Wedstrijd: Leren schrijven (opdracht 4)

Luid lachend keek ze naar haar beste vriendin die bovenop haar auto stond te dansen. 'Kruip erbij, Jasmine!' riep haar beste vriendin. 'Ben je gek? Straks val ik nog!' zei ze. 'Kom op, doe nou niet zo saai! Je leeft toch maar één keer?' Lachend schudde ze haar hoofd en liep ze naar de auto. 'Goed dan, maar als ik val, moet jij wel een verhaal verzinnen om tegen mijn ouders te zeggen.' Twijfelachtig kroop ze bovenop de gladde auto en keek ze in het rond. 'Best mooi hier boven,' fluisterde ze. Haar vriendin nam haar handen vast en begon wild met ze te bewegen. 'Dans nu!' De geur van alcohol kwam uit haar mond, wat zeer veel verklaarde, maar het maakte niet uit. Samen dansten ze tot de sterren hoog boven hen begonnen te schijnen.

Samen liepen we door het lange gras dat vochtig was door het het ongoddelijke uur waarop we nog wakker waren. We hadden allemaal al veel te veel gedronken, maar nog niet genoeg om deze mooie momenten te kunnen vergeten. Mensen vergeten soms hoe belangrijk herinneringen zijn en hoe belangrijk sommig mensen in hun leven zijn, maar zij zou dat nooit doen.

Haar lange krullen vielen sierlijk over haar blote schouders en raakten nog net het begin van haar zwarte jurk. Ze zag er lang niet meer zo netjes uit als in het begin van de avond, maar dat maakte niet uit, want ze voelde zich meer levend dan ooit tevoren. Samen met de belangrijkste mensen in haar leven had ze een prachtige avond vol herinneringen beleefd en daar was ze enorm dankbaar voor. Haar kleed was misschien wel bevlekt en ergens vanonder gescheurd, maar haar trieste hart was plots niet meer zo triest als ervoor en de glimlach op haar gezicht was terug even oprecht als in haar kinderjaren.