13.0: Grote gevoelens, klein hart

"Lou?"
"Mh?" Ik probeer op te kijken naar het aangezicht van Harry, maar het gaat nogal moeilijk doordat ik tegen hem aan lig, met mijn hoofd tegen zijn brede schouder.
"Iemand zoals jij... In al die jaren dat ik leef ben ik nog nooit iemand als jou tegengekomen." Ik glimlach en kruip iets meer omhoog zodat het puntje van mijn kin kan leunen op zijn schouder.
"Misschien moet je je paleis dan eens wat vaker verlaten, keizer." Hij glimlacht naar mij, maar het is echter niet oprecht. "Waar zit je mee?" De man naast me wordt ongemakkelijk en begint aan zijn vingers te prullen terwijl ik mijn grip rond zijn middel iets verstevig. Ik vind het fijn dat ik hem steeds beter kan inschatten, dan is hij tenminste niet zo vreselijk onvoorspelbaar.
"Ik zou het bestuur graag hervormen. Helemaal, maar dan verraad ik al die vampiers die al die jaren voor mijn vader en mij gewerkt hebben." Dat is nu eens een ongelofelijk attente en solidaire gedachte van hem.
"Je moet van die restauratiepolitiek af Har, die mensen betekenen niets voor het land. Handel is op komst, het zou goed zijn voor ons." Afwezig knikt de vampier waarna hij met zijn hand cirkelbewegingen maakt over mijn bovenbeen, nadenkend.
"Ik kan het niet aan als ze me de oorlog zouden verklaren."
"Je vergeet wie je allemaal wel aan je zijde hebt staan. De mensen die echt voor je willen vechten. Het volk zal dat niet zijn, maar als je hun belooft dat het beter wordt en hen dan ook echt bewijzen geeft wel. Ik wil je helpen, zonder oorlog." Nog steeds tobbend knikt de vampier. Hij ziet er weder zo kwetsbaar uit als hij met onzekere gedachten zit. "Praat met de rest." Opnieuw knikt hij, maar deze keer draait de krullenbol ook zijn hoofd waardoor zijn krullen tegen mijn voorhoofd aan kietelen.
"Je bent een schat Tomlinson." Ik grinnik enkel bescheiden, zo veel heb ik nu ook weer niet voor hem gedaan.
"Verdien ik dan geen beloning?" Harry's hese lach klinkt door de wagon, het is een van de mooiste geluiden die ik ooit gehoord heb.
"Profiteur." Ik glimlach zelfvoldaan als hij dichterbij leunt en met zijn volle lippen langs de mijne streelt. Voorzichtig glijden mijn handen naar zijn luxueuze krullen af en strelen mijn lippen langs zijn onderlip. Alle mooie emoties die je je kunt voorstellen ervaar ik nu. Blijdschap, verlangen, liefde, trotsheid, geluk... Het is een smeltpot geworden van alle beetjes waardoor ik begerig Harry's naam kreun als zijn lippen afdalen langs mijn hals. Vol lust staren zijn ogen gevuld van plezier naar mij terwijl ik ongeduldig hem bij zijn schouders vast neem om onze lippen te herenigen. Harry ruikt zo vreselijk exotisch, zo fris en zwoel dat zijn parfum me de adem beneemt. Als ik mijn mond open schrik ik van een nog heter gevoel dat door me heen gaat als Harry's tong verkennend en teder langs de mijne gaat. Mijn lichaam begeeft het fysiek gewoon in zijn armen.
"Slaapt hij?" Ik frons lichtjes als alles niet meer regelmatig onder me beweegt, maar eerder met grote stevige passen. Vermoeid kreun ik als mijn ogen het felle daglicht terug ontmoeten.
"Fijn nu heb je hem wakker gemaakt." Geïrriteerd staart Harry boos naar een vrouwelijke figuur boven hem, Rune. We zijn dus terug. Ik zucht en probeer mezelf comfortabel in Harry's armen te krijgen, maar het lukt niet echt. Alles is zo stijf en pijnlijk. "Sh Lou, we zijn bijna bij je kamer."
"Ik wil niet slapen." Het lelijke geluid van mijn stem verraadt hoe moe ik werkelijk nog ben. Als ik dood ben heb ik echter nog tijd genoeg om te slapen.
"Je lichaam denkt daar anders over."
"Har...!" Ik kijk hem koppig aan als hij me op het zachte bed neerlegt. Even herinner ik me terug hoe hard dat stuk jutezak was bij mijn mama. Zware warme dekens belanden over mijn dunne lichaam. "Blijf bij me." Ik trek een pruillip waardoor de blik in Harry's ogen onmiddellijk verandert. Zijn gelaat betrekt even, het is duidelijk dat de idioot het wil, maar het waarschijnlijk niet kan.
"Lou... Je weet dat ik dat heel graag wil maar niet kan. Ik heb verantwoordelijkheden." Ik zucht en rol dramatisch met mijn ogen.
"Stomme keizer." Harry grinnikt, hij weet goed genoeg dat ik dat niet meende.
"Straks liefje."
"Praat met de rest over je plannen." Ondanks ok al ben vermoeidheid staat de blik in Harry’s ogen me nog steeds aan.
"Ja mama. Kan ik nu gaan?" Natuurlijk mag hij nog niet gaan, ik wil niet dat hij gaat. Mijn lichaam wil het zijne dicht tegen me aan voelen zodat ik naar zijn regelmatige ademhaling kan luisteren en zijn unieke aroma kan opsnuiven.
"Je vergeet iets meneer de keizer. Wat moeten we toch met je aanvangen?" Er zit een kleine echo op Harry's lach waardoor ik ook in de lach schiet. Het mooiste geluid wordt weerkaatst. Als Harry op het bed kruipt om zo lenig en sierlijk als het maar kan over me heen te kruipen en dichterbij leunt glimlach ik tevreden, dat had ik nog nodig.
Voorzichtig open ik eerst het ene oog en daarna pas het andere. Veel langer kan ik echt niet blijven liggen, ondanks de vermoeidheid. Niet zo lenig als ik wil kom ik stijf en traag uit mijn bed, vervloekte rug ook. Een avondzonnetje begroet me als ik de gordijnen open. Nog een beetje suf van de slaap kleed ik me om en ga ik met een bewust doel mijn kamer uit: ik moet Rune zoeken voordat Harry terug is. Hoe moeilijk is het om een vampier met super gehoor te vinden? Optie een is haar kamer, maar daar durf ik niet echt aan te kloppen voor het geval dat ze, euh, bezig is met Lucius. Ik besluit dan maar naar de eetkamer te gaan. Een glimlach verschijnt spontaan op mijn gezicht als ze daar ook daadwerkelijk zit, alleen. Meer geluk kon ik niet hebben.
“Als Harry weet dat je niet aan het slapen bent, krijg ik serieus naar mijn voeten.” Ik grinnik om haar opmerking, typisch Harry.
“Dan zorgen we er toch gewoon voor dat hij dat niet weet?” Ze glimlacht en knikt enthousiast, iemand als zij heeft natuurlijk al door dat ik haar nodig heb. “Ik heb je nodig, zowel qua advies als…fysiek?” Oké, dat klonk maar een klein beetje raar. Toch blijft ze onverstoord en geduldig als haar broer wachten tot ik verder ga. “Ik wil Harry tot mijn euhm-“ Mijn gezicht voelt al verdacht rood aan, verdomme. Je kan dit zeggen Louis, als Rune nu eens niet zo zou glimlachen. “Tot mijn vriendje maken, maar ik wil hem iets geven, een ring of zo, en dan er iets speciaals van maken, snap je?” De roodharige vrouw lacht intussen al van oor tot oor en proest het uit.
“En jij maar niet willen toegeven dat jullie iets hadden.”
“Omdat we nog niks hebben.” Haar lach zorgt ervoor dat ik me ongeduldig en geagiteerd voel, ze lacht me gewoon uit? Het is te hopen dat ze het goed bedoelt.
“Nee sorry, sorry Louis. Oké, even opnieuw. Ten eerste ben je ongelofelijk schattig bezig, met dat rode gezicht en het juist-uit-bed-kapsel, en ten tweede weet ik wel iets, maar het is moeilijk om het achter de rug van Harry te doen.” Ik knik braaf. “De ring is mogelijk, ik kan je meenemen naar een soort van markt, het is wel even reizen, en daar kan je hem helemaal kiezen, misschien zelfs zelf maken als je wilt. Onder mijn broers toestemming natuurlijk. En voor het tweede… Heb je zelf geen ideeën?” Ik haal mijn schouders op.
“Ik wil dat hij het niet verwacht, dus in de buurt.”
“In het bos bedoel je?” Ik knik twijfelend, is dat niet wat afgezaagd? En wat als het dan regent, of als ik struikel en als er iemand is of… Rune begint opnieuw te lachen waardoor ik geërgerd mezelf terug rustig probeer te krijgen en haar aankijk. “Heb je een beter idee?”
“Er is niks mis met het bos, dat kan romantisch zijn als je wilt. Bovendien is er een soort van vijver, heel gezellig om te picknicken.”
“Maar ik kan niet zwemmen en Harry kan niks…normaals eten.” Ze lacht opnieuw, ze vindt het echt amusant om me zo bezorgd en gestrest te zien.
“Om dat eerste hoef je je geen zorgen te maken, en voor dat tweede toch wel. Wist je dat geroosterde noten bijna smaken zoals koekjes voor jou? Of rauw vlees of paddenstoelen is allemaal te eten. We verkiezen het natuurlijk niet, maar het is te doen. Zeker die noten.” Ze bestudeert me overduidelijk waardoor ik ongemakkelijk even opzij schuif op het vlak van mijn stoel. “Oké?”
“Oké. Wel als het goed weer is, en dan moeten we eerst die ring hebben.” Ze knikt bevestigend terwijl haar ogen naar het plafond staren.
“Ik zou terug in je bed gaan liggen met wat je aanhad, de vergadering is afgelopen dus ik verwacht Harry spoedig in je kamer.” Oh, dat was ik al bijna vergeten. Harry zal hoogst waarschijnlijk snel terug bij mij staan, aangezien hij belooft had om bij me te blijven. Mijn slaap is toch al wel volledig verdwenen nu. Mijn logge benen gaan naar boven terwijl het buiten al schemert. Zo snel mogelijk als ik kan kleed ik me in stilte terug om in mijn vorige kleding- waardoor een vies gevoel door mijn lichaam gaat – maar ik negeer het en ga terug in bed liggen. Ik wrijf nog even expres door mijn haar en verdwijn diep onder de warme lakens voordat ik mijn ogen toe doe en zucht. Hoelang zou het duren?
“Louis?” De houten deur kraakt als Harry binnenkomt en ik zo langzaam en oprecht mogelijk overeind kom. Het duurde hem 10 keer 10 tellen, een nieuw record.
“Har?” Ik knijp mijn ogen samen tegen het invallende licht. Als we beide op dit eenpersoonsbedje gaan liggen komen we wel in de problemen.
“Heb je nog zin om – euhm- naar mijn kamer mee te komen?” Ik glimlach, ik dacht dat hij het nooit ging vragen.
“Altijd.” Loom door de warmte sta ik op en beschaamd dat ik in losse kledingstukken, die dienst doen als nachtkleding, ben gekleed kijk ik Harry aan op de gang. “Ik wil zo niet gezien worden.” De man grinnikt enkel onschuldig en trekt me aan mijn hand vooruit, richting zijn kamer.
“Je bent altijd mooi Lou.” Ik rol met mijn ogen, de grapjas.
“Tuurlijk Har, tuurlijk.” Het sarcasme drupt eraf waardoor hij lacht en me snel de kamer binnenlaat om de deur achter zich toe te doen.
“Hoe is je rug?” Ik haal mijn schouders op, maar dat lukt me al niet meer zo goed sinds die erg stijf zijn.
“Stijf. Alles is stijf, behalve-“ ik grinnik, beschaamd om mijn mond die weer eens te snel geantwoord heeft. Harry heeft enkel maar even kuiltjes in zijn wangen waarna hij zijn gezicht terug serieus probeert te krijgen, maar het lukt hem niet echt. Hij bijt op zijn lip om niet te lachen.
“Oh, ik hoopte net dat alles los was behalve dat ene.” Ik grinnik en laat me vallen op Harry’s comfortabele bed. Het is zo vreselijk groot dat ik me zo lang en breed kan maken als ik wil, ik raak de randen niet. “Wat dacht je ervan als je even in bad ging zitten in mijn badkamer? Dat ontspant je spieren.”