Hoofdstuk 1

Calum Hood

Ik begreep er niks van. Ik begreep er helemaal niks van.
Iedereen om mij heen vertelde dat ik in een coma had gelegen, drie maanden lang. Ik had een auto ongeluk gehad toen ik met Michael op weg was naar een vakantiehuisje een eind buiten Sydney. Luke en Ashton waren daar al, en we zouden met z'n vieren daar twee weken verblijven.
Ik was de macht over het stuur verloren, en hard tegen een rots aangereden. Michael had naast een gebroken been niks gehad, maar ik was bewusteloos en mijn toestand was kritiek geweest. Ik balanceerde voortdurend op het randje van leven en dood, en de kans dat ik wakker zou worden was met de dag kleiner geworden.
Dat was in ieder geval wat mij was verteld. Ik kon me er niks meer van herinneren. De weken - maanden voor het ongeluk kon ik me niet meer herinneren. Mijn geheugen zou nog wel terug kunnen komen was me verteld, maar of ik dat ook wilde was een ander verhaal. Wilde ik wel weten hoe ik tegen een rots aan was gereden en bijna dood was gegaan? Wilde ik me al die nare dingen wel herinneren?
Nee, dat wilde ik niet. Ik hoopte dan ook maar dat mijn lichaam even mee ging werken en die herinneringen niet terug liet komen.
Het enige wat ik me nog vaag kon herinneren was van de tijd dat ik in coma lag. Het had echt aangevoeld, maar nu bleek het allemaal een droom te zijn geweest.
Iets met een kapsalon en rare uitspraken over dromen. Meer wist ik niet.
Ik had het nergens kunnen opschrijven, helaas. Toen ik mijn ogen voor het eerst weer open had gedaan, wist ik precies wat ik had gedroomd. Maar ik kon helemaal niks. Ik kon bijna niks bewegen, en ik kon niet praten. Mijn geheugen had me in de steek gelaten, en alles wat ik toen wist, was nu weer weg.
Inmiddels kon ik weer praten en voorzichtig lopen, maar ik was er nog lang niet. Het ongeluk had een hele impact op me gehad. Niet alleen lichamelijk, maar ook geestelijk.
Alles wat me was verteld - zelfs tot foto's die ik had gezien aan toe - maakte me bang. Ik stelde me steeds voor hoe ik eruit had gezien, en hoe bezorgd iedereen moest zijn geweest.
Ik had iedere nacht nachtmerries, en ook overdag was ik continu bang dat iets me ging overkomen. Als ik ook maar uitgleed en ongelukkig viel, kon dat mijn einde zijn. Ieder klein dingetje beangstigde me.

Het was ook niet zo dat ik al huppelend het ziekenhuis uit was gekomen. Het ging nog lang niet goed met me toen ik ontslagen werd.
Met veel moeite was ik de rolstoel in geklommen, en meteen was ik al doodmoe. Alles kostte veel energie, en die energie had ik niet.
Thuis had ik een elektrische rolstoel gekregen zodat ik zelf door het huis heen kon. Een bed was in de woonkamer gezet, en ik moest overal geholpen bij worden.
Eten kon ik haast niet alleen, en als het al lukte liet ik de helft op de grond vallen. Drinken moest met een rietje, en pizza kon ik wel vergeten. Vreselijk.
Ik voelde me net een baby die niks zelf kon. Ik was iedereen tot last, en veroorzaakte alleen maar ellende. Mijn ouders moesten vrij nemen van werk om voor mij te zorgen, en betaalde zich suf aan allerlei medicijnen die niet door de verzekering werden vergoed.
Het maakte me depressief, en in combinatie met alle nachtmerries en angsten, wilde ik niks liever dan er een einde aan maken. Mijn lichaam was niet van plan snel te herstellen, en ook mijn geest niet. Alles leek tegen te zitten.
Het was beter als ik er niet meer was, maar daarmee deed ik iedereen nóg meer pijn.
En het lastigste was nog; ik kon het niet. Niet alleen emotioneel, maar ook lichamelijk.
Ik had de kracht er niet voor, en ik had al moeite om iets te pakken.
Nee, het was geen optie. Ik moest geduld hebben tot mijn lichaam weer beter was. Tot ik therapie kreeg voor de angsten. Tot ik weer de oude Calum was.
Maar hoelang ging dat duren?