The orphan girl hoofdstuk 45

Na wat onderhandelen tussen Bard en Thorin kwamen ze tot een redelijke prijs en stapten ze de boot op. Helena ging naast Bard staan.
Op gedempte toon zei ze: “Hoe ben je van plan de stad in te gaan, voor zover ik weet is de meester niet happig op reizigers in zijn stad als het nog steeds dezelfde is.” Bards gezicht vertrok. “Het is nog steeds dezelfde.. en ik heb wel een ideetje.”
“Wat voor ideetje?”
“Je zal wel zien.” er volgde een aarzelende stilte.

“Wie? Wie was je vrouw?”
“Ik denk dat je dat wel kan raden.”
“Dezelfde?”
“Ja”
“En Balin zei dat je waarschijnlijk hongerige monden hebt om te voeden?”
“Een zoon en twee dochters, Bain Sigrid en Tilda.”

“kijk uit!” riep Bofur. Rustig vaarde Bard langs een paar grote stenen. Helena mompelde de naam van elke steen en glimlachte.
“wat probeer je te doen? Ons verdrinken?” De kwade en dreigende toon in Thorin was onmogelijk te missen.
“Ik ben geboren en getogen op deze wateren, meester dwerg, als ik je wou verdrinken zou ik het niet hier doen” Antwoorde de schipper kalm maar daar schepte Dwalin duidelijk geen genoegen in. “ik heb genoeg van deze arrogante schipper, laten we hem overboord gooien”
Bard wou zijn mond opendoen om te antwoorden maar Helena was hem voor. “Zwaar afgeraden.”
“Ik vind hem niet leuk”
“we moeten hem ook niet leuk vinden, we moeten hem enkel betalen; Komaan jongens, leeg je zakken” bemoeide Balin zich ermee.
“Hoe weten we dat hij ons niet verraad?”
“Als je hem niet vertrouwd, vertrouw mijn vertrouwen in hem, hij zal jullie niet verraden.” Helena keek de dwerg vastberaden aan en legde haar hand op het gevest van haar zwaard. Dwalin keek haar nors aan maar zweeg.

“Dit is een probleem, we hebben 10 munten te weinig.” Zei Balin terwijl hij geld telde. Thorin keek eens rond en zijn oog viel op de roodharige dwerg. “Gloin, komaan, geef ons wat je hebt”
Meteen begon hij te protesteren. “Kijk niet naar mij! Dit avontuur heeft mijn geldbuidel al helemaal geleegd en wat heb ik gekregen uit mijn investeringen? Alleen maar ellende, verdriet en…” Door de mist, maar een kort moment maar toch genoeg om iedereen de adem te benemen was de eenzame berg te zien.
“Bij mijn geheiligde baard!”
“Wel dat is een speciale uitdrukking.” Fluisterde Bard in Helena’s oor en de laatste had moeite haar lach in te houden.
“Neem maar, neem het maar allemaal.” De elf was verbaast wat gewoon het zicht van de berg met een dwerg deed. Veel, dat was zover wel duidelijk. Heel veel. Maar toen werd het mooie moment verbroken.
“Het geld, snel, geef het aan mij” Bard liep richting de dwergen.
“We betalen je wel wanneer we onze voorraden krijgen.” De man zuchtte
“Als je graag vrij blijft doe je als ik zeg, er zijn daar bewakers…”