Hoofdstuk 2

Ik zit op de fiets naar Martha, we verzamelen bij Martha en dan gaat haar moeder ons naar Breda rijden. Mijn hart klopt in mijn keel, ik ben super zenuwachtig maar tegelijkertijd heb ik er ook heel erg veel zin in. Ik ga gewoon eindelijk mijn idolen ontmoeten…
Ik druk op de bel en Indy doet open. Binnen staat iedereen te springen, ik ben dus niet de enige die er heel veel zin in heeft. ‘ik kan niet geloven dat ik Owen echt ga ontmoeten’ zegt Martha. ‘En ik Rein!’ zegt Indy. En Hannah kan niet eens wat zeggen door de zenuwen, maar we weten allemaal dat zij er ook zin in heeft. Ik zie trouwens wel dat ik de enige ben met een kort shirtje aan, maar ik hou mijn shirtje gewoon aan. Ik heb toch nog een reserve in mijn MainStreet rugzak.

Eenmaal in de auto zijn we niet meer te stoppen , we zijn super hyper. Best logisch, want vier super zenuwachtige meiden met Mainstreet op de achtergrond gaat totaal niet samen. We zingen met z’n allen de longen uit ons lijf op ons favoriete liedje. ‘Ik hoop diep van binnen dat Rein mij gewoon gaat zoenen.’ Zegt Indy. ‘Omg Indy’ zeggen wij met z’n drieën we moeten heel hard lachen. ‘Dat moet ook wel want je hebt Jelle afgewezen’ Zegt Hannah. ‘Diep, heel diep van binnen, ben ik al getrouwd met Rein.’ Reageert Indy weer. ‘En ik met Nils’ zeg ik.

‘Kijk daar eens! Volgens mij zijn we er bijna!’ zegt Martha. We zien het allemaal, een raar houtachtig gebouw. Het is best wel klein, dus stel we hadden geen VIP kaarten gehad waren we ook al super dichtbij. We rijden al een tijdje rond op de parkeerplaats, maar het is zo druk dat er nergens plek is. Uiteindelijk stelt de moeder van Martha voor Ik, Martha, Hannah en Indy uit de auto springen en dat zij doorgaat naar haar afspraak. Dat vinden we een goed idee, dus we maken ons klaar om uit de auto te springen. Als we uit de auto zijn met al onze bagage (één rugzak), zien we meteen een hele lange rij. Waarschijnlijk moeten we nog 2 uur wachten, want we zijn eerder vertrokken zodat we vooraan kunnen staan. We hebben alle vier knuffels en zakken snoep meegenomen zodat we die op het podium kunnen gooien. Ik heb een knuffel voor Nils en ik heb er een kaartje bij gedaan. Op het kaartje staat dat ik niet kan wachten om hem zo te zien, en dat is ook zo. Ik sta letterlijk en figuurlijk te springen, net zoals Hannah, Martha en Indy. We zijn kennen elkaar sinds de brugklas. Eerst waren we niet echt vriendinnen, maar nu zijn we onafscheidelijk. Ook omdat we alle vier diehard mainiacs zijn. Eerst was ik alleen fan, maar ik heb ze overgehaald.

Na heel lang wachten komt er eindelijk beweging in de rij: De deuren zijn open! De zenuwen worden veel erger en het aller eerste wat we zien als we binnen komen is een stand met de merchandise. Ik baalde echt toen ik het zag, ik was het helemaal vergeten. Anders had ik sowieso 50 euro meegenomen. De andere meiden hebben wel geld meegenomen en kopen allemaal een trui met ‘Mainiac for life’ erop. Ik ben super jaloers, maar ik vraag wel zo’n trui voor mijn verjaardag.

Als we dan uiteindelijk in de zaal zijn gekomen rennen we meteen helemaal naar voren, en we hebben de beste plekken die een mainiac kan wensen. We denken zelfs dat we de jongens gewoon kunnen aanraken, Wat we ook gaan doen bij de meet & greet. 10 minuten later horen we de eerste paar gitaar akkoorden van Nils op de gitaar. Martha speelt ook gitaar, dus ze wist meteen welk liedje het was. Nils komt op het podium lopen en we gillen zo hard als we kunnen, Daarna volgen Rein, Owen en Daan. Het eerste liedje is meteen al zo geweldig mooi, en ik weet zeker dat dit de beste avond van mijn leven word.