Hoofdstuk 16

Nouvelle zat in de leerlingenkamer aan haar huiswerk, toen Lauren opeens binnenstormde. Nouvelle keek op en zuchtte geërgerd. Het vlotte sowieso al niet, en nu kwam zij haar ook nog eens storen. Lauren liep een stel eerstejaars omver en trok Nouvelle bijna van haar stoel af. Ze was helemaal buiten adem. Nouvelle keek haar vriendin een beetje vreemd aan. "Wat scheelt er met jou?" Vroeg ze spottend. Lauren had nog niet de kans gekregen om aan haar verhaal te beginnen. Ze nam een hap lucht en ratelde vervolgens een onverstaanbaar verhaal af. Nouvelle probeerde de korte stukjes die ze wel verstond aan elkaar te plakken. Maar ze kwam niet verder dan: Lucas, Zweinsveld, Draco en zijn vader en iets ergs? Veel had ze er dus niet van begrepen. Geïrriteerd duwde ze Lauren op een stoel. "Oke." Snel nam ze een stoel voor zichzelf en ging tegenover Lauren zitten. "Begin nu eens opnieuw en deze keer aan een menselijk tempo?" Lauren trok een pijnlijk gezicht. "Vat het samen in één zin en doe dan de rest van je uitleg?" Stelde Nouvelle voor, nadat Lauren nog steeds niets gezegd had. Blijkbaar was het echt iets ergs, daardoor werd ze wel nieuwsgierig. Lauren keek naar haar handen, die losjes op haar benen lagen. "Nouvelle, Lucas hoorde per ongeluk het gesprek tussen Draco en zijn vader. En..." Nouvelle slikte. Was er iets met Draco? Misschien was dat de reden waarom hij de laatste dagen zo afstandelijk was geweest! "Wat dan?" Drong Nouvelle ongeduldig aan. Lauren keek haar vriendin niet aan. "Hij hoorde Draco zeggen dat... Nou, ze praatten over jou, jullie bedoel ik en... Hij zei dat hij niet... Nouja, ik weet natuurlijk niet precies wat hij zei, maar..." Nouvelle legde haar hand op Laurens schouder. "Zeg het nou maar gewoon." Zei ze koel. Het had nu wel lang genoeg geduurd. Ze wilde het weten. "Hij zei dat hij maar een spel speelde. Dat het niet écht was." Lauren hief haar hoofd voorzichtig een stukje omhoog, zodat ze Nouvelles gezicht kon zien. Niet dat er veel te zien was. Nouvelle staarde naar het tapijt en zei niets. Hoewel ze het ergens diep vanbinnen al langer had geweten, voelde ze het nu pas echt. Wat was ze blij dat ze was gaan zitten, want ze voelde zich opeens duizelig. De dikke laag mist die de hele week al in haar hoofd had gehangen, loste nu plots op en Nouvelle kreeg het gevoel dat ze nu pas weer helder kon denken. En het eerste wat ze dacht was: Draco Malfoy, jij gaat eraan! Nouvelle sprong zo snel en krachtig recht en liep de deur uit, dat de stoel omviel en Lauren verbijsterd achterbleef.
Draco zat op een muurtje van de binnenplaats. Zijn gezicht verborgen achter zijn handen en zijn gedachten gefocust op één ding: De opdracht. Tenminste, dat zou zo moeten zijn. Maar hoe erg hij ook probeerde, steeds dwaalde hij af naar Nouvelle en de andere opdracht die hem te wachten stond. Allerlei mogelijke oplossingen schoten door zijn hoofd. Maar geen enkele wilde hij gaan gebruiken. Het plan was oorspronkelijk begonnen met het irriteren van Matthew Farrow. Maar nu werd het Draco duidelijk dat hij gefaald had. Ten eerste, Matthew had geen spier verokken. Het kon hem duidelijk niks schelen, want anders had hij Draco wel ergens in de gangen opgewacht. En hij had het sowieso wel geweten, want dit soort dingen gingen al snel de hele school rond. Ten tweede, Draco had er blijkbaar veel te veel energie en tijd ingestoken. Matthew reageerde gewoon niet. En de derde en laatste reden was nog het meest vervelende. Dracos gedachten zaten vol van Nouvelle. Haar lachje, haar zachte, blonde haren die altijd lekker roken, maar ogen, haar neus, haar stem en haar manier van lopen. Ook al hadden ze bijzonder weinig gepraat, Draco was duidelijk gewend geraakt aan haar aanwezigheid. En nu moest hij zichzelf dwingen om haar voor goed weg te duwen. En ja, dat was zijn bedoeling inderdaad al vanaf het begin. Maar op één of andere manier voelde het voor hem toch aan als iets onverwachts. Het kwam er dus op neer dat ij ontzettend gefaald had. En dat alleen al, was voor hem iets ondraaglijks. Maar nu kwamen daar ook nog andere zaken bij. Zoals gevoelens. Draco was niet zeker over welke gevoelens het hier nu ging, maar ze hadden ongetwijfeld wel met Nouvelle te maken. Draco zuchtte diep en wreef krachtig in zijn ogen. Hij moest er echt een einde aan maken. Dan pas kon hij zich op de opdracth van De Heer van het Duister richten. Maar hoe?
Veel tijd om daar over na te denken, kreeg hij niet. Nouvelle stormde de binnenplaats op en liep direct op hem af. Haar blik stond ijzig en haar gewaad wapperde achter haar aan. Draco slikte. Dit was niet goed. Dit was helemaal niet goed! Hij spring snel van het muurtje af. "Jij vieze, vuile, achterbakse, stinkende, rottende klootzak!" Nouvelle kwam tot stilstand en keek Draco vernietigend aan. "Wie dénk je wel niet dat je bent?!" Krijste ze helemaal buiten zinnen. Het kon haar ook niks schelen dat de halve school zich rond de binnenplaats had verzameld en hen nu aangaapte. "Nouvelle, wacht. Ik kan het uitleggen!" Fluisterde Draco met dringende stem. Hij moest haar zien te kalmeren voor ze domme dingen ging doen. "Ohja?" Nouvelle lachte schamper en het geluid sneed dwars door Draco heen. "Ja!" Snauwde hij terug. "Ik weet niet hoe je het te weten bent gekomen, maar ik-" Nouvelle zwiepte haar haar over haar schouder. "Dat doet er helemaal niet toe!" Krijste ze nog harder dan de eerste keer. Haar laatste sprankeltje hoop was nu echt verdwenen. Draco had niet eens geprobeerd het te ontkennen. Wat dus alleen maar betekende dat het echt waar was. Echt waar. "Nouvelle, schreeuw niet zo." Draco probeerde haar nogmaals te kalmeren. "Ik schreeuw als ik dat wil!" Nouvelle werd helemaal hysterisch en begon met haar vuisten op Draco te slaan. "Hoe durf je zo tegen me te liegen, idioot dat je bent. Harteloos, gevoelloos stuk verdriet dat je bent!" Vechtend tegen de tranen zwierde Nouvelle haar vuisten door de lucht. Draco probeerde haar handen vast te grijpen. "Nouvele, doe rusti- Asjeblieft!" Toen hij haar polsen eindelijk te pakken had, hield hij ze stevig in bedwang. Nu moest hij iets zeggen. "Het spijt me." Het klonk bijna onhoorbaar tegenover het luide geschreeuw van Nouvelle, maar hij had het wel gezegd. Zijn eigen woorden sneden door Draco heen en hij voelde zich zo slap als een pannenkoek. Nooit gedacht dat hij zich zou verontschuldigen. Nooit. En het ergste was nog, dat het er spontaan uit was gekomen en hij het dus echt wel gemeend moest hebben. Nouvelle werd meteen stil. Ze staarden elkaar een tijdje aan en Draco voelde dat ze hetzelfde dachten. Ze kenden elkaar helemaal niet meer. Nouvelle had een vreemdeling in elkaar proberen te slaan en Draco had zich verontschuldigd tegenover een vreemde. Ze leek gekalmeerd. Nouvelle liet haar armen zakken, en Draco liet haar automatisch weer los. Zonder nog een woord te zeggen, draaide Nouvelle zich om. Maar ze was nog niet de boom voorbij toen Draco zijn mond opentrok. "Ik leg het wel een andere keer uit." Mompelde hij. Nouvelle zuchtte. "Nee. Ik hoef het al niet meer te weten." Maar Draco gaf het niet op. "Jawel!" Nouvelle liep stug door. "Praat tegen me!" Draco liep haar achterna. Hij wilde Nouvelle net bij haar schouder nemen, toen ze zich omdraaide. "Houd gewoon je mond. Oke? Houd gewoon je mond!" Maar Draco fronste kwaad en trok zijn mond toch weer open... Nouvelle greep haar toverstok, richtte hem op Draco en mompelde kordaat "Snaternix." Als Draco snel was geweest, had hij snel zijn toverstok kunnen pakken en de vloek kunnen afweren. Maar hij was niet snel. En nu zat zijn tong aan zijn gehemelte vastgeplakt en moest hij wel zwijgen. Een laatste vernietigende blik en toen was Nouvelle weg. Draco schudde zijn hoofd. Hij was er even niet goed van. Er was teveel gebeurd die week. Zwijgend, uiteraard, liep hij naar de ziekenzaal om zich te laten oplappen door Madame Plijster. En onderweg vroeg hij zich af, of die kleine schittering in Nouvelles ooghoek een traan was geweest.