Hoofd stuk 4

Ik liep door de spookstad heen, ik weet niet of het de combinatie was van de dingen die niet op zijn plek stonden of door de dode atmosfeer die er hing of door het eens zo mooie lied dat zich nu eng vaak aan het afspelen was op de achtergrond, maar ik stond echt op het punt om te gaan huilen. Ik huil bijna nooit, maar iets had me in zijn greep dat een heel krachtig gevoel van depressie met zich meedroeg.

Ik probeerde Clock Town te verlaten, maar elke keer als ik uit de stad wou lopen, werd het scherm zwart en kwam ik terecht in een ander deel van Clock Town. Ik probeerde op mijn Ocarina te spelen, want ik wou ontsnappen, en ik wou hier NIET zijn, maar elke keer als ik the Song of Time of the Song of Soaring speelde zei het spel alleen “Your notes echo far, but nothing happens”. Op dit punt, was het overduidelijk dat het spel niet wou dat ik wegging, maar ik had geen idee wat me hier hield. Ik wou de gebouwen niet binnen gaan, ik voelde dat, dat te eng zou zijn. Ik weet niet waarom, maar ik kreeg het idee dat als ik mezelf verdronk in de Laundry Pool ik misschien ergens anders terecht zou komen en ik deze plek kon verlaten.

Toen ik op de Laundry Pool afrende, gebeurde het. Link greep zijn hoofd vast, en voor een kort moment zag ik een foto van de Happy Mask Salesman die naar me aan het lachen was – niet Link – en met the Skull Kid’s schreeuw op de achtergrond en toen het scherm weer normaal werd was ik aan het staren naar het Linkstandbeeld van the Song of Emptiness. Ik schrok toen het beeld me gewoon aankeek alsof het vervloekt was. Ik draaide me om en rende South Clock Town weer in, en het klote beeld volgde me de hele tijd, ik kan het alleen vergelijken met de Weeping Angels van Doctor Who. Zo nu en dan, zomaar, werd de animatie gespeeld van het beeld dat achter me verscheen. Het was alsof het ding achter me aanzat.