Hoofd stuk 3

Ik wou net op de reset knop gaan drukken, toen er opeens een tekst in beeld verscheen: “You’re not sure why, but you apparently had a reservation…” Opeens herkende ik de tekst – dit bericht kreeg je wanneer je de kamer sleutel krijgt van Anju bij de Stock Pot Inn, maar waarom stond dat hier? Ik weigerde het idee te geloven dat het spel met me probeerde te communiceren. Ik begon weer door de ruimte te lopen, kijkend of er iemand was, kijkend of er een soort trekker was die me liet communiceren met iemand die ik niet zag, en toen bedacht ik me hoe stom ik was – dat ik ook maar durfde te denken dat er iets of iemand was in het spel die met me probeerde te communiceren. Zowaar, vijftien seconden later verscheen er een andere tekst op het scherm, en net zoals net was het ook een tekst die al bestond in het spel “Go to the lair of the temple boss? Yes/No?”
Ik wachtte voor een paar seconden, nadenkend over wat ik wou gaan kiezen en hoe het spel daarop zou reageren, toen ik me realiseerde dat ik niet op “No” kon drukken. Ik haalde diep adem en drukte “Yes”. Het scherm werd wit met de woorden “Dawn of a new day” met de subtekst “|||||||” eronder.

De enige manier hoe ik kan beschrijven hoe ik me voelde toen ik zag waar ik heen was geteleporteerd is een onverklaarbaar gevoel van depressie op een grote schaal. Normaal ben ik geen depressief persoon, maar hier had ik het gevoel dat ik niet eens wist dat ik bestond – het was alsof een verdraaid, krachtig iets over me heen gleed.

Ik bleek in een soort mistige versie van Clock Town te zijn. Ik liep Clock town uit (zoals je normaal gesproken doet als je begint vanaf dag 1) en ik kwam erachter dat alle inwoners verdwenen waren. Normaal gesproken als je de 4e dag glitch hebt gedaan kan je nog steeds een paar wachters en de hond die rond de toren rent vinden – maar deze keer, waren ze allemaal weg. Wat ze had vervangen met een onheilspellend gevoel dat er toch iets of iemand in dit gebied is, iets dat me steeds aan het volgen is en in zich in het zelfde gebied als mij bevindt. Ik had vier hartjes naast mijn naam en the Hero’s Bow, maar op dit punt lette ik niet eens op mijn avatar, want ik had het gevoel dat ik persoonlijk in gevaar was. Waarschijnlijk was het meest enge de achtergrond muziek – het was the Song of Healing, gewoon uit het spel, maar omgekeerd afgespeeld. De muziek werd luider, op bouwend alsof er elk moment iets kwam opspringen zoals je altijd hebt in van die horror films, maar dat was niet het geval. En het lied begon zich een gegeven moment op mijn mentale staat te werken.

Zo nu en dan kon je vaag de lach van de Happy Mask Salesman horen op de achtergrond, zo zacht dat ik dacht dat ik me gewoon dingen begon te horen, maar hard genoeg dat ik vastberaden was om hem te vinden. Ik zocht in alle vier de delen van Clock Town, alleen maar om niks te vinden… niemand. Teksten miste, in West Clock Town liep ik op lucht en het hele gebied voelde… gebroken aan. Hopeloos gebroken. Toen de omgekeerde versie van the Song of Healing zich herhaalde voor de 50ste keer, herinner ik me nog dat ik in het midden van Clock Town stond en me realiseerde dat ik me nog nooit zo alleen had gevoeld in een video game.