Elf

Scarlett POV.

Ik sleepte Simone het bos in wat vlak naast de weg lag. Toen we volgens mij diep genoeg in het bos waren legde ik haar op een zacht stukje grond. Ik keek in haar tas en vond een flesje water, het was vrij koud. Ik liet een beetje over haar polsen en voorhoofd lopen, te hopen dat ze wakker werd. Ik realiseerde me dat ik nog niet eens haar polsen had gevoeld, gelukkig voelde ik haar hart nog kloppen.
Terwijl ik daar zat bekeek ik haar eens goed. Ze had zwart haar en nog steeds mijn spijkerbroek aan. We hadden onze shirts wel weer gewisseld in de hoop dat we nog minder opviellen. In Emsdetten hadden we gelukkig nog wel een landkaart kunnen vinden, maar daar stonden de kleinste dorpjes natuurlijk niet op, terwijl we daar voornamelijk heen gingen voor eten. Gelukkig stond Hannover en omstreken er wel op, al snel vond ik waar we waren. Vlak aan de rand van het bos lag het dorpje Barsinghausen. Ik dacht dat het maar beter was dat als Simone weer wakker was om tussen de verschillende dorpjes door om Hannover heen te lopen. ik zag dat er achter Hannover een dorpje lag, Shende hete het. Ik had er wel eens van gehoord. "W- wa ben ik?" Klonk het zwak. "Je bent in het bos, we waren bijna aangegeven bij de politie." Ze ging recht overeind zitten maar greep meteen naar haar hoofd."Waar heb je pijn?" "Ik heb gewoon hoofdpijn." Andwoorde ze met een al minder zwakke stem. "We kunnen beter gaan slapen, ik heb al een route voor morgen." zei ik rustig "Is goed." ze klonk behoorlijk moe.

Ik rende en ik rende, maar ik kwam niet verder. Ik voelde iets nats in mijn gezicht. Het verspreide een warme, aangenaam gevoel over mijn wangen en voorhoofd. Ik werd wakker, maar het natte gevoel bleef zich verspreiden, nu ook over mijn handen. Ik opende ,ijn ogen en keek om me heen, hoewel dat niet veel zin had in het donker. Ik kon toch een schim onderschijden. Het was niet heel groot, ik vermoede dat het een hond was, vanwege het gelik over mijn gezicht en handen. Weer voelde ik iets nats, maar dit keer waren het druppels. Fijn, het begon te regenen. Simone sliep gewoon door.
Ik taste om me heen om te kijken of ik de tas kon vinden. Yes, ik had hem. Simone werd wakker doordat ik me schaafde aan een tak en keihard "AUW!!" Riep. "wat is er aan de hand?" vroeg ze. "Niks, ik schaafde me ergens aan. Er was hier net een hond, ik kon hem niet duidelijk zien in het donker, maar hij kan nooit ver weg zijn." "We moeten eerst een andere schuilplaats vinden in deze regen." "Ja" Reageerde ik lichtelijk geiriteerd omdat ze die hond blijkbaar niet bijzonder vond.

We hadden geen goede schuilplaats meer gevonden, maar waren gewoon onder een (voor zover we konden voellen) dichte boom gaan zitten. Het Werd ondertussen licht, en het voelde alsof we niet alleen waren.



Simone POV.

Ik voelde me niet op mijn gemak, het was inmiddels licht en het voelde alsof we werden bespiedt. Ik Pakte mijn tas, die nog vrij droog was als je bekeek hoe hard het had geregend. "Wil jij ook wat eten?" "Ja, graag!" Klonk het gulzig. We aten en we dronken. Mijn pikzwart geverfde haar was nog steeds kletsnat. weer alsof ze mijn gedachten kon lezen vroeg ze "Heb jij je haar geverft?" "Ja, hoe weet je dat? Het lijkt soms echt alsof je mijn gedachten kunt lezen!" Vroeg ik lachend, maar met een nieuwsgierige ondertoon. "Gewoon, ik had het al eerder gezien, maar gewoon nog nooit gevraagt." Ik knikte.
We zaten nog een tijdje zwijgend voor ons uit te staren toen er plotseling iets uit de bosjes stormde. Het was een hond! hij besprong Scarlett uitbundig. Hij had een zwarte kop en ha over zijn hele lichaam zwart-witte vlekjes, niet als bij dolmatiers, want de stippen waren vager. Ik wist meteen van wie die hond zou kunnen zijn...



Reactie's?