017

Het is bijna drie uur en ik weet niet of ik Alex zal afzeggen, of dat ik echt mee op date zal gaan met hem. Ik ben gewoon bang dat hij mij opnieuw zal laten stikken voor zijn vrienden zoals gisteren. Zuchtend ijsbeer ik weg en weer door mijn woonkamer en bijt ook bijna mijn nagels af. Ik ben helemaal niet nerveus om met hem op date te gaan, maar ik ben gewoon bang om weer 'afgewezen' te worden door hem. Zuchtend plof ik in mijn zetel en dan gaat ineens de bel. Meteen schiet ik recht en begin nu helemaal te panikeren. Wat moet ik nu doen? Laat ik hem gewoon staan of doe ik open? Oh god, oh god. Paniek stroomt door mijn aderen en ik haal diep adem. In, uit, in, uit. Komaan Heather, je kan het. Gisteren was gewoon toeval, jullie hadden zelfs helemaal niet afgesproken, dus is het normaal dat hij zijn vrienden op jou voor nam. Nu zal het wel anders zijn, zijn vrienden weten vast ook wel dat wij op date gaan, dan zullen ze hem toch niet naar huis bellen? Toch? Oké, haal nog één keer diep adem meid, en open die deur. Ik haal diep in en uit adem en wandel dan naar de bel, waarmee ik Alex binnen kan laten. Ik druk op het knopje en een vijftal minuten later klinkt er geklop op de deur. Met trillende handen neem ik de deurklink vast, die enorm koud aanvoelt tegen mijn huid. Het duurt enkele seconden voor ik de deurklink ook echt naar beneden duw en zo de deur voor Alex open. Meteen verschijnt er een glimlach op het gezicht van de jongen. 'Hi Heather, alles goed?' ik knik zacht en vraag of alles goed gaat met hem. 'Veel beter nu ik jou eindelijk terug zie, het spijt mij echt zo erg van gisteren, mijn vrienden....' ik wuif het zachtjes weg en glimlach dan naar hem. 'Ben je klaar?' 'Ik neem nog even snel mijn tasje.' ik loop mijn woonkamer terug binnen, neem mijn handtas en appartementsleutels en volg Alex dan naar buiten. Nog vlug even de deur sluiten en dan kan ik mij helemaal concentreren op Alex.

'Waar zijn we?' vraag ik zacht als ik om mij heen kijk. We lijken wel in een verlaten straat, wel... Het lijkt toch op een verlaten straat. Alex begint te glimlachen en helpt mij zijn auto uit. Ik kijk rond en begrijp helemaal niet wat Alex hiermee wil bereiken, hij gaat toch niet? Alex wandelt naar de koffer van zijn auto en opent die. Hij grabbelt even in zijn koffer en ineens haalt hij twee paar rollerskates uit. Ik trek een wenkbrauw op en Alex begint enorm te grijnzen. 'Wat gaan we doen?' vraag ik lachend en Alex geeft mij een paar van die skates. 'ROLLERSKATEN NATUURLIJK!' lachend kijk ik Alex aan en doe meteen die rollerskates aan. Ook Alex doet ze aan en ik probeer recht te staan en val bijna meteen om. Alex vangt mij op en ik kijk verlegen op naar zijn gezicht. 'Dankje.' fluister ik zacht en Alex grijnst nog meer en helpt mij terug recht, en laat mijn hand niet los. 'Kom, volg mij maar.'