The penpal

Ceres POV.
Ik negeerde alle cameraploegen om me heen. De media was er op af gekomen het gebeurd namelijk niet elke dag dat de wereldkampioen karate trouwt met een popster. langzaam opende ik mijn mond om te spreken. "lieve Xander, waar moet ik beginnen. laat ik maar beginnen in het begin. Ik kan me die eerste brief nog herinneren in het voorjaar van 2013. Niet te geloven dat dat nu alweer 7 jaar geleden is. Ik heb die brief nog steeds, sterker nog ik heb hem nu bij” met deze woorden draaide ik me om naar Diana, die me de brief doorgaf. Voorzichtig vouwde ik de brief open, bang om hem te scheuren. Met trillende stem vervolgde ik:
“Beste ontvanger,
Ik heb geen idee wie deze brief zal ontvangen dus zal ik maar gewoon wat over mezelf vertellen. Ik ben Alexander Vermont. Ik ben 14 jaar oud. Ik woon in Parijs samen met mijn vader, mijn ouders zijn gescheiden en ik zie mijn moeder zie ik eens in de maand. Ik heb geen broers en zussen. Mijn grootste hobby’s zijn gitaarspelen en voetbal. Ik zit in een band met mijn twee beste vrienden Marc, Xavier en mijn vriendinnetje Saffier. Wat zijn jou hobby’s, heb je broers of zussen? Hou je van muziek?
Met vriendelijke groet,
Alexander”
Toen ik opkeek van het papier keek ik recht in de reebruine ogen van Xander. Die blik in zijn ogen zei een ding “wij doen dit samen”. Xander kuchte zachtjes om de aandacht van iedereen te krijgen. “normaal gesproken zou Cer nu haar speech verder afmaken, maar wij hebben besloten om in plaats van het traditionele een voor een een speech houden ons verhaal aan jullie te vertellen, maar ik moet jullie waarschuwen. Ons verhaal is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Laten we weer terug gaan naar het jaar 2013, waar het voor ons allemaal begon”.
Alexanders POV
Ik keek in de mooie saffierblauwe ogen van mijn Lia. Ik haalde diep adem en draaide me naar Marc toe. Toen ik het papier van hem had aangepakt en opengevouwen haalde ik nog een keer diep adem en vervolgde ons verhaal “hierbij moet ik ook iets opbiechten, ik heb ook onze brieven bewaard. Dit is de eerste brief die ik ontvangen heb.
Beste Alexander
Hallo, ik ben Ceres. Ik ben 13 jaar oud en woon in Singapore. Ik woon in een huis met mijn beide ouders en broer en tweeling zus, zij heten Ares en Diana. Ik weet het onze ouders waren erg creatief. Mijn hobby’s zijn drummen (ik zit in een band met mijn zus en een vriendin van ons Liane), klimmen en Karate. Die twee laatste doe ik allebei op internationaal niveau. . Ik zit in een band dus ja ik hou van muziek. Dus je hebt een vriendin , ik heb geen vriend, om twee redenen. Ares is heel beschermend en zou waarschijnlijk een moord plegen, en ik ben gewoon ronduit druk. Kijk je graag TV of films? Zo ja, welke?
Groetjes
Ceres”
Op het moment dat ik de brief voorgelezen heb stonde de tranen in Cer haar ogen. Ze nam het weer van mij over en begon te vertellen. “zo praten we drie maanden heen en weer, totdat Xander opeens niet meer antwoorde. Toch bleef ik schrijven. Nadat hij drie weken niet geschreven had kreeg ik een brief maar niet van hem. Hij was van Xavier” zodra ik zijn naam hoorde rollen de tranen over mijn wangen. Ceres haalde diep adem en vertelde verder. “hij vertelde dat Saffier drie weken eerder vermist was geraakt en dat ze eerder die dag haar lichaam gevonden hadden. Hij vertelde mij ook dat ik moest blijven schrijven omdat Alex alleen voor mijn brieven uit zijn kamer wilde komen” op dat moment wordt ze zo overmand door emoties dus neem ik het weer van haar over, ondanks dat dat ik het ook moeilijk heb om door te praten doe ik het toch. “dat heeft ze ook gedaan en beetje bij beetje trok ik mezelf weer overeind, het is een van de moeilijkste tijden geweest uit mijn leven, maar met hulp van Cer haar brieven kwam ik er weer bovenop. Er was alleen een ding wat Cer niet wist en ik wel. Ik wist namelijk wie Saffier vermoord had. Mijn bloed eigen vader had haar vermoord om mij te straffen. Mijn vader was niks meer dan een crimineel. Hij had me jarenlang mishandelt en als ik iets deed wat hem niet aanstond deed hij ook mijn vrienden wat aan. Nu moeten we even Flash forward naar zes maanden later. Het laatste onderdeel van de briefuitwisseling was een echte uitwisseling. We zouden eerst een week in Singapore blijven en daarna een week in Parijs. De week in Singapore was geweldig. Ceres liet me een week in haarleven zien. Inclusief al het sporten en muziek maken. Ze leerde me wat karatemoves en ze leerde me klimmen, op de avond dat we naar Parijs zouden gaan nam Ares me even apart. Hij zei, en ik quote “je bent de enige jonge aan wie ik mijn zusje toe zou vertrouwen. Zorg goed voor haar”. Alleen toen we naar Parijs gingen ging het helemaal mis. De eerste vier dagen waren fantastisch, we beklommen de Eifel toren, gingen op bezoek bij Marc en Xavier. Ik nam haar zelfs mee naar het graf van Saffier. Ik had door dat ik stiekem verliefd werd op haar. Het moment op de Eifel toren was een van de gelukkigste momenten van mijn leven. Ik had een plotselinge vlaag van zelfvertrouwen en uit het niets besloot ik om Cer te zoenen, tot mijn grote vreugde zoende ze terug. Wat ik niet wist is dat mijn vader vlak achter ons stond. Die avond zouden we een nachtje bij Marc blijven slapen samen met Xavier” ik rilde alleen al aan de herinnering van die avond. Ceres had dit door en pakte mijn hand vast. “ik was bij ons thuis om wat spulletjes op te halen. Toen ik binnenliep had ik meteen door dat het mis was. Mijn vader kwam op me aflopen met een getrokken geweer” op dat moment kon ik niet meer verder praten.
Ceres POV
Flashback.
“ondertussen was ik in het huis van Marc met Xavier. Zij wisten wel wat er aan de hand was met Xander ’s vader. Toen Alex na 30 minuten nog niet terug was begonnen we ons zorgen te maken. De jongens hadden mij verteld over zijn vader. Opeens begreep ik alles. Waarom Xander altijd zenuwachtig was rond zijn vader, waarom hij mij bij mij weg wilde houden. Ik stond op en zonder iets te zeggen trok ik Marc en Xavier met me mee. De rest van het uur ging als een waas aan me voorbij. Ik kan me nog vaag herinneren hoe Xavier achterover sloeg toen hij in zijn schouder geraakt werd. Ik kan me nog herinneren dat ik in een houdgreep lag en ik mijn beste karate moves moest laten zien. Nu kniel ik neer bij Xavier. Hij heeft heel veel bloed verloren. Xavier wenkt me om dichterbij te komen. Ik buig voorover, Xavier opent zijn mond en fluisterd in mijn oor “hij heeft heel veel meegemaakt. Hij is al zoveel mensen verloren. Zorg goed voor hem” na deze woorden sluit hij zijn ogen en blaast zijn laatste adem uit.
Einde flashback

Alexander POV

Na deze tragedie ben ik bij mijn moeder gaan wonen. Ik bleef in contact met Ceres en mijn moeder en haar ouders zorgde ervoor dat we elkaar minstens twee keer per jaar zagen. Daarnaast zorgde haar trainer ervoor dat ze naar alle internationale kampioenschappen in Frankrijk ging. Zo hebben we drie jaar lang onze relatie volgehouden. Dat was het moment dat zowel Marc als ik volwassen werden. We besloten allebei om in Singapore te gaan studeren omdat we weg wilde van ons verleden in Parijs.” Hier stopte hij en keek naar mij. Ik zag dat als een teken om het verhaal af te maken. “anderhalf jaar geleden toen ik thuiskwam na een lang kampioenschap in europa waar Alex niet naar mee kon. Vond ik dat er vanaf de voordeur een spoor van rozenblaadjes liep naar de tafel. Op de tafel lach een brief. Ook deze brief zal ik voorlezen.

Mijn lieve mooie Ceres,
Wat is het raar om na al die jaren weer een brief te schrijven. Waar moet ik beginnen? Nou ik begin maar met het zeggen ik hou van je. Jij bent mijn zon en mijn maan, mijn dag en nacht. Jij bent de reden dat ik elke ochtend opsta, dat ik lach. Je bent de reden dat ik dans, zing, gitaar speel. Je bent de reden dat ik hier sta. Zonder jou was ik nooit over de dood van Saffier of die van Xavier gekomen. Jij hebt me gered van het hellehol dat ik thuis moest noemen. Daarvoor kan ik je alleen maar bedanken. Maar meer moet ik je bedanken voor het feit dat ik van je mag houden, dat ik elke dag wakker mag worden met jou naast me. Maar het meest van allemaal wil ik je bedanken dat je er altijd voor me bent.
Jouw Alexander
PS. Je vraagt je vast af waarom ik je een brief schrijf?
PPS. Draai je om.

toen ik me omdraaide knielde hij daarvoor me op een knie en vroeg of ik met hem wilde trouwen”.
De priester zei “iedereen kan zien dat deze twee jonge mensen zielsveel van elkaar houden. Ik wil graag dat de ringdragers naar voren komen met de ringen” toen zag ik onze twee jaar oude tweeling richting het altaar lopen. Onze beeldschone kindjes, een jongen en een meisje, Xavier en Saffier. “neem jij Ceres Aphrodite Ling, Alexander Abel Vermont tot je wettige echtgenoot, beloof je hem trouw, in voor en tegenspoed, in ziekte en gezondheid, tot de dood jullie beide scheid?” “ik wil” “en neem jij Alexander Abel Vermont, Ceres Aphrodite Ling tot je wettige echtgenote, beloof je haar trouw, in voor en tegenspoed, in ziekte en gezondheid, tot de dood jullie beide scheid?” tot mijn opluchting zij ook hij “ik wil”. “Dan verklaar ik jullie nu man en vrouw, u mag de bruid kussen”. Ik voelde Alex zachte lippen op de mijne. Na wat een eeuwigheid leek lieten we elkaar los. “ik presenteer u: meneer en mevrouw Alexander Abel Vermont!” en met die worden van de priester rende ik samen met mijn kersverse echtgenoot het gangpad af. Gevolgd door iedereen die ons dierbaar was. Toen we buiten de zaal stonden sprongen de tranen in mijn ogen. Toen ik omhoog keek naar Alexander zag ik ook dat in de saffierblauwe ogen tranen stonden. Ik boog voorover en fluisterde in zijn oor “ze mochten er lichamelijk wel niet bijzijn, maar ze hebben zeker gekeken van daarboven. En als je ze nodig hebt hoef je alleen maar in jezelf te kijken ze zitten namelijk in je hart”.