The princess dairies

Ik slaakte een luide gil toen de tent plotseling omgeduwd werd en sloeg mijn handdoek om mijn torso heen. Felle flitsen van camera's flikkerde overal om mij heen, tezamen met gelach van vele leerlingen. Mijn naam werd geroepen, vanaf elke richting. Het gelach echode door mijn hoofd heen en ik leek haast blind te worden door de flitsen. Het was te overweldigend. Ik wilde vluchten, wegrennen, maar er was geen uitgang. Ik wilde gillen, schreeuwen. Tranen verschenen in mijn ogen, ik kon ze niet meer verbergen. Dit was de druppel. Hoe kunnen mensen zo wreed zijn?
Er klonk een schel geluidje en de gymlerares verscheen tussen de paparazzi door, haar fluitje tussen haar lippen. Ze greep me bij mijn schouders en baande ons een weg door de massa van paparazzi heen. 'Wegwezen jullie!' riep ze fel naar de mannen, maar geen van hen leek het iets te deren.
Tranen biggelden over mijn wangen, ik voelde me zo vernederd. Mijn vertrouwen was nog nooit zo beschaamd als vanavond. Josh had me gebruikt, en voor wat? Vijftien minuten van roem en een zoen. Ik was er kapot van. En nu dit. Naakt op de foto omwille van een gemene grap.
De lerares loodste me naar de parkeerplaats toe, waar een bekende zwarte limousine op me stond te wachten. De deur zwaaide open en Joe stapte de auto uit. Mijn hoofd liep rood aan. Er waren voor hem geen woorden nodig om te begrijpen wat er door me heen ging. Joe zei niks, hij hield enkel de deur voor mij open zodat ik kon instappen. Toen ik in de auto zat, liet ik niks dan snikken mijn keel verlaten. Mijn wangen waren nat van de tranen en het enige dat ik nog kon doen was huilen.
Buiten de auto klonken stemmen, die van Joe en die van de gymlerares. Ze hadden het over mij en over wat er vanavond was gebeurd. Ik deed mijn best de stemmen te negeren, mede omdat ik het niet wilde herbeleven, zelfs niet als het enkel werd verteld. Dit was het meest beschamende moment in mijn leven. Nog nooit was ik zo uitgebuit door de leerlingen van deze afschuwelijke school. Ik was onzichtbaar en toch werd ik belachelijk gemaakt. Nu ben ik het bekendste gezicht op school, en nog leek er niets te zijn veranderd. Het was zelfs erger geworden. Ik haatte dit. Ik haatte het om een prinses te zijn. Ik zou willen dat ik het allemaal kon negeren, terug kon naar het moment dat iedereen mij nog negeerden. Alles was beter dan dit.
De portier van de limousine zwaaide open en Joe stapte naar binnen. Hij ging zitten en slaakte een diepe zucht. Ik keek naar de spiegel die schuin boven hem hing en zag dat hij me aankeek. Of het een bezorgde of bemoedigende blik was, wist ik niet zeker, maar wat ik wel wist, was dat hij de limousine nog niet zou gaan starten. 'Je hoeft niks te zeggen, als je dat niet wilt, Mia,' zei hij kalmpjes.
Ik begroef mijn gezicht in mijn handen en snikte nogmaals. 'Waarom ik, Joe? Waarom doen ze dit?'
Joe draaide zich om in zijn stoel en keek me aan. 'Sommige hebben er geen reden voor, anderen zijn jaloers en weer anderen gewoon egoïstisch. Men zoekt altijd wel een reden.'
'Maar het is zo onnodig en oneerlijk!' riep ik gefrustreerd en keek hem aan. Joe knikte langzaam. 'Dat is het altijd. Ik ken je, Mia, en je bent vriendelijk en beleefd. Je geloofd in de goede kanten van mensen. Hier maken zij gebruik van. Maar het is iets goeds, dat jij in je hebt en dat mag je niet verliezen, ook niet na vanavond.'
Het was lief bedoeld van Joe, maar zijn woorden leken mij weinig te doen. Ik wist niet of überhaupt iets nog bemoedigend zou klinken in mijn oren. Het enige dat ik wilde was alleen zijn. 'Joe, wil je me naar huis brengen?'
Joe keek me even aan, draaide zich toen om en startte de limousine. Ik staarde uit het raam toen we wegreden en zag het strand verdwijnen. Daar waar iedereen nog plezier had, plezier om mij. Ik moest er niet aan denken om maandag weer naar school te moeten, niet na vanavond. Ik wilde wegblijven en in bed liggen. De tranen op mijn wangen waren opgedroogd, ik voelde ze in mijn huid trekken en slaakte een diepe zucht.
'Mia,'
Ik keek langzaam op en keek naar Joe, die mij wederom via de spiegel aankeek. Zijn ogen stonden vriendelijk en warm, zoals altijd. 'Niemand kan je minderwaardig laten voelen zonder je eigen toestemming.'
Ik sloeg mijn ogen neer en knikte. Joe had gelijk. Die mensen verdienden mijn tranen niet, ze verdienden mijn aandacht niet. Jaren lang habben ze mij een minderwaardigheidscomplex aangepraat, of eigenlijk, door stil te zijn en te doen alsof ik niet bestond. Maar dat was nu voorbij. Iedereen wilde mijn aandacht, iedereen wilde een stukje van mijn roem stelen, van mij part mochten ze het allemaal hebben. Ze kunnen er in stikken. Ik ben beter dan dit en zij verdienen minder. Ik keek op en glimlachte. Joe had zijn ogen niet van mij geweken en alsof hij de rateltjes in mijn hoofd had zien draaien, glimlachte hij.
'Dankje Joe,' zei ik dankbaar, 'je hebt gelijk.'