Hoofdstuk 7.

Ik lag die avond vroeg op bed, maar slapen kon ik niet. Ik lag maar te woelen. Ik had geen berichtje meer gehad van Luke, terwijl hij had beloofd iedere dag te bellen. Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat als ik geen normale vriendschap had met mijn vrienden, ik nooit zou weten hoe ik een gezonde relatie met mijn vriend kon hebben, dus stapte ik om elf uur uit bed, trok een spijkerbroek aan, een shirtje met daarover een vest en liep ik zachtjes naar beneden. Mijn vader was nog wakker en keek verrast op bij het zien van zijn dochter.
‘Jij was toch al naar bed?’
Ik ging met een zucht naast hem zitten terwijl ik naar mijn schoenen reikte. ‘Jouw papa zei toch altijd ‘Niet slapen met een onrustig hard’? Dat is precies wat ik nu ga doen.’
Hij legde zijn hand op mijn knie. ‘Luke?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Dat ook, maar niet vanavond. Hij weet het nog niet, maar hij kan lekker even in zijn sopje gaar koken.’ Mijn vader grijnsde.
‘Ik vond het toch altijd al een kakker,’ Ik lachte hardop en vond het fijn dat mijn vader nu even mijn lieve papa speelde. Hij stond op en pakte de autosleutels. ‘Bij wie moet ik je afzetten?’
Hij stopte voor de deur van Sam en Emily’s huisje. ‘Thanks, pap.’
‘Geen probleem, liefje. Bel maar als ik je op moet komen halen, of als alles weer goed is, laat Sam je even thuis brengen.’
‘Zal ik doen,’ zei ik nadat ik hem een kus op zijn wang had gegeven en was uitgestapt.
Met lood in mijn schoenen stapte ik de veranda op en duwde met het hele kleine sprakje hoop de deur open. Het zachte geklets wat er was geweest was nu helemaal gestopt. Sam, Quil, Emily en Embry zaten op de banken en stoelen. Sam stond op.
‘Jennifer…’ Zijn ogen stonden vol spijt en medeleven. Shit, was het enige wat ik kon denken voor ik de tranen over mijn wangen voelde stromen. Sam kwam voorzichtig op me af en reikte zijn hand naar me uit. Onze vingertoppen hoefden elkaar alleen te raken of ik voelde al de warmte van mijn grote leenbroer die ik zo gemist had.
Ik beet nog op mijn lip om de snikken tegen te gaan, maar toen Sam me naar zich toe trok om me te knuffelen brak alle zelfbeheersing. Verdorie, Sam had me geholpen op te staan na het vallen van de fiets, hij had me geduwd op de schommels, hij was met me gaan zwemmen wanneer mijn ouders niet mee wilde om op me te passen, hij had me afgezet bij school op mijn eerste schooldag om te laten zien dat er niet met me te spotten viel, hij had Luke wel twintig keer duidelijk gemaakt dat hij me geen pijn mocht doen, anders kon hij een jaar niet lopen.
‘Het spijt me ontzettend, kleintje.’
Zijn shirt was kleddernat, maar door de warmte wat zijn lichaam uitstraalde leek het zo weer op te drogen.
‘Je hebt gewoon een bizar slechte timing, Uley,’ zei ik tegen zijn borst aan toen ik een beetje was gekalmeerd.
Sam zette me naast zich neer op de bank. ‘Je uitleggen wat er aan de hand is, is het liefste wat ik zou willen doen, maar ik kan het niet. Ik kan de woorden letterlijk niet over mijn lippen krijgen.’ Ik keek hem aan met mijn ogen vol tranen. ‘Het spijt me, Jenny.’ Moeilijk knikte ik. ‘Je moet erop vertrouwen dat dit het beste is wat ik kan doen. En dit is absoluut niet de beste oplossing, want het beste zou zijn dat de jongens gewoon naar school en naar huis gaan, maar het kan niet. Vertrouw erop, alsjeblieft.’
Ik snikte de laatste snik weg en daarmee accepteerde ik het. Voor nu. De jongens moesten spijbelen om een bepaalde reden, een hele goede reden, maar waarom zou ik nooit te weten komen. Ik knikte, omdat ik er op het moment niks beters uit kon krijgen.
Sam sloeg een arm om me heen en trok me tegen zich aan. Hij wiegde me een beetje heen en weer totdat Emily een kop Chai Tea voor me neerzette. ‘Het is het enige wat ik voor je kan doen,’ Ze glimlachte triest naar me en ik glimlachte net zo triest terug. We wisten allebei dat we er niks aan konden doen.
‘Hoezo is het een bizar slechte timing, Jenn? Wat is er aan de hand?’ Sam keek me recht aan, maar no-way dat ik met Sam over Luke en zijn… “needs” ging hebben, dus keek ik smekend naar Emily. Ze begreep me meteen.
‘Guys, out!’ Riep ze. ‘Eruit, allemaal. Jullie zijn pas over een half uurtje weer welkom. Ga maar even een frisse neus halen.’
Ze kwam naast me zitten op het moment dat Embry, de laatste jongen, de deur uit was gelopen. Ik wist het niet over de andere jongens, maar ik wist van Sam dat hij niet ver weg zou gaan. Hooguit tot de grote boom voor hun huis. ‘Zijn we nog steeds vriendinnetjes?’ vroeg Emily me toen ze mijn hand pakte.
Ik glimlachte door de opgedroogde tranen heen. ‘Ja,’ zei ik schor en knuffelde haar.
Ze glimlachte, ging door mijn krullen heen met haar hand en reikte mijn Chai Tea Latte aan. ‘Vertel, wat is het probleem?’ Haar stem was zo zacht en vriendelijk dat wanneer een vreemde met hetzelfde probleem had gezeten, zij of hij meteen het probleem had vertelt.
‘Luke,’ zei ik. ‘Ik…’ Ik beet op mijn lip. Hoe moest ik dit nou uitleggen zonder me er voor te schamen? Ik keek Emily aan en wist dat ze de laatste was die me zou uitlachen dus nam ik diep adem en stootte eruit: ‘Luke wil seks en ik nog niet.’ Nog een diepe ademteug. ‘En nu ik hem dat duidelijk heb gemaakt, doet hij heel… afstandelijk.’ Ik voelde weer tranen opkomen, maar ik was zo klaar met dat gejank de hele tijd dat ik de tranen terug dwong. ‘Hij is mee met zijn ouders naar zijn tante die in het ziekenhuis ligt, wat ik volkomen begrijp, maar nu zegt hij dat hij niet meer naar huis wilt –waar ik dus ben- en telkens als ik hem vertel dat ik hem mis, praat hij erom heen.’
Emily leek boos, maar niet op mij. Ze pakte mijn hand. ‘Mijn lieve, lieve Jennifer. Deze jongeman, hoeveel jaren hij toch goed voor je is geweest, is een rotzak, een laffaard, een angsthaas en een klootzak. En jij,’ Ze wees naar me met haar verwonde vinger. ‘Jij laat je nooit en tenimmer dwingen tot iets wat jij niet wilt, begrepen?’ Ze smakte. ‘Ik ga je niet verplichten om het uit te maken, maar dat ga ik je zeker wel adviseren. De klootzak.’ Dat laatste was in haarzelf. Ze sloeg in haar andere vuist die op haar schoot lag.
Op dat moment kaatste de deur open.
‘Wat had ik nou gezegd, minstens dertig minuten!’ riep Emily. Sam luisterde niet en stond alleen maar woedend in de deuropening.
‘Ik vermoord die jongen,’
‘Nee, dat ga je niet.’ Emily sprong op. ‘Jij gaat zitten, je gaat wat lezen, je gaat luisteren naar het geklets van Jennifer en mij terwijl ik haar nagels lak en je laat het Jennifer zelf uitmaken wat ze met haar relatie wilt, en je gaat niet de grote broer spelen. Jennifer is zelf oud en wijs genoeg. Now kiss me and sit down.’
Ik grinnikte om Emily, ze was klein maar fel. Ze had het bij het rechte eind en ik glimlachte half naar Sam.
‘Fine,’ Hij kuste haar zacht, en zo intiem dat ik moest wegkijken. ‘Willen jullie ook nog wat?’ Ik schudde mijn hoofd en pakte de mok met het drankje wat Emily voor me had gemaakt.
‘Gaan jij en Maya morgen nog mee naar Port Angeles?’ vroeg Emily toen de rust weer was weergekeerd. We zaten aan de eettafel met mijn vingers onder een lamp, Emily maakte mijn nagels schoon en vijlde ze weer glad. Sinds ik Emily had ontmoet, vond ze het leuk om mijn nagels mooi te maken, dus had ik het aan haar te danken dat ik eindelijk mooie en sterke nagels had. Eerste keer in mijn leven. Sam had zich genesteld over één of ander apparaatje wat hij uit de auto had gehaald. Emily en ik hadden onze wenkbrauwen opgetrokken.
‘Oh, dat ben ik helemaal vergeten. Wacht, ze is vast nog wakker, ik bericht haar even.’
En vijf minuten later was het afgesproken; morgen zouden we om half 9 weer hier zijn om de hele dag lekker in Port Angeles rond te zwerven, shoppen, passen, lekker eten. Een echte meiden middag. Ik had de nichtjes van Emily een paar keer gezien, en hoewel de cultuur anders was bij de Young familie, waren ze erg aardig. We zouden ’s avonds bij Emily en Sam eten met alle jongens erbij. Het was even slikken voor Maya, maar na tien seconden begon ze te grinniken. ‘Ach, what the hell. Laat maar komen,’ had ze gezegd.
Met mijn nagels knal rood stapte ik bij Sam de auto in. Ik had het niet eens hoeven vragen of hij me even naar huis wilde rijden.
‘Are we cool?’ vroeg hij me toen ik wilde uitstappen. Ik knikte en gaf hem een kus op zijn wang.
‘Als ik met Luke heb gepraat mag je hem vermoorden, goed? Daar zijn grote broers toch nog voor.’
Hij grijnsde en trok me dichter in een knuffel. ‘Het spijt me echt, en ik wilde dat ik duidelijker kon zijn, maar ik kan het niet en ten tweede is het niet veilig.’
Ik knikte nogmaals en stapte toen uit. ‘Ik zal het ermee moeten doen. Ik zie je morgen, Sammie.’
‘Slaap lekker,’
‘Trusten,’