Part 2.

Joe kijkt verschrikt om zich heen. ‘Waar is Nick?’vraagt hij nu ook.
Ik zet mijn nagels in de rugleuning. ‘Waar is Nick,’gil ik half. Bevangen door angst.
Big Rob’s ogen zijn groot. ‘We moeten terug,’maakt hij de chauffeur duidelijk.
‘Er is geen tijd. We moeten hier weg. Je weet niet half waar die terroristen toe in staat zijn. Dit is een voorbedachte aanval. We moeten zorgen dat we veilig zijn. We kunnen het niet riskeren om terug te gaan,’zegt de man koortsachtig.
Mijn adem is ongecontroleerd. Ik zak in de stoel. ‘Maar Nick,’zeg ik zachtjes. Het wordt zwart voor mijn ogen en ik weet niet meer wat echt is.
‘Waar is Nick? Hij kan toch niet.. Dan is hij vast.. Het is veel te gevaarlijk. Oh god,’kerm ik zachtjes. Ik voel langzaam een pijn op mijn borst komen. De lucht die ik inadem komt niet in mijn longen. Alles beklemd me.
Ik sta op van mijn stoel een loop door de bus naar achter. Om door de grote busruit de laatste beelden te vangen van de hysterische mensenmassa. Maar ik kan niemand meer onderscheiden en zie geen Nick. Ik dender weer naar voren. ‘U moet teruggaan! U kunt hem niet achterlaten! Hij zal..’
‘Rustig dame! Het spijt me. Ik kan niets doen. Ik kan jullie niet terug brengen.’ De buschauffeur maait met zijn armen als hij aan het stuur draait.
Vol ontzag staar ik hem aan. Zijn woorden dringen tot mij door. We laten Nick achter. Ik laat Nick achter. Ik kan niets doen om hem te redden van wat er ook maar kan gebeuren.
Mijn ogen staan wild en wijd open gesperd, maar ik neem geen informatie meer op. Het is alsof ik versteend ben en niets kan.
Er trekt een pijnscheut door mijn hele lichaam. Nick kan daar niet zijn. Dat zou..
Big Rob pakt me bij mijn armen vast. ‘Kom, ga naast Kevin zitten. Het komt wel goed. Er zal Nick niets overkomen. Het komt goed.’ De grote bodyguard drukt me in mijn stoel naast Kevin.
Mijn handen trillen en mijn stem begint te knellen.
‘Rustig maar, Nick zal weten wat hij moet doen,’probeert Kevin me gerust te stellen.
Ik kijk hem aan en zie in zijn gezicht Nick. Mijn lichaam begint te stoten en de tranen beginnen te vloeien. Van angst, grote angst. Van onwetendheid, hulpeloosheid en verdriet. En de pijn. De pijn die door mijn lichaam trekt als ik denk aan wat er zou kunnen gebeuren.

*NickPov
Waar is ze? Waar zijn ze? Ik kijk ongerust om me heen, maar alle mensen bewegen teveel om me te kunnen oriënteren. Ik herken niemand. Zie duizenden mensen in paniek. Ik kan mijn beeld niet scherp krijgen.
Ik heb geen flauw idee wat ik moet doen of waar ik heen moet. Het is een chaos.
Waar is ze toch? Waar is Norah? Is ze veilig? Als ze bij Joe en Kevin is, met May, dan is het goed. Maar ik weet niet waar ze is en ben bang dat ze in gevaar is.
Ik begin te lopen. Wring me tussen de mensen door, in een andere richting. Mannen duwen me ruw aan de kant, op zoek naar een uitweg. Vrouwen zeggen sorry als ze me met hun zachte hand opzij duwen. Een oude vrouw vraagt me wat ik hier nog doe.
‘Kom jongeman, je moet hier nu niet zijn. Het is veel te gevaarlijk. Die terroristen pakken alles wat los zit en blazen straks nog alles op..’
Ik ruk me los uit haar vriendelijke blik. Ik moet Norah vinden. Ik moet haar in veiligheid brengen. Ik moet haar besparen van al deze ellende en wat nog kan komen. Waar is ze?
Ik hoop vurig dat ze veilig is. Dat ze bij Big Rob is. Bij Kevin en de anderen. of bij anderen die haar in veiligheid brengen.
Ik sta stil. Het is verschrikkelijk warm. De zon schijnt zo vurig. En alle mensen lijven tegen elkaar. De paniek maakt bij iedereen een warmte los die boven ons samenhangt. Het blakende asfalt is niet ver van hier. Het zweet druppelt langs mijn slaap naar beneden. Het is voor mij alsof de tijd stilstaat tussen al deze hectiek.
Ik weet niet waar ze is. Dat maakt me verschrikkelijk bang en bezorgd. Ik zou het mezelf nooit vergeven als haar wat zou overkomen.
Ik zucht. Ik moet verder zoeken. Ik moet haar vinden. Ik wrijf met de rug van mijn hand over mijn natte voorhoofd en blaas mijn adem ongecontroleerd uit.
Ik bedenk me dat ik haar natuurlijk gewoon kan bellen op haar mobiel. Misschien heeft ze mij ook al geprobeerd te bellen.
Als het schermpje van mijn mobiel oplicht zie ik dat ik meerde gemiste oproepen heb. Van Joe, Big Rob en Norah. Ik baal dat ik geen van allen gehoord heb.
Waar zijn ze?
Ik toets Norahs nummer in en breng mijn mobiel aan mijn oor. Opeens komt er tussen alle mensen door een auto aan schieten. Een grote zwarte auto. Net zoals die andere drie. De snelheid die hij heeft en de manier waarop de auto me haast lijkt aan te kijken, verdoven me. Ik weet niet wat ik moet doen.
Ik hoor de telefoon aan mijn oor piepen dat ik geen bereik heb als ik me besef dat de auto recht op mij afkomt.