Punt 10

Fauve zat daar.
En ik.
Ik stond hier.
Alle spontane ideeën die ik daarvoor had, alle ingevingen leken ineens weggezogen te zijn alsof de wind ze net allemaal door elkaar had geschud. Er leken zich geen woorden te vormen in mijn mond en mijn voeten stonden nog steeds in de deuropening. Maar tegelijkertijd voelde ik me vooruit geduwd worden en voelde ik de drang om naar haar heen te lopen en haar te omhelzen en te bedolven onder mijn woorden, die daarvoor enkel op papiertjes waren verschenen.
Het voelde bevreemdend aan om haar hier zo te zien zitten.
Fauve, die haast een illusie, een droombeeld was geworden, zat hier nu in de werkelijkheid.
Haar rug was naar me toegekeerd en ik lachte.
Ik lachte naar haar rug.
Het klonk enorm idioot en zo zag het er waarschijnlijk ook uit maar het gebeurde gewoon. Ik stapte naar haar toe en mijn glimlach werd breder. Waarom ik lachte, wist ik eigenlijk zelf niet. Het voelde fantastisch aan om haar 'gevonden' te hebben na die weken die ik beschouwde als verstoppertje maar dan in het groot. En nu ik haar had gevonden, voelde ik me zoals wanneer je bij verstoppertje ook eindelijk de laatste persoon vindt.
Maar behalve een glimlach, zou er de eerste paar minuten niets over mijn mond rollen.
En net die onzekerheid, dat ik niets zou weten te zeggen, maakte me zekerder dan ooit tevoren of toch zekerder dan een aantal seconden tevoren.
Ik nam een papiertje van de toog en liet mijn vingers letters vormen.
Mijn voeten bewogen zich steeds dichter naar haar toe, maar het leek alsof ze het niet hoorde.
Het was net zoals de eerste keer toen ik haar zag.
Fauve was verzonken in haar gedachten en eigenlijk vond ik het zelfs jammer om het te verstoren. Ze zat daar zo rustig in haar eigen fantasie.
Ik tikte zacht met mijn vinger op haar schouder. De stress die op dat moment door mijn lichaam heen raasde was niet te beschrijven. Het voelde alsof ik een toespraak moest doen voor de volledige wereldbevolking, zonder dat ik een speech voorbereid had. Het was een slecht idee. Het was een rotslecht idee. Misschien was het Fauve niet eens? Het stressgehalte in mijn lichaam ging nog eens 50 procent extra omhoog en ik voelde me verschrikkelijk.
Ze draaide haar hoofd om en keek me aan en ik stond daar nog steeds te glimlachen ondanks alle stress terwijl ik het briefje dat ik zonet had geschreven, vasthield. Misschien was mijn glimlach wel zo blijven staan door al die stress.
Gevonden
De tekst die ik had geschreven, bestond uit 1 woord. Gevonden.
En ik had zin om weer weg te lopen, zoals ik de eerste keer had gedaan. Ik wilde vluchten uit deze ongemakkelijkheid, maar deed het niet. Want Fauve had me geleerd geduldig te zijn. En dat deed ik. Ik was geduldig en wachtte af.
Fauve nam het papiertje aan en glimlachte.
En vanaf dat moment, was ik de gelukkigste persoon op aarde.

---

Hoi, het is een tijdje geleden dat ik heb geschreven (serieus school is echt niet normaal veel werk tegenwoordig) maar om het goed te maken zal ik vandaag nog een stukje activeren dat ik nu ga schrijven (: