Hoofdstuk 9 - Chapter 1.

Ik hoopte opeens vurig dat Amy van onderwerp zou veranderen, zodat ik mijn mond niet open hoefde te trekken. 'Nou?!' vroeg Amy ongeduldig. Ze stuiterde op en neer van opwinding.
'Ik zal maar beginnen met het feit dat ik hier gek wordt,' zei ik snel. 'Ik mag hier dus niet weg, wat ik enigszins volslagen belachelijk vind, maar niemand vraagt hier blijkbaar om mijn mening.
Amy keek me treurig aan. 'Wat wil je daarmee zeggen?' vroeg ze.
Ik beet zachtjes op mijn lip en keek naar mijn handen, die nog altijd vol zaten met schrammen. 'Ik wil het niet doen, maar ik zal tegen Lila moeten zeggen dat ik dood ben.'
'Wat?' stiet Amy uit. 'Waarom dat? Is het écht de enige manier om haar te laten verhuizen.'
Ik knikte. 'Lila kan niet leven in een plek waar haar familie ooit dood is gegaan, ze kan er slecht tegen en raakt dan meestal in een korte depressie. Iemand zal haar moeten vertellen dat ik dood ben en dat ze het niet aan pap moet vertellen omdat hij er toch al veel last mee heeft.'
'Dit is niet echt wat jij wilt, toch Katie?'
'Inderdaad, ik zou willen dat het anders kon.'
Amy zuchtte. 'We kunnen de tijd niet terugdraaien. Maar ik kan je wel vertellen dat dat niet het enige is waar jij mee zit.'
'Waar heb je het over?' vroeg ik onschuldig. Ik glimlachte overtuigend, maar Amy keek er dwars doorheen. 'Je bent verliefd!' gilde ze triomfantelijk.
'NIET!' gilde ik terug. Voor het eerst kleurde ik niet.
'Wie is het?!' vroeg Amy enthousiast.
Ik grinnikte. 'Daar kom je nog wel eens achter.'