De van-alles-en-nog-wat schrijfwedstrijd van Madrugada - opdracht 1

Woede > irritatie.

      Het leven is stom.
Inspiratie is stom.
School is stom.
Het feit dat iedereen die langsloopt dit kan lezen – allemaal stom.
Dit scherm die hier zo open en verlicht staat middenin een grote ruimte met genoeg mensen die langs kunnen komen lopen en alles kunnen lezen wat er uit mijn inspiratieloze vingers komt. Wat niet veel bijzonders is, natuurlijk.

      Er liep net een meisje voorbij met enorme ogen. Echt heel erg groot, veel groter dan dat van een normaal persoon zouden moeten zijn. Ze staan ook veel te dicht bij elkaar en gek genoeg moest ze die veel te grote ogen accentueren met een enorme berg oog make-up.

      Een paar stoelen verder zit een jongen met een klassiek Justin Bieber kapsel. Hij is enorm ongeduldig en misschien ook wel een beetje autistisch, aangezien hij tijdens het wachten op de ladende computer, zat te tikken op het tafelblad voor hem en grote bewegingen maakt uit frustratie. Elke drie seconden zegt hij ‘ja, je moeder.’

      Een grote groep bruggers passeert me nu. Allemaal met iPads in hun handen en giechelend omdat ze wel drie gehele seconden te laat zijn voor de les – wat natuurlijk wel echt heel erg badass is. Poe poe.

      Een vriendin van me zit nu naast me, op het moment dat ik dit aan het schrijven ben. Ze zit te giechelen en giebelen en leest mee wat me redelijk wat irriteert (KUGHE KUGHE HINT HINT) maar als zij er zo blij van wordt, moet ze het vooral doen.
      En ze is weer weg. Haar vriendje liep ineens langs en die is natuurlijk het belangrijkste van de wereld. Ze staan nu drie meter verderop druk te praten. Eigenlijk kijkt ze niet echt blij. Hij ook niet…

--

      Mijn kamer is een veel betere plaats om rustig te kunnen schrijven. Muziek aan, geen nieuwsgierige oogjes die mijn beeldscherm in de gaten houden. Geen leraren die om de minuut komen checken dat ik niet stiekem porno aan het kijken ben.

      Mijn vriendin en haar vriendje zijn uit elkaar. Waar ik bij zat. Typisch. Hij heeft het uitgemaakt omdat hij, en dit zijn - zijn letterlijke woorden: ‘Geen vernieuwing en spontaniteit meer terug kan vinden in onze relatie en ik meer uitdaging nodig heb om goed te kunnen functioneren in het leven ondanks mijn hoge niveau van tederheid die ik voor je heb.’ Welke jongen van vijftien zegt nou zoiets? Ik zal eerlijk zeggen dat ik hem nooit echt heb gemogen, maar zolang mijn vriendin blij is, no problem. Toen ik hem dat hoorde zeggen ben ik opgestaan en heb hem in zijn gezicht geslagen. Just like that.

      Het liefdesleven van mijn vriendin en mijn irritatie in het leven zijn vast onwijs leuke dingen om over te lezen, maar ondanks dat ben ik toch bang dat ik even wat anders moet gaan bedenken. Ook al ben ik bijna bij de vijfhonderd woorden en heb ik eigenlijk helemaal geen tijd – over tien minuten moet ik mijn avond eten gaan klaar maken, naar de musical repetities en daarna nog huiswerk maken.

      Bij nader inzien lever ik dit interessante stukje over de irritaties die ik heb op de medemens toch maar gewoon in. Bedankt voor het lezen.