Opdracht1|| schrijfwedstrijd Mandrugada
Opdracht 1 draait vooral om ervoor te zorgen dat ik jullie schrijfstijl leer kennen. Iedereen heeft tenslotte een andere manier van schrijven. Bij deze eerste opdracht kiest iedereen een emotie uit. Deze emotie mag je zelf uitkiezen en er kunnen dus ook tien verhalen komen over de emotie verdriet. Vervolgens is het de bedoeling dat je een verhaal schrijft waarbij de hoofdpersoon deze emotie ervaart. Als je gekozen hebt voor verdriet, is het dus belangrijk dat je hoofdpersoon ook echt verdriet heeft.
Geef duidelijk aan het begin van je stukje (voor dat je verhaal begint) aan welke emotie je hebt gekozen!
Ik heb voor de emotie liefde gekozen.
Nog vijf minuten. Ze keek verlangend naar de klok. Ze keek uit naar het moment waarop de bel zou gaan. Nog vier minuten. Dan zou ze hem weer zien. Nog drie minuten. Ze keek in haar schrift, en waar een aantekening over atomen had moeten staan, stonden nu tientallen hartjes met zijn naam. Jasper. Nog twee minuten. Waarom ging die klok niet wat sneller? Ze stuiterde ongeveer van haar stoel af. Nog een minuut. Ze begon stilletjes at te tellen. 57, 56, 55. De bel ging. Ze pakte haar boeken, propte ze in haar tas, en vloog het lokaal uit. Ze rende naar de fietsenstalling, waar ze hem verwachte te zien. Ze keek om zich heen, waar was hij nou? Waar was Jasper? Had ze zich hier nou zo op verheugd? Op een vriendje die niet eens kwam opdagen? Ze stapte teleurgesteld op haar fiets en ging op weg naar haar huis. Terwijl ze fietste was ze niet meer teleurgesteld, maar boos. Waarom was hij haar vergeten? Ze voelde zich zo eenzaam. Ze was nu thuis en liep naar binnen. 'Hoi, ik ben thuis!' 'Hey, hoe was je dag?' Haar moeder zat in de keuken en had al wat drinken voor haar klaargezet. slecht, Jasper was niet komen opdagen.'Wat erg voor je, maar wil je nu wel naar boven gaan, ik heb zo meteen een afspraak.' Ze keek haar moeder vreemd aan. Haar moeder plande haar afspraken altijd buiten haar lestijden zodat ze na school iets samen konden doen. Ze knikte maar en ging naar boven. Ze liep de trap op, en ging haar kamer in. Ze liet zich op haar bed vallen, en dacht even nergens aan. 'Boe!!!' Ze schrok zich te pletter. Ze keek om zich heen zoekend naar wie er had geschreeuwd, maar ze zag niks. Plots voelde ze wat bewegingen in haar matras die zij niet had veroorzaakt. Ze stond op en keek onder haar bed. De jongen die vanmiddag niet was komen opdagen lag nu onder haar bed. Jasper kwam onder haar bed vandaan en keek haar glimlachend aan. 'He lieverd, hoe gaat het met jou?' 'Nou, buiten die hartaanval van toen je me liet schrikken, gaat het goed. Hij moest nog harder lachen en keek haar lief aan. 'Waar was dat nou goed voor? Ik voelde me door je verlaten omdat je niet op school had gewacht, mijn moeder wil me zo snel mogelijk weg hebben, en dan kom jij ineens onder mijn bed vandaan.' 'Wees niet boos op je moeder, ik heb haar gevraagd om je zo snel mogelijk naar boven te sturen zodat ik je kon verrassen. Je bent toch niet boos hè? Dan is de hele lol hiervan weg.' 'Ik ben niet boos, maar ook niet super blij.' 'Ik heb nog iets voor je.' Hij pakte een envelop uit zijn zak en gaf hem aan haar. Ze bekeek de envelop nieuwsschierig, en opende hem. Er zat een kaart in waarop stond: I love you forever. 'Wat lief van je.' 'Je hebt hem nog niet eens geopend.' Ze deed wat hij zij en opende de kaart en las:
Mijn liefste Eva,
Wil je met mij samen naar Frankrijk gaan?
Ze keek hem met open mond aan. 'En, wil je?' 'natuurlijk!' En ze begon hem te kussen. Ik wil!'
Er zijn nog geen reacties.