Part 1.

De muziek klonk zacht en dromerig en zwol langzaam aan en ik wist waar ik was. Door de ramen van de grote zaal kwam zonlicht van een late middag, en mijn ogen zochten naar de figuur die ik altijd net miste. Toen hoorde ik voetstappen. Een schaduw bewoog zich voort tussen de vele pilaren en dook weg tussen de kleurige banieren.
“Wacht!”
De figuur stopte niet en ik begon te rennen, maar ik raakte verstrikt in de banieren en verdwaald in de gangen waar mijn ware liefde in was gerend. Na duizenden trappen en honderden kamers, was ik de persoon verloren. Daar was ik weer, in de kamer waar ik altijd eindigde. Ik wachtte tot ik wakker werd, met tranen in mijn ogen. Alweer een verloren nacht.
Maar ik werd niet wakker. Ik hoorde nog mijn voetstappen op de koude vloer en ik voelde me niet wegslippen. En toen realiseerde ik me iets. Ik stond stil. Dit waren niet mijn voetstappen.
“Hallo?”
In de deuropening stond een vrouw. Ze keek me niet aan, maar ik zag haar gezicht duidelijk. Lang, donker haar omlijstte haar gezicht en in haar groene ogen zag ik angst.
“Wie ben je?”
Nu keek ze op en ze deinsde terug. “Nee,” fluisterde ze. “Het spijt me.”

Ik voelde de zachte dekens weer om me heen, en de muziek stierf weg. De melodie verdween weer uit mijn geheugen, hoeveel moeite ik ook had gedaan die te onthouden. Maar er was één ding niet vergeten: de zaal, de gangen, de kamers en zij. Voor het eerst had ik een persoon gezien in mijn droom. Maar het was verkeerd. Zo verkeerd.

Om me heen hoorde ik de regelmatige ademhaling van mijn familie. Ik kon ze niets vertellen. De blikken in mijn oudere zus’ ogen toen ik haar vertelde over mijn eerste droom was al erg genoeg geweest. Ik had haar laten beloven niets aan mijn ouders te vertellen. De volgende dag ontmoette ze de edelman uit haar droom en ze dansten over de markt. Want dat was hoe ware liefde was. Dat was hoe mijn ouders elkaar hadden ontmoet, en mijn grootouders. Dat was hoe mijn broertjes en zusjes hun mannen en vrouwen zouden vinden. Mijn zusje had geluk gehad. Haar ware liefde was een edelman. De familie van haar man was minder blij geweest, maar niemand zou ooit een huwelijk uit ware liefde weigeren. Maar zover mijn familie wist, had ik nog nooit gedroomd. Alleen ik wist dat ik wel had gedroomd, maar niet had gedanst.