Hoofdstuk 9.

Zonder er nog een woord over vuil te maken, begonnen we aan de maaltijd. We kletsen over ditjes en datjes maar ik voelde dat er iets niet verteld werd. Er ging iets gaande maar ik kon er niet de vinger op leggen – alhoewel dit meer dan normaal was de laatste tijd. Ik hielp Emily met de afwas en maakte koffie na het recept van mijn vader, een ultieme favoriet. Ik voelde Jacob’s ogen op me branden en kon niet anders dan even naar hem glimlachen.
‘Tadaaaa…’ Ik draaide me om naar Emily die trots met een taart in haar handen stond. De jongens kwamen op haar af, met de handjes open. ‘Ah, ah, ah, foei, niet aankomen.’ Ze grijnsde. ‘Dit is chocolade en chocolade is voor vrouwen en – Sam, afblijven! – jullie hebben het vast nog niet gezien, maar Jennifer, Maya en ik zijn vrouwen. En de – EMBRY CALL, handen thuis!’ Ze zuchtte en draaide zich om.
Ik had met grote ogen en open mond naar de jongens aan tafel gekeken, hoeveel ze konden eten was belachelijk. En nu konden ze alweer geen genoeg krijgen van taart.
Op dat moment voelde ik een hand om de mijne. ‘Jenn,’ Ik draaide me om, in de armen van Maya. Uit alles wat ze deed kon ik uitmaken dat ze bezorgd was geweest. Haar gezicht was wit, en ze knuffelde me stevig. ‘Gaat het?’ Ze keek me recht aan. ‘Ik heb je nog nooit zo meegemaakt.’
Ik slikte. ‘Ja,’ Ik knuffelde haar weer om tijd te rekken.
‘Wat is er gebeurd?’
Ik wist het niet. En dat was wat ik haar vertelde. ‘Ik heb geen idee, M.,’
Ze pakte mijn handen vast en keek als een bezorgde vriendin op me neer. ‘Ik heb “paniekaanvallen” gegoogled. Eén van de reden kan zijn dat je te veel stress aan je hoofd hebt, en dat er letterlijk kortsluiting in je hersenen ontstaat – ik heb de foto’s van hersenen bekeken, en het was echt ranzig. Maar als beste vriendin, en ik hoop dat Sam en Jared als een keiharde steen achter me staan, ga ik dat lieve vriendje van jou hoogstpersoonlijk in elkaar rammen als ik hem weer zie.’
Ze was niet geïrriteerd, niet kwaad. Nee, ze was witheet, ze was woest.
‘Lach me niet uit,’ zei ze, al met een glimlach rond haar gezicht. Toen merkte ik pas dat ik degene was die het lachende geluid maakte. ‘En je gaat het uitmaken,’
‘Dat was ik al van plan,’
Het was eruit voordat ik het me had gerealiseerd. Wow, ging ik echt een eind maken aan een vijfjarige relatie? Jezus, en ik was pas zeventien!
Maya’s mond viel open. ‘Wat?’ Ik glimlachte waterig. ‘Meen je die?’
Ik knikte. ‘Ik voel niets meer en dat is niet eerlijk voor hem,’
‘Voor hem!’ Maya rommelde me door elkaar. ‘Hallo! Hoor je wel wat ik zojuist heb gezegd! Hij is de klootzak hier! Hij moet voelen van een gebroken hart is, wat voor ontzettende klootzak hij is!’
En natuurlijk stond Emily haar bij. ‘Het is een zwijn!’
Maya stak haar armen de lucht in. ‘Precies!’
‘Een varken!’
‘That’s the spirit!’
‘Een vervelende rot wesp!’
‘I like her!’
‘Zo’n vervelende rot mug die je ’s nachts wakker houdt!’
Ik was bij de twee volledig uit beeld en samen gingen ze nog even te keer. Hoewel het grappig was om naar te luisteren, wist ik dat het niet de stress was van de soort aanval die ik eerder vandaag had gehad. Luke was het probleem niet. En de namen die ze hem gaven leken niet te voldoen aan de vijf jaar die ik met Luke had doorgebracht. Het voelde weer alsof ik hem verraadde.
Ik ging zachtjes zitten op één van de barkrukken en keek om me heen. De jongens waren verdwenen, ze waren vast een TV gaan opzoeken om de wedstrijd te kijken. Uiteindelijk kregen de twee meiden door dat ze moesten stoppen en keken ze me schuldig aan.
‘Sorry,’
Ik glimlachte matig.
‘Je verdient gewoon zoveel beter.’ Emily knikte heftig en ik zuchtte.
‘Ik denk dat we juist even uit elkaar moesten zijn om te kunnen zien hoe ver we van elkaar zijn afgedreven. Het…’ Ik sloot mijn handen om mijn mok met koffie. Het rook naar de morgen, naar een nieuw begin. ‘Het is gewoon gek dat ik op het punt sta om een hoofdstuk van vijf jaar uit te lezen.’
Maya gaf me een kus op mijn wang. ‘A new beginning never killed anyone,’ Ik grinnikte. Waarschijnlijk had ze gelijk. ‘Maar ik maak me wel zorgen om je. Beloof me dat je niet in een gat zal vallen, nu je waarschijnlijk weer vrijgezel wordt. Holy moly!’ riep ze opeens uit. ‘Holy moly, Jenn! Na vijf jaar ben je straks weer vrijgezel – zou heb ik je nog nooit gekend!’
Ik nam een slok en probeerde de wereld even buiten te sluiten. ‘M., er is een hele grote kans dat ik mezelf op mezelf niet eens ken.’
En dat klonk heel droevig. Het klonk heel sneu… Zo zielig dat ik bijna zelfmedelijden ervan kreeg.
‘Oké, ander onderwerp. Totaal iets anders, I need it.’ Ik grijnsde naar Emily. ‘Trouwjurk, show us.’
En zo werd onze meidenavond toch nog gevuld met giechels, grapjes en kippenvel. Emily schetste haar hele bruiloft voor ons en we waren ervan overtuigd dat de dag van haar dromen zou worden. Sam en Emily wilden het juist in de winter doen, origineel en een mysterieuze sfeer, en Maya kon haar geluk niet. ‘Ik hoop zo dat er sneeuw ligt!’
‘Met warme chocolademelk, en kaneel, en lichtjes…’ Emily droomde weg.
We lagen op de bank, over elkaar heen en keken naar een tranentrekker van een film. De dekens hielden ons warm en er waren zachte snikjes te horen bij de gevoelige momenten.
Ik was tot een besluit gekomen om het uit te maken met Luke – bizar, en gister huilde ik nog hard om hem – en werd nerveus dat ik niet wist wanneer het zou gebeuren. Maar van één ding wist ik het wel zeker: de liefde die ik had gevoeld was weg, opgebrand, weg geblazen en ik wist dat het iets te maken had met de calamiteiten die rond ging in La Push en omstreken.
Dagen gingen voorbij, zonder enig contact met Luke. Hij belde niet, hij smste niet en ik evenmin. Mijn dagen waren gevuld met Maya, mijn familie en school. De eerste proefwerken zaten er weer aan te komen en ik kon het me niet veroorloven om in mijn junior jaar alles te laten zakken. Ik had me nog nooit zo op school gestort en ik merkte dat het beter ging. Ik kreeg wiskunde beter onder de knie, ik had samen met Maya al vijf boeken uitgelezen en onze ouders konden ons ’s avonds vinden in die bibliotheek. We kregen verslagen terug met grote ‘A’s’ erop, complimenten van allerlei leraren en onze volleybalcoach kreeg het allemaal te horen, want wie zijn best deed op school, kon het merken in de sport. We hadden een nieuwe aanvoerder nodig en Maya had op de vraag van de coach gereageerd – we maakten beide een kans – dat ik de juiste persoon was die het team kon leiden.
Jacob zag ik op een bizarre manier heel veel, alsof ik naar hem toe werd getrokken. Maya en Jared hadden een goed gesprek gehad en ging weer vrolijk mee naar het huis van Emily. Onze ouders waren blij: we deden leuke dingen, kwamen nog op tijd thuis en haalden goede cijfers. Maar ze werden nog steeds voorgelogen: de jongens gingen nog steeds niet naar school en onze klasgenootjes werden achterdochtig. Niet iedereen op school woonden in La Push, maar degene die er wel woonden hadden door dat we de weekenden met zijn allen op het strand waren, met de jongens springlevend. Er gingen allerlei rumours rond, dat ze van school waren afgetrapt, dat de Raad ze thuis hield, dat Sam een sekte was begonnen en ze verbood naar school te gaan en wij waren de volgende.
Maar vier weken later, op de dinsdag, nadat ik alleen een smsje van Luke had gehad dat hij binnenkort weer helaas naar huis zou komen, stond ik met Jacob bij mijn kluisje. Hoewel ik mijn gevoel voor hem had opgepropt en veilig in een kluisje binnenin had opgesloten, waren we dichter naar elkaar gegroeid. Ik had hem leren kennen – hij was grappig en slim, wist alles van auto’s en kon uren alleen naar muziek luisteren. Op het strand hadden we veel gevoetbald en hij had me één of andere speciale “kick” geleerd. En vandaag was de eerste dag dat alle jongens weer naar school gingen.
Het was alsof de rust was weergekeerd. De avond ervoor heerste er al een ontspannen sfeertje tijdens het eten – en alle ouders waren zelfs uitgenodigd. Jacob had me naar huis gelopen en had gevraagd of hij me de volgende dag mocht ophalen om met hem mee naar school te rijden. Ik was verbaasd geweest, maar meer had ik er niet over gezegd.
Hij stond tegen het kluisje van Jared aangeleund die al eerder zijn boeken had gepakt en keek naar me. Hij vertelde over hoe hij en Paul aan het vechten waren geweest voor de laatste muffin en dat, terwijl ze elkaar de hersenen insloegen, Seth degene was geweest die hem had gepakt en had opgepeuzeld terwijl hij had gekeken naar het schouwspel. Ik lachte er hard om, Seth was lief en grappig en ontzettend onschuldig, dus jammer vond ik het dat ik er niet bij was geweest, maar ik kon het zo voor me zien.
‘Zo,’ hoorde ik een bekende stem achter me zeggen terwijl ik iets te lang in Jake’s ogen bleef kijken. ‘Jij gaat makkelijk.’ Voor ik had omgekeken zat ik de altijd brede lach van Jacob van zijn gezicht afglijden en een opstandige rechte streep kwam op zijn plaats.
‘Luke,’
Hij was bruin, door de zon en zijn haar wat normaal donkerblond was, was nu lichtblond. Omdat het een automatische reactie was, wachtte ik op de kriebels in mijn buik maar ze bleven weg.
‘Je bent al terug,’
Hij keek Jacob, die duidelijk twee koppen groter dan hij was, strak aan. ‘Ja. Ik wilde je verrassen.’
Ik trok een wenkbrauw op. ‘Wanneer ben je terug gekomen?’
‘Zaterdag.’
Ik trok mijn wenkbrauwen verder omhoog. ‘En je had geen tijd om me eerder op te komen zoeken?’
‘Ik had iets belangrijkers te doen.’
De bel ging en dit was onmogelijk. Ik keek Jacob aan en hij begreep het meteen. ‘Ik zie je later.’ Hij legde even zijn warme hand op mijn onderrug om me sterkte te wensen en liep weg. Ik zag Maya met een boos gezicht staren naar Luke achter zich en ik had even moeite om mijn lach in te houden. Een vervelende mug op je slaapkamer.
‘Ik wil met je praten, over ons.’ Plotseling zenuwachtig. Ging ik dit echt doen?
Hij keek me boos aan. ‘Oh, alsjeblieft zeg.’ Hij stapte dichterbij en ik voelde me opeens bedreigd. Maar dat ging mooi niet gebeuren. Ik legde mijn hand op zijn borst en duwde hem terug.
‘Hoor eens,’ begon ik. ‘Nu is het mooi afgelopen met jou. We hebben vijf ontzettend leuke jaren gehad, maar deze paar weken alleen hebben me mijn perspectief terug gegeven. Ik heb mijn hele pubertijd voor jou overgehad en jij voor mij, maar ik ben er klaar mee. Als jij niet normaal om mij en míjn behoeftes van ja of nee kan reageren is het voor mij voorbij.’
Hij keek met grote ogen naar me. ‘Wat?’ Zijn reactie sloeg me neer. Hij was verdrietig. ‘Je… Je maakt het uit?’ Ik knikte heel kort. ‘Maar waarom? Ik ben altijd goed voor je geweest.’
Een schuldgevoel kroop naar boven. Mijn mond was droog en ik keerde het bijna weer om. ‘Je zei dat je elke dag iets van je zou laten horen. Je bent zaterdag al thuis gekomen, het is dinsdag vandaag.’
Hij negeerde me. ‘Je bent ingepalmd.’ Wat? ‘Verdomme,’ schreeuwde hij boos. Hij greep naar mijn arm en kneep erin.
‘Au, Luke je doet me pijn.’ Hij kneep alleen maar harder. ‘Niet doen,’ Mijn stem klonk zwak. Ik keek rond en hoopte dat Maya er nog stond, maar ik zag haar net de hoek omdraaien en werd begeleid door een leraar. Ze moest naar de les.
‘Je laat haar nu los.’
Zijn stem klonk rustig, beheerst. Maar zijn stem klonk nooit zo vlak. Zijn stem was altijd vrolijk en positief. Hij was woest. Ik zag hem niet maar ik voelde dat hij achter me stond.
Jacob.
‘Oh, come on.’ Luke rolde met zijn ogen maar liet me niet los. ‘Is hij het?’ vroeg hij woest. ‘Is hij degene die je gedachte heeft omgedraaid? Ga je nu met hem?’
‘Au, nee, Luke. Ik ga met niemand. Laat me los!’
‘Ik zag het wel, hoe je naar hem keek, en hoe hij je aanraakte.’
Hij had nog geen adem gehaald of Jacob stond tussen ons. Hij legde alleen zijn hand op Luke’s pols totdat hij begon te gillen en mijn arm los liet. Het bloed dat weer door mijn arm heen stroomde liet de pijn alleen maar erger worden en ik had even moeite om het niet uit te gillen. Dit zouden bizar grote blauwe plekken worden.
‘Ik zei dat je haar los moest laten.’ Jacob stond kaarsrecht, zijn hele lichaam stond onder spanning. ‘Kom niet meer bij haar in de buurt,’
‘Jij bent niet degene die bepaald of ik bij mijn vriendin in de buurt kom.’ Hij was gevallen en had moeite met opstaan. Met zijn andere hand had hij zijn pols vast zodat hij het niet kon bewegen – zou er een breukje inzitten? Was Jacob daar tot in staat?
‘Ik ben je vriendin niet meer, Luke. Al een hele lange tijd niet meer. Het spijt me.’
Zonder nog een woord uit te brengen of te horen trok ik Jacob aan zijn arm mee de gang door. ‘Dankjewel.’ zei ik schor. Hij liet me om de hoek stoppen om naar mijn arm te kunnen kijken.
‘Ze moeten hem opsluiten,’ zei hij terwijl hij naar mijn beginnende blauwe plekken keek. Hij keek me gepijnigd aan. ‘Ik meen het.’
‘Het zijn maar blauwe plekken,’ Ik probeerde naar hem te glimlachen. ‘Ik geloof dat jij hem iets harder hebt aangepakt.’ Ik kon niks anders dan iets trots naar hem kijken en hij keek triomfantelijk op me neer. ‘Jullie zijn allemaal zo sterk geworden,’ zei ik om van onderwerp te wisselen. Ik voelde me ontzettend opgelucht. Luke zou me niks meer kunnen maken.
Ik prikte in zijn arm spieren. Nu viel het me pas op dat hij blote armen had – liep ik hier in mijn dikke spijkerbroek en wollen vest.
‘Gaat ‘t? Het moet niet makkelijk zijn geweest.’ Ik glimlachte en knikte.
‘Zullen we maar gaan? We hebben toch biologie samen, komen we samen te laat. Lekker op je eerste schooldag terug.’
We snelden naar het biologie lokaal waar gelukkig de deur nog openstond. Jacob en ik zaten niet naast elkaar, maar ik kon hem doordat hij rechts voorin de klas zat, en ik links middenin goed in de gaten houden. En Jacob had de pest aan het ‘Eerste dag terug, laat ik me maar aan de regels houden’, hij werd wel driehonderd keer gewaarschuwd dat hij voor zich moest kijken en moest opletten. Ik lachte hem uit na de les.
Ik wist dat ik door moest naar mijn wiskunde les, maar ik moest Maya even zien. Ik wist dat ze vandaag een aantal lessen zou hebben met Luke, en ze moest het van mij horen dan van iemand anders.
Gelukkig was het mijn beste vriendinnetjes en great minds think alike. Ze stond bij mijn kluisje en stoof op me af. ‘Sorry! Sorry! Ik werd naar mijn les gestuurd. Hoe-’
‘Vrijgezel.’ Ze grijnsde. ‘En ontzettend opgelucht. Wel een paar blauwe plekken rijker.’ Haar glimlach verdween weer. ‘No worries,’ zei ik voor ze iets uit kon brengen. ‘Verder heeft hij me geen pijn gedaan, en ik denk eerder dat hij ook is geschrokken van zijn uitbarsting.’
Ze leek nog niet gerust. ‘Ik denk dat we hier nog wat van te horen krijgen,’
‘Ik denk het niet.’ Ik glimlachte. ‘Jacob heeft hem even aangepakt.’
‘Oh…’ Ze knipoogde. ‘Jacob, hè… Niet te-’
‘Hard van stapel lopen, ik weet het. Geen zorgen, mama.’ Ze glimlachte.
‘Dat wilde ik ook zeggen, dat je het wel wist. We moeten naar de les. Ik zie je straks, doei!’
En weg was ze.
Hij stond er weer. ‘Ik breng je even naar je les.’ Ik glimlachte terwijl ik omdraaide. Zoals verwacht keek ik in zijn brede lach.
‘Dat waardeer ik heel erg, maar als je daarmee te laat komt, hoeft het niet.’
‘Geen probleem, Jenny. Ik doe het met plezier.’

In de pauze zaten we buiten. Maya en ik en de jongens. We werden bekeken, door iedereen. Er werd gefluisterd en gekletst. Ik zat naast Maya op de picknick tafel, met onze voeten op de bank. De jongens stonden beschermend om ons heen. Dat er gefluisterd werd, was niet zo gek. In de vijf weken dat ze niet op school waren geweest, waren ze de lucht in geschoten, en een meter breed geworden, kwa spieren.
Ik keek zwijgend toe, ze stalen elkaars eten, stompten elkaar en lachten hard om elkaars grappen. Maya probeerde zich er tussen te voegen, maar werd genadeloos het onderwerp van de grappen. Niet dat ze het erg vond, nee, ze vond het geweldig.
Ik keek het plein over en genoot van de levendige klasgenootjes. De zon was er nog steeds en iedereen was buiten. Iedereen – mijn ogen gleden over alle leerlingen en ook over Luke. Hij keek me strak aan en toen hij zag dat ik keek, zei hij wat tegen zijn vrienden die meteen opstonden en terug naar binnen liepen.
Ik zuchtte. Ik had gehoopt dat we na vijf jaar anders uit elkaar konden gaan, maar helaas. Ik was benieuwd wat mijn ouders zouden gaan zeggen. Mijn vader had wel vaker duidelijker gemaakt dat hij het niet de leukste jongen vond, maar ik had het idee dat mijn moeder heb altijd een ‘gepaste jongeman’ vond.
‘Waar denk je aan?’ Jacob had mijn knie aangetikt met de zijne en had zich weg gedraaid van de heisa van de groep. Ik glimlachte naar hem – Jacob was lief. Hij grijnsde met zijn pretoogjes.
‘Aan Luke…’ Ik keek naar de plek waar hij net nog had gestaan. ‘Hoe zit het met Bella, btw? Heb je al contact met d’r gehad?’
Zijn blik verharde. ‘Nee,’ De appel die hij bij de lunch had gekregen veegde hij schoon aan zijn shirt. ‘Ik kan haar niet meer zien.’
Hij verwarde me. ‘Waarom?’ Hij glimlachte zwak naar me.
‘Om dezelfde reden waarom jij Luke de waarheid hebt verteld,’
Dat zette me even aan het denken. ‘Maar waarom kan je haar niet gewoon de waarheid vertellen dan? Bella is een leuke meid, dat verdient ze.’
Hij stopte een verdwaalde haarlok achter mijn oor. ‘Het zijn niet jouw zorgen, Jennifer.’ fluisterde hij.
Zijn aanraking voelde ik door mijn hele ruggengraat. Het sidderde door op mijn huid. ‘Je voelt zo warm,’ zei ik terwijl ik zijn hand aanraakte. Zijn hele hand was gloeiend heet.
‘Ik ben altijd warm,’ glimlachte hij naar me. ‘Altijd warme handen, dus als je het koud hebt in de winter…’
De bel was al gegaan en ik zat al naast Maya tijdens Engels toen het tot me doordrong dat dat zijn eerste poging tot flirten was geweest.
Nee. dacht ik. Nog niet, nog even niet. Ik wilde shoppen met Maya zonder aan iemand te hoeven denken. Ijsjes eten tot in de late uurtjes en niet vierentwintig zeven naar mijn telefoon hoeven te kijken. Het voelde goed om zo dichtbij Jacob te zijn, maar ik wilde nog eventjes niet meer.