8. Ehm... .... hoi... .... ?

Ik word weggeflitst.
Als ik de Fantasiewereld in ben, zie ik Elodie.
Ik kijk haar aan.
"Jij... jij ook al?!" roep ik uit en ik ren weg.
Niemand houdt me nog tegen: Ik MOET die jongen zeggen dat er niets aan de hand is!!
"Het spijt me... zoveel... vergeef het me..."
"NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!!! ER IS NIETS AAN DE HAND~!" schreeuw ik uit.
Een felrode gloed komt langs me.
Mijn klauwen groeien, mijn vleugels branden.
"ER IS NIETS AAN DE HAND!" schreeuw ik uit. Door het hele bos.
Ik ren door. "Er... is... echt... niets..." huil ik.
Na een eindje rennen sta ik plots stil.
Er staat daar... een jongen?
"Ehm... ... hoi?" zeg ik ertegen.
De jongen kijkt op.
Hij zegt niets.
Ik loop naar hem toe.
"Wat doe jij hier...?" vraag ik rustig.
Hij wacht met wat te zeggen.
"Je huilt." hij draait zijn hoofd weg.
"Niet jouw schuld." zeg ik, in de hoop dat hij zijn hoofd terugdraait.
Dat doet hij en hij leunt wat beter tegen een boom aan, waar hij al tegenaan stond.

"Anika?!" hoor ik de stemmen van Denise, Eva en Elodie.
Ik schrik op.
"Moet weg!" zeg ik en ik ren door.
"Wacht!" roept hij en rent achter me aan.
Na een eindje rennen stoppen we.
We hebben Denise en Eva afgeschud.
Elodie hielt er nog wat vaart in, maar zij is ook teruggegaan naar de anderen.
"Heet jij Anika?" vraagt hij.
Ik knik.
"Zo heette mijn zusje ook." Weer draait hij zijn hoofd weg. "Ik had haar moeten helpen. In de brand. Het spijt me zo... ik heb haar gewoon dood laten gaan."
Het... spijt... me? Die stem... was hij...?
"Ik... ben... mijn... familie... verloren... in... de... brand..." huil ik.
"Ik vond het gewoon... rampzalig... dat mijn element vuur is..." fluister ik.
"Maar.. waar woonde jij dan?" vraag ik zachtjes.
"De mensenwereld natuurlijk. Het dijkewegje. Dijkewegje 18."
Ik kijk hem aan.
"Maar dan... ben jij mijn broer? Heb ik een broer dan?!"