Hoofdstuk 15

Ik sliep uit, huppelde rond in mijn pyjama tot laat in de morgen en bakte koekjes omdat ik daar zin in had. Tegen één uur stapte ik de deur uit, de buitenlucht in. Het was bewolkt, maar het voelde voor de beginnende winter aangenaam. Het gras en de grond waren nat, en ik was blij dat ik mijn laarsjes had aangedaan. Mijn donkere skinnyjeans, zalmroze trui en donkerblauwe parka met sjaal paste perfect bij het weer.
Ik liep zonder na te denken naar het huis van Jacob, ik wilde hem zien. Ik hoopte met alles in me dat hij niet bezig was met wachtlopen. Billy zat achter het raam met een boek en zwaaide hartelijk toen ik langs liep. Hij wees naar de garage van Jake en ik glimlachte dankbaar. Ik zwaaide nog een keer en liep toen richting het zelf in elkaar gezette overkapping van Jake.
Hij zat in kleermakerszit op de grond naast zijn motor. Hij keek geconcentreerd, het was een leuk gezicht. Zijn huid zat onder de zwarte en bruine vegen – natuurlijk had hij weer alleen een korte broek aan met een gescheurd shirt erop.
‘Stoor ik?’
Hij keek op met grote ogen maar die verzachtten helemaal toen hij door had dat ik het was. ‘Jennifer!’ Hij sprong op en kwam op me af. ‘Wat leuk dat je er bent,’ Hij wilde me in een knuffel trekken maar keek toen naar zijn handen. Ik giechelde en ging op mijn tenen staan. Ik moest me zo ver uitstrekken dat ik begon te wiebelen en de onderarmen van Jacob pakte om mijn evenwicht te behouden.
‘Je bent echt heel lang,’ zei ik met een giechel toen ik een kus op zijn wang had gedrukt. Ik had het wel eerder gedaan – voor dat dit hele “imprent” gebeuren – toen ik afsprak met Jared en zijn vrienden er ook bij waren geweest. Het was een normale manier van begroeten geweest, maar dat was onaangekondigd veranderd. Want ik had er nooit eerder bij stil gestaan dat de huid van Jacob zacht en ruw tegelijk was, koortsachtig heet en mijn lippen hadden nooit eerder zo tittelend aangevoeld.
‘Wolfdingetjes…’ Hij grinnikte, maar zijn donkere huid was iets donkerder dan normaal. ‘Ik heb mijn groeispeurt gehad voor de aankomende… zeven jaar?’
Mijn mond viel open, maar het gegrinnik van Jacob was aanstekelijk en ik schudde lachend mijn hoofd. ‘Je groeit niet meer?’
Hij schudde zijn hoofd. Wait what.
‘Hoe bedoel je?’
Hij had zich omgedraaid naar een koelbox en had er twee blikjes cola uit gehaald. ‘Ik word niet ouder in de jaren dat ik verander in een wolf. Mijn tijd staat even stil.’
Dat kwam even binnen. ‘Je wordt niet ouder?’ Hij gaf me het geopende blikje. ‘Maar de jaren gaan toch gewoon voorbij?’
Hij grijnsde. ‘Denk maar ook niet dat ik mijn cadeautjes laat lopen!’ Ik begon te lachen. Ik vond het fijn dat hij het onderwerp niet bezwaarde. ‘Mijn leeftijd verandert wel, maar mijn lichaam even niet. Pas als ik het allemaal onder controle heb,’ Zijn ogen werden heel, heel even zwart. ‘en ik niet meer hoef te veranderen, dan kan ik weer grijs worden. Heel erg vind ik het niet, want zie ik er echt uit als een jongen van achttien?’
Ik ging weer op hetzelfde plekje zitten waar ik gister had gezeten en schudde mijn hoofd. Hij zag eruit alsof hij ergens midden twintig was. ‘Wat bedoel je met alles onder controle hebben?’
Hij zuchtte even en keek me triest aan. ‘Het veranderen wordt getriggered door vampiers in de buurt of hevige emoties.’ Hij leek het echt even moeilijk te hebben, maar hij stond te ver weg om hem even aan te kunnen raken. ‘En geloof me, het opeens hebben van vier poten en een vacht schopt je emoties behoorlijk door de war. Sinds ik jou heb… gezien… gaat het een stuk beter, maar ik kan om de stomste dingetjes boos worden. Heel erg boos worden en dat scheur ik uit elkaar,’
Emily.
‘Sam?’
Jacob knikte. ‘Emily voelde hetzelfde wat jij voelt voor Sam, die ongetekende lijn? Maar zij en Leah zijn als beste vriendinnetje opgegroeid dus kon ze het niet over haar hart verkrijgen om op Sam’s zijn liefdespogingen in te gaan. Emily riep dat Sam net zijn vader was, onbetrouwbaar en een klootzak. Toen scheurde hij uit elkaar en Emily stond iets te dichtbij.’ De pijn op zijn gezicht deed mij ook… pijn? Het verwarde me voor een seconde. ‘Weet je nog dat we elkaar gedachten kunnen horen? Het is niet echt horen, we kunnen het zien. Een soort telepathie. We voelen ons hetzelfde als Sam als hij eraan terug denkt.’
Ik stak mijn hand naar hem uit, het feit dat zijn hand de mijne nog wel eens vies zou kunnen maken, kon me een barst zijn. Het moest wel iets bijzonders zijn, dat hele telepathie gebeuren, want het huilen stond hem nader dan het lachen.
‘Wees niet bang voor me, Jenn, alsjeblieft,’ Ik schudde mijn hoofd, dat was ik ook helemaal niet! ‘Ik zal er alles aan doen om je te kunnen beschermen, wees niet bang,’
‘Jake, shhh,’ Hij was duidelijk overstuur. ‘Dat ben ik ook helemaal niet.’ Ik sloeg mijn armen om zijn middel en liet mijn voorhoofd rusten op zijn schouder. Ik moest hem weer aan het lachen zien te krijgen. ‘Hoe kan ik nou bang zijn voor een schoothondje?’
Hij verstijfde. ‘Schoothondje?’ Hij probeerde zijn stem dreigend te laten klinken, maar ik hoorde niks anders dan dat hij geamuseerd was. Hij stapte van me weg. ‘Omdat ik het snellere ras ben, geef ik je vijf seconden voorsprong,’
Ik sprintte lachend weg. Met volle snelheid schoot ik langs de bomen heen, springend en struikelend maar vooral heel hard lachend. Ik keek heel even over mijn schouder en begon nog harder te lachen. Het was belachelijk hoe ik al mijn kracht en energie mijn benen in moest pompen en dat Jacob met een langzaam drafje achter me aan kwam.
‘Zie je nou wel!’ stootte ik uit. ‘Het schoothondje kan gewoon niet harder lopen,’ Meteen daarna voelde ik een arm om mijn middel heen en mijn voeten kwam van de grond af. Hij had zijn wenkbrauwen opgetrokken, maar ik had hier zo’n plezier in om lol te hebben met Jacob dat er niks anders uitkwam dan gelach. Toen mijn voeten weer de grond raakte sloeg ik mijn handen voor mijn neus en mond om het gelach te laten stoppen, maar Jake’s grijns leek me niet te helpen.
‘Schoothondje… Je vond Seth al groot, hè? En hij is nog niet eens volgroeid!’ Ik leunde tegen een boom aan en hij zette zijn hand boven mijn hoofd tegen de boom zodat hij dichtbij bleef. ‘Jij wilt mij écht niet op schoot hebben.’
‘Dat weet je helemaal niet,’ Hij duwde zijn kin iets naar beneden als reactie op mijn snelle en scherpe reactie. ‘Je wist ook niet of je het fijn zou vinden om geaaid te worden, dus dan weet je dat ook niet.’ Hij glimlachte. Lief. ‘Mag ik je zien in wolf vorm?’
Hij keek me geschrokken aan en even dacht ik dat ik misschien die vraag niet had moeten stellen, maar toen brak zijn grijns weer door. ‘Zou je dat willen?’ Ik knikte hevig. ‘Klim op m’n rug, we gaan dan even iets verder het bos in.’ Hij was al omgedraaid en door z’n knieën gegaan voor ik antwoord kon geven, dus klom ik maar op zijn rug. Een beetje onzeker, ik kon zelf toch zeker wel lopen? Maar toen hij zijn sprintje inzetten, snapte ik het. Bomen vlogen langs me heen, de wind ging door mijn haren en het voelde net alsof ik achterop een motor zat. Ik had met nooit bij kunnen houden als ik zelf was gaan lopen.
Nog geen minuut later stopte hij. We stonden tussen dikke bomen, middenin het bos. ‘Ben je er klaar voor?’ vroeg hij toen ik van zijn rug was afgegleden en hij weer was omgedraaid. Ik knikte en hij legde heel even zijn hand op mijn wang. ‘Ik kan je straks gewoon verstaan, oké?’ Weer knikte ik. ‘Tot zo,’
Hij liep achteruit de bomen door, van me vandaan. Heel, heel even voelde ik me alsof ik alleen in het enorme bos stond. Jacob was niet meer te horen.
Jacob niet meer, maar wel het ademhalen van een dier. Alsof ik alleen in een kamer was met een hond. Bladeren knapperde en op dezelfde plek waar Jacob net was verdwenen kwam nu een reusachtige wolf tevoorschijn. Mijn adem stokte even, maar niet omdat ik bang was. Nu snapte ik de reactie van Jacob toen ik hem “schoothondje” had genoemd. Hij was enorm. Hoog, lang, breed. Heel veel vacht. Z’n poten waren groot en zijn snuit…
Toen hij stopte met lopen liet hij zijn kop hangen. Ik stapte dichterbij. Hij kon me gewoon verstaan. ‘Je bent echt heel erg groot,’
Hij blies zijn adem uit via zijn neus wat ik opving als gegrinnik. Ik stak mijn hand naar hem uit en legde hem op zijn snuit, tussen zijn neus en zijn ogen. Ik stond dichtbij, dat wist ik. Jemig, ik stond oog aan oog met een… Monster kwam in me op, maar dit was Jacob, en Jacob was geen monster. Ik bewoog mijn hand strelend over zijn dunne vacht op zijn snuit en voelde meteen zijn gewicht in mijn hand drukken.
‘Aaien vind je dus wel fijn, hè.’ Ik grinnikte en stapte nog dichterbij. Ik liet mijn handen door zijn vacht gaan, zijn nek, flank. Hij liet zijn kop op mijn schouder hangen en zo bracht ik mijn andere hand naar de bovenkant van zijn kop, tussen zijn oren.
Jacob wolf was prachtig – zijn vacht had wel wat weg van zijn huidskleur en zijn ogen waren nog steeds die van Jacob. ‘Gek dat dit allemaal in jouw mensenlijf past.’
Hij duwde zijn natte neus tegen mijn wang. ‘Hey!’ riep ik toen ik lachend achteruit sprong. ‘Da’s koud!’
Zonder enige waarschuwing likte hij met zijn enorme tong over mijn gezicht en sprong meteen een paar meter van me vandaan. Hij was me aan het pesten.
Maar ik stond perplex. ‘Getver, Jake!’ Hij was door zijn voorpoten gezakt, als een speelse puppy en die tong aan de zijkant van zijn bek maakte het er niet makkelijker op om boos op hem te blijven – zelfs zijn staart ging heen en weer!, dus lachte ik. ‘Zo had ik dus níét onze eerste zoen voorgesteld,’
Jake stond stokstijf, zo stil had ik hem nog nooit eerder gezien en nu was ik degene die hard moest lachen. ‘Je trapt ook overal in!’ Zijn ogen lachten alweer.
Hij ging liggen op zijn buik en rupste een paar tientallen centimeters naar me toe. Een zacht gepiep kwam uit zijn neus. Ik fronste even maar toen hij weer een paar centimeter naar me toe kwam kruipen begreep ik het. Ik ging naast hem op mijn hurken zitten en aaide hem over zijn hele wolvenlichaam. Zijn vacht was ruw maar zacht – en wárm! Jacob had zijn kop om me heen gedraaid en gaf me zachtjes een zetje naar voren. ‘Wow!’ Ik viel tegen zijn lichaam aan. Hij smakte. Oh, dat wilde hij dus. Maar de grond was best koud en voor ik het wist ging er weer een rilling door mijn lichaam heen. Jacob ging verder onderuit liggen, duwde zijn hele kop in mijn zij en drukte me tegen zijn flank. Zijn kop liet hij liggen op mijn benen.
Ik glimlachte en lag vooral op mijn rechterheup, mijn ene arm op Jacob om mijn evenwicht ergens te zoeken en de andere kriebelde tussen zijn oren op zijn kop. Er rommelde iets van tevredenheid achter in zijn keel en hij sloot zijn ogen. Het was goed te doen zo, Jacob als een warme deken om me heen gekruld.
‘Toch een soort van schoothondje,’ fluisterde ik terwijl ik met zijn zachte oren speelde. Hij keek niet op maar ik hoorde het soort van wolven gegrinnik weer en ik kon niks anders dan grijnzen.
‘Kijk mij nou eens, joh. Ik knuffel met een enorme wolf die straks weer gewoon Jacob is. Best bizar.’
Minuten later had ik niet eens gemerkt dat ik verder onderuit was gezakt, en hij zijn kop nu op mijn buik had gelegd. ‘Ik weet niet hoe het bij jou zit, Jake, maar nu, nu ik jou zo op deze manier heb mogen leren kennen, kan ik echt niet bang voor je zijn.’ Hij keek op en staarde in mijn ogen. Hij piepte weer en drukte zijn natte neus tegen mijn voorhoofd aan. Ik genoot ervan.
Er ging weer een rilling van kou door mijn lichaam heen en dit keer leek Jake me niet meer te kunnen opwarmen. Hij ging verzitten en bracht eerst zijn achterpoten weer omhoog: ik moest opstaan. Nadat ik weer op mijn voetjes stond, was Jake al weg. Dit keer duurde het iets langer voordat hij terug kwam. Weer gewoon als Jake. Hij glimlachte wat verlegen, maar ik kon mezelf niet helpen. Ik rende op hem af, in zijn armen.
‘Dankjewel!’
En zo stonden we daar, midden in het bos, heel dicht tegen elkaar en ik kon oprecht zeggen dat ik me nog nooit eerder zo had gevoeld. Blij en gelukkig. Zijn grote handen namen mijn gezicht vast en hij drukte een heel vlinderzacht kusje op mijn voorhoofd.
‘Dat je nog niet van me bent weg gerend…’ Hij grijnsde.
‘Waarom zou ik dat doen? Je bent maar een schoothondje,’ Hoe het kon wist ik niet, maar zijn grijns werd nog breder.
‘Kim is flauwgevallen,’
Ik lachte het uit. ‘Ik geloof eerder dat dat aan Jared ligt dan aan Kim,’
‘Ja,’ Hij glimlachte kleiner, intiemer, een glimlach die alleen voor mij was. Hij fluisterde, schor. ‘Heb je enig idee hoe mooi je bent?’ Ik bloosde. Het was geen vraag geweest, ik kon er niet op antwoorden, en dat hoefde ook niet. Ik had het nooit geloofd wanneer Luke het tegen me had gezegd, mijn ouders waren verplicht om het tegen me te zeggen, Maya en ik noemden elkaar zelfs ‘Lelijkerds’, Jared typte het altijd onder foto’s die ik op Facebook knalde, dat hij een “Mooi buurmeisje!” noemde maar het was altijd weer het andere oor uitgekomen. Maar nu, zo in Jacob’s armen, niemand kon ons horen wist ik dat het alleen voor mij bedoeld was en was er heel even een paar seconden dat ik me echt ‘mooi’ voelde.
Ik glimlachte verlegen. Ik kon mijn ogen niet van de zijne los scheuren dus hij was de gene die als eerste een stapje terug deed.
‘Kom, je bent hartstikke koud…’ Hij nam mijn hand in de zijne – hij had zijn vingers verstrengeld met die van mij - en trok me mee het het bos heen. Ik had geen flauw idee of we de goede kant opgingen en vertrouwde volledig op Jacob. Het was een fijn gevoel, dat ik op hem kon vertrouwen.
‘Was er net ook weer wolven-telepathie?’
‘Ja,’ Hij grinnikte. ‘Seth, Paul en Embry zijn hun rondes aan het lopen. Niks te doen,’
‘Weten ze dan dat ik er ook ben?’
Hij knikte. ‘Ze zien wat ik zie,’ Hij keek me aan. ‘Nu schelden ze me ook uit voor schoothondje,’ Ik begon hard te lachen.
‘Sorry, not so sorry,’
‘Ja, dat dacht ik al.’ We kwamen aan de andere kant van La Push uit het bos. Zo’n tien meter van mijn huis af. ‘Ik had zo’n vaag vermoeden dat je wel andere kleding aan zou willen doen.’ Hij knikte naar mijn broek. Hij was kleddernat.
‘Goed idee,’ Ik pakte mijn sleutels uit mijn jaszak en opende de deur. ‘Hallo, iemand thuis?’
‘Yo!’
Embrian.
Ik hing mijn jas over de verwarming. ‘Ik zou zeggen, knal je jas maar neer, maar…’ Ik wees naar wat Jacob aan had. Alleen zijn korte broek en shirt. Hij stak zijn tong naar me uit en ik grinnikte.
‘Hee maatje,’ zei ik tegen mijn broertje die languit op de bank lag met één van zijn stripboeken. Ik aaide hem over zijn hoofd en keek even naar hem. ‘Hoe is ‘t?’
Hij knikte. ‘Best hoor. Oh, hey Jacob!’ Zijn grijns groeide. Hij vroeg me de oren van de kop af over mijn “super grote jongens vrienden”. Ik dacht dat hij ze een beetje als een voorbeeld zag.
‘Hey Embrian, alles goed? Wat ben je aan het lezen?’ Embrian ging rechtop zitten en begon met kletsen over zijn favoriete superhelden. Jacob ging naast hem zitten en luisterde geboeid.
Ik keek naar zijn glas wat naast hem stond en pakte het op om bij te vullen. Nadat ik ook een glas voor Jacob had neergezet verdween ik in mijn kamer om een andere broek aan te doen en andere schoenen uit te zoeken. Daarna stond ik in mijn deuropening te kijken naar de twee jongens op de bank. Dat mijn broertje ook zo groot als Jacob zou worden, kon ik me maar moeilijk voorstellen.
‘Waar zijn papa en mama, Embri?’ vroeg ik terwijl ik mijn haar in een staart probeerde te draaien. ‘Kweet nie, volgens mij boodschappen doen. Hey,’ sprong hij op. ‘Heb je mijn rapport al gezien?! Die heb ik gister gekregen.
‘Show me!’ Embrian schoot voorbij en ik lachte naar Jacob. ‘Het is er één om zielsveel van te houden.’ Daarna kreeg ik een papierenboekje in mijn handen gedrukt.
‘Kijk, allemaal A’s en B’s. Papa zegt dat ik, als ik deze cijfers ook haal als ik net zo oud ben als jij, ik ook een auto krijg!’ Ik grijnsde naar hem.
‘Goed je best blijven doen, dan hè!’ Ik bladerde even door naar het commentaar van de leraren.
“Lieve vriendelijke jongen, heeft veel vriendjes en kan met iedereen overweg. Rekenen gaat goed, Engels kan iets beter. Concentratie gaat tegen het einde van de dag iets achteruit.”
Ik knuffelde mijn broertje en gaf hem een kus op zijn voorhoofd. ‘Ieuw, Jenny!’
Ik grijnsde. ‘Ik ben gewoon trots op je, jongeman!’
Hij ging weer op de bank zitten en nam een slok van zijn drinken. Hij keek van mij naar Jacob en van Jacob weer naar mij. ‘Komt Luke nu niet meer?’
Het was een automatische reactie geweest, dat ik mijn wenkbrauwen even optrok. Waar kwam dat nou opeens vandaan? Jacob had zijn onspannende schouders meteen kaarsrecht gezet.
‘Nee, Embri, die kom niet meer langs. Hoezo wil je dat weten?’
‘Mooi,’ Hij nam nog een slok. ‘Ik vind jou veel aardiger.’ Hij keek naar Jacob en ik smolt even. Dat was in ieder geval goedkeuring nummer één. Jacob onspande weer en stak zijn vuist uit naar Embrian.
‘Tof man, box.’ Embrian duwde zijn kleine vuistje tegen die van Jacob aan en ik smolt weer.
‘Hij wilde nooit naar mijn stripboeken kijken.’ Dat klopte, Luke deed altijd alsof Embrian niet bestond. Zelfs niet in het begin, toen Embrian nog maar zes jaar was.
‘Daar hoef je je nu geen zorgen meer om te maken, Embri.’ Hij dook weer in zijn stripboek en ik gniffelde. Jacob stond op en kwam op me af.
‘Ik kende hem niet, maar ik had me niet kunnen voorstellen wat voor klootzak het eigenlijk was,’ fluisterde hij.
Ik haalde mijn schouders op. ‘Verleden tijd.’
Hij keek over mijn schouder. ‘Jouw kamer?’ Ik deed een stap opzij zodat hij beter kon kijken.
‘Yup,’ Ik stapte mijn kamer binnen. ‘Klein maar genoeg,’
‘Wow! Je boeken nemen de helft in beslag!’
Ik lachte om zijn reactie en de verbazing in zijn stem. ‘Ik lees veel, en kan misschien wel bij de bieb ruilen, maar ik vind het fijner om ze gewoon te hebben. Dan is het verhaal echt van mij,’
‘Ik vind het heel tof.’ Hij had alleen nog maar oog voor mijn boekenkast en de stapels ernaast. ‘Op kleur zelfs!’ Ik had ergens begin van de zomer mijn boeken op de kleuren van de regenboog gezet.
‘Ja, ik weet het, beetje gek.’
Hij draaide zich abrupt om. ‘Beetje gek? Ik vind het juist heel leuk!’ Hij duwde zachtjes tegen mijn schouder aan. ‘Je hebt net met een schoothondje geknuffeld midden in het bos en jíj noemt jezelf een beetje gek?’ fluisterde hij.
Ik grinnikte. ‘Embrian, hebben papa en mama iets gezegd over het eten?’ riep ik de woonkamer in. Emily had me gister uitgenodigd om bij hen te komen eten en ik was het vergeten te zeggen.
‘Dat jij en ik samen iets moesten eten,’ Hij sprong op. ‘Oh, ja! Ze zijn helemaal geen boodschappen doen! Ze zijn kleren kopen in Port Angeles.’ Ik schudde mijn hoofd. Af en toe had mijn broertje het geheugen van een zeef. ‘Nette kleding, zei papa. Hij vond het stom en moest van mama een stropdas uitzoeken,’
‘Vast voor de bruiloft van Emily en Sam,’ Ik begon te lachen. ‘Papa in een pak…’ Hilarisch. Ik pakte mijn telefoon van tafel af en belde naar Emily. En Sam nam op.
- ‘Dit is de telefoon van mijn prachtige Emily, maar ze is er even niet, dus ik ben Sam.’
- ‘Slijmbal.’
- ‘Hoi Jenn,’
- ‘Hoi, is Emily toevallig echt niet in de buurt?’
- ‘Ze is een rondje hardlopen.’
- ‘Aha, dan vraag ik het maar aan jou. Is het oké als ik Embrian vanavond meeneem? We moeten samen voor het eten zorgen maar Emily had me uitgenodigd bij jullie.’
- ‘Tuuuuurlijk,’
Ik had ook niet anders verwacht. Emily was gek op mij, maar nog gekker met Embrian. En dat gold ook voor Sam.

- ‘Dus, jij en Jacob hebben gezoend?’
Jacob draaide zijn hoofd naar me om terwijl hij met Embrian aan het stoeien was en trok zijn wenkbrauwen op.

- ‘Dan weet jij- Oh mijn hemel!’

Wolven telepathie. Seth, Paul en Embry konden voelen, zien, ruiken, horen wat Jacob had gedaan toen hij wolf was. Ook mijn geintje over ‘de eerste zoen’. Ik hoorde Sam lachen.
- ‘Jullie zijn erger dan een stel roddelende wijven!’
- ‘Mijn complimenten voor de grap, Jenny. Jake murmelt zich altijd onder grapjes uit, maar dit keer stond hij echt perplex. Goed gedaan.’
- ‘Er bestaat ook nog zoiets als privacy, hè.’
- ‘Niet als je een wolf bent, Jenn.’
- ‘Doe dan net alsof het bestaat en praat er niet over. Respect heet zoiets.’
- ‘Ik snap je punt, rustig maar.’
- ‘Ik zie je straks,’
- ‘Tot zo, Jenn.’
Ik keek Jacob aan en zuchtte. ‘Jongens…’
Ik spoorde Embrian aan om schone kleding aan te doen – en dat duurde natuurlijk een lange tijd – dus zat ik nog even samen met Jacob op de bank. Hij had zijn enorm lange arm achter mij op de leuning gelegd.
‘Dat je ermee kan leven,’ zei ik hem. ‘Dat ze alles van je weten, en zo.’
Hij grinnikte. ‘Ik weet ook alles van hen,’ stelde hij me gerust. ‘Dus als ze je beginnen te plagen zeg je gewoon dat Sam niet meer uit water plassen moet drinken, of dat Jared tot zijn twaalfde in bed heeft geplast of dat Quil zijn nichtje mee heeft genomen naar Prom.’
Ik begon te lachen. ‘Neeeee, dat ga ik niet zeggen!’ Hij grijnsde naar me.
‘Natuurlijk ga je dat niet doen, daar ben je veel te lief voor.’
En weer begon ik te blozen.
Embrian stond voor ons. ‘Gaan we?’