#16 Mijn meid!

POV Martin:
Rennen! Rennen! Sneller!

Ik weet heus wel dat die honden me achterna komen maar ik moet naar het water! Aan de overkant ben ik veilig, daar kunnen ze me niets maken.
Sterker nog! Ze kunnen me niet eens meer vinden! Die honden raken het spoor kwijt en als ik een rugzak in het water gooi zullen ze denken dat ik verdronken ben.
Ik ren naar de pond die aan de waterkant staat, 'vaart u nog over?' vraag ik gehaast aan de stuurman. Hij knikt nors, oke..... Ik loop naar het achterste deel van de pond en trek mijn rugzak van mijn rug af. Voorzichtig haal ik alle waardevolle en belangrijke spullen eruit. Mobiel, geld, paspoort, Niet dat ik daar wat aan heb, ik moet een nieuwe hebben!
Ik trek ook een paar papieren uit mijn laptopvak en stop ze in de binnenzak van mijn jas. Nu nog de tas weg en ik ben hopelijk onvindbaar.
Met een zwiep gooi ik de rugzak over de reling. Bijna direct vaart de pond eroverheen en is hij niet meer te zien. Zo, die zijn een tijdje afgeleid!
Ik zie het land aan de overkant dichterbij komen en dan vaart de pond aan.
Ik loop de plank af en kijk vluchtig over mijn schouder. Niemand heeft iets in de gaten van mijn rugzak. Snel een nieuwe kopen!
Verderop is een tassenzaak, weet ik. Ik loop naar binnen en pak een rugzak van een plank af. Tien euro.... prima hoor. Is niet zo veel.
Ik reken af en loop weer naar buiten. Vlug leeg ik mijn zakken en ga ik opzoek naar een café waar ik mijn mobiel kan opladen. Als die kleuter van een Mark mijn nummer niet verraad hoef ik nog geen nieuwe te kopen.

POV Ziva:
Ik gil. Nee!!! Pas op!
Opnieuw zie ik de grond onder me steeds dichterbij komen. Een klap volgt en alles wordt weer zwart. Dan komt Ducky weer in beeld, Tony naast me. Gibbs schreeuwt in mijn oor. Ducky weer. Dan de dokter die me een prik geeft.
Zwart..... Ik gil weer. Wat gebeurd er?
Vaag hoor ik stemmen. Tony, Ducky, Gibbs. Het spookt door mijn hoofd.
'Rustig!' wie is dat? Wie zegt dat? Waarom zie ik dan niets?
Wat gebeurd er nou?
Ik voel een steek in mijn arm, een prik? Hoezo? Langzaam wordt het weer zwart. Slapen.... Rust!

POV Tony:
Naast me hoor ik Ziva schreeuwen. 'Nee!' haar stem galmt door de kamer heen. Ik werp een blik op haar. Wat is er?
De deur vliegt open en een dokter komt binnen. 'Blijf maar rustig liggen. Het is niets.' zegt hij tegen mij. Niets? Mijn lieve Ziva licht hier te gillen en ik weet niet eens wat er aan de hand is! Ik kijk naar Ziva, die langzaam maar zeker weer rustig wordt. Mijn lieve, mooie Ziva!
Mijn meid.
Ik schrik van mijn eigen gedachten. Mijn meid? Is ze dat wel?
Was het maar zo.... Ziva

Mijn meid!