Proloog

Ze schudde de kaarten met haar magere vingers en verspreidde ze over de volledig gedekte tafelt. Kaarsen stonden verspreid in het midden. Ze waren de enige lichtbron die de ruimte verlichtte.
De zwarte kanten van de tarot kaarten keken haar dodelijk aan. Ze wist wat de kaarten haar gingen vertellen wanneer ze die zou leggen. Ze wist wat er ging komen, maar ze was er niet bang voor.
De houten vloer onder haar voeten begon te kraken en ze hief haar hoofd op om naar het kaarslicht te staren. Het vuur danste voor haar ogen. Haar handen plat op de tafel. Ze raakten de kaarten net niet aan.
‘Zit.’ Zei ze zacht. Ze hoorden niets dan alleen het gekraak van de vloer die heviger werd tot er zich voor haar een donker gedaante op de stoel aan de ander kant van de tafel ging neerzitten. Zijn gezicht was bedekt door wat leek op een zwarte kap.
‘welkom.’ Vertelde ze. ‘wat kan madam Samna voor u doen?’
Samna keek de persoon vragend aan, maar kreeg geen antwoord. De persoon zat stil over haar tot hij naar voren leunde en zijn zwarte kap met beide handen van zijn hoofd sloeg. Zijn handen en armen waren vol getatoeëerd met verschillende tekeningen. Samna kon niet goed uitmaken wat er op stond. zijn armen leken één zwarte vlek in de donkerte. Het licht van de kaarsen gaven niet genoeg licht om alles van de man goed weer te nemen. Ze keek op naar zijn gezicht. zijn lange haar hing over zijn ogen. zijn ogen waren pik zwarte. Een litteken vulde de rechterkant van zijn gezicht. Het gleed over zijn oog, over zijn wang tot aan de onderkant van zijn lippen.
‘Vertel.’ Zijn stem was zwaar maar zacht. Het vulde de ruimte als een soort melodie. Een bevel die Samna niet kon weigeren.
‘Wat wil je weten.’ Samna hoorde een lichtte bibberen in haar stem. Ze was zeker dat de man het niet had gehoord. Dat hoopte ze toch.
‘Mijn toekomst.’ Hij ging achteruit in zijn stoel zitten. Zijn gezicht verdween uit het licht van de kaarsen. Samna probeerde haar aandacht op de kaarten te houden en nam ze terug vast tussen haar vingers.
Ze schudde de tarot kaarten en nam de eerste kaart van de stapel. Wanneer die omgekeerd op tafel legde zag ze de zwaarden drie naar haar toe kijken. ‘Je hebt iets of iemand verloren. maar je zal je verlies accepteren en kunnen verwerken.’ Zei Samna.
Ze nam een tweede kaart van de stapel en legde die naast de zwaarden drie. De bekers vijf lag omgekeerd voor haar. ‘je heb je nieuwe leven geaccepteerd. Een nieuw begin. Je hebt een nieuwe kracht om door te gaan.’ Ze trok haar ogen van de kaart en wilde een derde kaart van de stapel nemen wanneer ze de man op de stoel hoorde rechtzitten. Hij wilde zijn toekomst weten. Hij wilde weten wat er gebeurde. Niet veel mensen hadden de kracht om hun toekomst te accepteren. Deze waren geen gewone kaarten. En zij was geen normale waarzegster.
Ze gaf de man een blik en richtte zich terug naar de kaarten. Haar vingers gleden over de gladde zwarte kant van de kaart en hield het tussen haar vingers. Ze draaide de kaart langzaam en legde de getekende kant op de tafel. Toen ze tekening zag hapte ze naar adem. De dood. Het staarde haar recht in de ogen.
‘uhm…’ ze wilde spreken maar ze voelde een krop in haar keel. ‘Ik zie veel doodden. Veel bloed. Veel geweld.’ De kaart voelde zo krachtig aan dat ze het terug van tafel wilde nemen en weg wilde smijten. Maar ze zag de man naar voren leunen. Zijn gezicht werd verlicht door het kaarslicht. De donkere ogen van de man waren bruin bijna rood. Ze zagen er niet vriendelijk uit. ‘Ik zie jou dood, maar ook de dood van anderen.’
‘Goed.’ Zijn stem klonk opgelucht. Alsof hij blij was met zijn toekomst. Alsof hij wist wat er aan het gebeuren was.
De man legde zijn handen op tafel. De tattoos die over zijn hand getekend waren begonnen samen met het kaarslicht te dansen. De tekeningen kwamen tot leven en gleden langs zijn vingers op tafel. Het Orange laken die de tafel bedekte werd zwart. De inkt gleed over de kaarten. De kaarsen doofden en de ruimte werd donker. Ze zag enkel de gedaante van de man aan de overkant van de tafel zitten.
Samna leunde naar achter. Duwde de stoel achter zich op de grond en stond recht. Ze keek rond zicht maar zag niets anders dan de zwarte inkt voor haar ogen. de inkt had de hele ruimte ingenomen. Ze wilde weglopen, maar haar voeten waren vastgenageld op de vloer.
‘Dit is het moment.’ Vertelde ze zichzelf. Dit was wat de kaarten haar al die tijd hadden verteld. Ze hadden haar gewaarschuwd voor wat er ging komen. Haar benen begonnen te tintelen. ze voelde haar hele lichaam zwaar worden. Ze keek naar de andere kant van de tafel waar de man zat, maar die was verdwenen tot ze een warme hand tegen heer keel voelde drukken.
‘Waarom?’ was het enige wat Samna wilde weten. waarom?
‘Meer kracht.’
‘Neem het. Neem alles.’ Ze probeerde adem te halen maar het werd moeilijk doordat de vingers dieper in haar nek drukten. ‘Je zal dit niet lang volhouden.’
De man negeerde haar woorden en liet zijn magie het werk doen. Het witte kleur van haar ogen verdween tot haar beidde ogen zwart waren. Samna keek voor zich uit. Naar de leegte.
De man voelde samna’s kracht verdwijnen en in zijn lichaam stromen. Hij voelde zich sterken. Levendiger. Onverslaanbaar. Maar de laatste woorden van de vrouw spookten door zijn hoofd. Hij hoorde haar stem. ‘je zal dit niet lang volhouden.’ Alsof de vrouw nu in zijn hoofd zat, maar de stem vervaagde al snel. Hij zag Samna’s lichaam grijs worden. Daarna zwart tot deeltjes van haar lichaam begonnen af te brokkelen en er alleen maar deeltjes as in zijn hand lag. Hij draaide zich om en liep de ruimte uit met de magie. Met de kracht. De ruimte werd terug verlicht door het vuur boven de kaarsen. De ruimte was leeg. Er was niemand. Alleen as bleef over.