Hoofdstuk 6.

Ik stapte de deur uit en de zon in. Een paar minuten later stond ik voor de deur van Jared’s huis. Ik klopte aan het keukenraam en Monique deed open.
‘Jennifer! Van waar het genoegen?’ Ze glimlachte breed.
‘Ik kwam het vest van Jared terug brengen en even kijken hoe het met hem ging,’
Ze keek even verward op. ‘Hoe het met hem gaat?’
Ik zette mijn kiezen even op elkaar. ‘Ja, hij is ziek?’ Ik slikte even en dacht na.
‘Ziek? Nee, hoor. Hij is gewoon naar school geweest? Heb je hem niet gezien?’ Ze bestudeerde mijn gezicht. ‘Hij heeft gespijbeld.’ Haar gezicht schoof van ongeloof naar woede. Hij had vast een verklaring voor zijn gedrag, ik kende Jared. Hij had er vast geen familieruzie bij nodig.
‘Oh nee, hoor! Hij was inderdaad op school, maar hij voelde zich niet zo lekker aan het einde van de middag.’
Haar gezicht ontspande. ‘Oh, gelukkig! Ik dacht even dat het hele verhaal van Sam waar was.’ Mijn nekharen gingen omhoog staan en dacht meteen aan het verhaal van Maya. ‘Ik kreeg een smsje dat hij weer bij Sam eet vanavond, bijna de hele week al. Na het beer-ongeluk van maandag avond ziet hij de jongens erg veel. Fijn, hè. Volgens mij is die Sam echt een hele goede jongen.’
Ja, zo kende ik hem ook. Maar alle jongens waren de hele week nog niet op school geweest. ‘Dan loop ik even langs Sam. Bedankt hoor, Monique.’
Ze glimlachte stralend. ‘Oh, Jennifer. Ik vind het erg leuk dat je de laatste tijd wat meer over de vloer komt. En volgens mij vindt Jared dat ook.’ Met een vette knipoog sloot ze de deur. Ja. Was iedereen vergeten dat ik al een hele lieve vriend had?
Met boze voeten bonkte ik op de veranda van Sam en Emily’s huisje. Ik ging verhaal halen en wel meteen. Ik hoorde het aangename gezang van Emily wat ze altijd deed als ze in de keuken bezig was. Daarnaast hoorde ik de TV op één van de sportkanalen aanstaan en de stemmen van de bekende jongens.
Ik gooide de deur open met een klap en keek rond. De jongens, Jared, Sam, Embry en Quil, vielen stil en keken me aan. Heel even dacht ik aan hoe erg ze op elkaar leken, alsof het allemaal broer waren. Kort zwart haar en ontzettend gespierd.
Ik ademde snel uit via mijn neus, gooide het vest naar Jared toe en keek boos naar Sam en Emily. Ik wilde weten waarom dit allemaal gebeurde, maar ik voelde de woede opborrelen en ik wist dat ik te boos was om ook maar naar één woord te kunnen luisteren. ‘Beterschap.’
Ik draaide me om en trok de deur weer met een klap dicht. Ik zette mijn voeten af in de aarde en rende naar het strand. Ik hoorde de deur weer open gaan en hoewel ik de voetstappen niet hoorde, voelde ik dat er iemand op me afkwam.
Luisteren en concentreren. Ik hoorde mijn vaders stem in mijn herinneringen en stopte. Ik luisterde naar een heel klein geluidje en daar was het: de lucht over de lippen tijdens het inademen. Ik draaide me vliegensvlug om en wilde, of Jared of Sam, sowieso was één van de twee me gevolgd, een klap in zijn gezicht geven. Liegen en bedriegen, ik had er een gruwelijke hekel aan. Jared was de gelukkige maar hij was te snel. Met gemak pakte hij mijn pols vast en keek er even verrast naar.
‘Iemand anders had je zo geraakt.’ Het leek me alleen maar bozer te maken.
Ik schudde mijn hand los en draaide weer om. ‘Laat me met rust,’
‘Jenny…’
‘Nee – hoe durf je zo’n berichtje te sturen. Ik dacht toch echt dat we zo’n vriendschap hadden dat je gewoon de waarheid kon spreken. Ik heb gelogen voor je moeder,’ In zijn ogen las ik even paniek. ‘Ik had haar inderdaad moeten vertellen dat je de hele week al niet op school bent geweest. Je ziet er erg ziek uit, ga maar weer je bed in. Ik wil je vandaag of morgen even niet spreken.’
Boos stapte ik weg. Op het moment had ik mijn beste vriendinnetje nodig en een telefoontje met mijn liefste Luke. Voor ik de rots om was om op het strand te komen, had ik zijn nummer al gedraaid. Pas bij de zesde toon nam hij op.
‘Met Luke,’ – ‘Luke, Jennifer hier.’ – ‘Liefje,’ – Ik wist niet waar ik moest beginnen. ‘Ik mis je. Hoe is het daar?’
Hij snoof. ‘Wel, oké. Mijn tante ligt nog in het ziekenhuis maar mag waarschijnlijk morgen naar huis. Gekneusde ribben. Mijn ouders willen nog twee weken blijven voor mijn neefje en nichtje. Super chill, ze hebben een prive zwembad, een tennisbaan. Denk dat ik hier niet meer weg wil.’ Mijn hart brak een beetje. Ik slikte. ‘En daar?’
‘Gelukkig dat het beter gaat. Je mist zoveel hier. De beer is hier in het bos gezien. Leah is aangevallen en ligt in het ziekenhuis maar de jongens doen zo vreemd,’ Hij kapte me af. ‘Welke jongens?’ – ‘Jared en Sam en de rest. Hij vertelde me dat hij ziek was, maar het is dus zo dat hij de hele week al spijbelt en hij liegt tegen me.’
‘Waarom ga je met ze om,’ Hij zuchtte diep. ‘Ben ik zo makkelijk te vervangen?’
Ik geloofde mijn oren niet. ‘Wat? Nee! Luke, hoe kan je dat nou denken?’
Ik hoorde hem smakken. ‘Ja, sorry. Dat was een beetje onredelijk. Ik vind het gewoon moeilijk dat je met andere jongens om gaat. Ik spreek je snel weer, ik moet gaan.’
‘Oh, uhm. Oké, mis je.’
‘Doei Jenn,’
‘Dag.’ Het was er piepend uitgekomen.
Ik stond voor Maya, op het strand. Ze was net aan komen lopen en had een deel van het gespek gehoord. Daarbij sprak mijn gezicht waarschijnlijk boekdelen. De tranen rolden nog niet over mijn wangen of ze had me al in haar armen getrokken.
‘Jenny, oh Jenny. Je maakt het jezelf veel te moeilijk.’ Het waren niet de vriendelijkste woorden om mijn pijn te sussen, maar het was de waarheid en ze zei het met zoveel pijn in haar stem dat haar beste vriendin er mee zat dat ik alleen maar harder begon te huilen.
‘Oké, kijk me aan.’ Ik snifte. ‘Jenn, kijk me aan.’ Ik keek mijn beste vriendinnetje in de ogen aan en slikte moeilijk. Ze nam mijn gezicht in haar handen en trok een serieus gezicht. ‘Je gaat je geen zorgen meer maken over die jongen die in de andere kant van Amerika zit.’ Ik haalde diep adem om mezelf weer onder controle te krijgen. ‘Ik meen het. Dat doet hij ook niet om jou,’
‘Hij… Hij…’ Ik begon weer te huilen. ‘Hij zei dat hij niet meer weg wilde, en hij zei niet eens dat hij me miste.’
Maya beet boos op haar lip en barstte toen uit. ‘Ik heb hem altijd al zo’n ontzettende klootzak gevonden!’ Ze snoof en haar reactie verraste me. ‘Echt! Ik zie je veel liever met, nou, misschien wel Jared of zo. Ik kan uit ervaring spreken dat hij echt wel voor je door het vuur gaat.’
‘Maar,’ Ze liet me niet uitpraten.
‘Nee, geen maar, J, als hij had gevraagd om thuis te blijven deze weken dan was dat vast prima geweest. Het is niet eens vakantie. Ik snap best dat je verliefd op hem kan worden, hij is vast erg lief voor je geweest, en hij heeft zo’n killer-smile, you know – I get it, maar er is echt iemand op de wereld die voor de volle tweehonderd procent voor je gaat, en dat is hij niet.’
Ik huilde, tranen met tuiten. Omdat het verschrikkelijk was om aan te horen, maar vooral omdat ik wist dat ze volledig gelijk had.
‘Het is waar,’ zei ik toen ik weer een beetje gekalmeerd was. ‘Wat je zei over Sam en het spijbelen.’
Ze keek verbaasd op. ‘I knew it! Maar hoe?’
Ik nam een flesje met drinken van haar aan toen ik het kleed had neegelegd. ‘Ik had een vest van Jared geleend en die had ik nog steeds. Dus die wilde ik terug brengen. Hij is helemaal niet ziek, hij zit al de hele week bij Sam in huis.’
‘Wat.’
‘Ja, en weet je wat ik helemaal gek vind, Emily is er blijkbaar helemaal mee eens. Ze stond gezellig te bakken in de keuken.’
Maya keek me zwijgend aan. ‘Wat een raar verhaal.’ Ze stortte zich op de koekjes. ‘Want, hoewel de roddel ging, herken ik het helemaal niet in de verhalen die je over hem vertelt.’
Ik knikte. ‘Ik ken hem als een goud goeie jongen,’ Ik keek uit over de zee.
‘Dan is dit waarschijnlijk niet wat je wil horen, en het is ontzettend cliché, maar er is vast een hele goeie reden voor. Misschien helpen ze wel de ouders van Leah en Seth, of worden ze leden van de raad en krijgen ze thuis les.’ Ze zuchtte. ‘Ik weet het zeker. Ze hebben je eerder nooit zo telleurgesteld, dus dit is vast niet hun bedoeling.’
Ik knipperde even met mijn ogen en glimlachte. ‘Wat komen er allemaal verstandige woorden uit je mond vandaag.’ Ze grijnsde terug.
‘Ik ben ook heel erg verstandig. Ik laat het niet vaak zien, maar ik ben het wel.’
Terwijl Maya aan het tekenen was, probeerde ik me te concentreren op mijn boek, maar het ging niet van harte. Mijn dagen waren altijd vol geweest met fijne gedachten over Luke, maar Maya had gelijk gehad toen ze zei dat hij de kantjes er een beetje van af liep.
En dan nog Sam en Jared, ik was altijd eerlijk geweest, en ik had het verschrikkelijk gevonden om tegen zijn moeder te liegen. Maar weer moest ik Maya gelijk geven; je hadden me nooit met opzet pijn gedaan, dus er moest een goede reden zijn.
‘Als je behoefte hebt om ze op te zoeken, houd ik je niet tegen.’ Ze had niet opgekeken van haar tekening. Ik glimlachte. Ze was echt de beste vriendin die ik ooit kon wensen.
‘Dankje, maar nee.’ Ik stond op. ‘Vandaag even niet. Ik ga langs de zee wandelen. Misschien maakt dat mijn hoofd leeg.’
Ze knikte.
Hoe dichter bij de zee, hoe natter en harder het zand en hoe makkelijker het lopen werd. Het was fijn in de allerlaatste stralen van de zomerzon. De zoute zee lucht en de frisse wind maakte mijn wangen rood. Ik keek de zee over, de horizon maakte al plaats voor de zonsondergang. Ik besloot om mijn zorgen even opzij te zetten. Het plaatje wat ik zag was simpel maar prachtig. Ik dacht terug aan een boek wat ik ooit gelezen had. “Liefde zou moeten voelen als een battlefield, je moet er voor vechten, en als je wel wordt geraakt door degene die je lief hebt, dan zit je niet bij de juiste.” En Luke had me wel geraakt.
De oranje kleur was prachtig, ik snapte waarom Maya hier heen wilde om haar tekening af te maken. Toen ik mijn telefoon uit mijn zak pakte om een foto te kunnen maken, zag ik dat ik zes gemiste oproepen had, één van Jared, drie van Sam en twee van Emily. En dan nog over de berichtjes gesproken.

Sam Uley:
- Laat het me uitleggen.
- Jenny, kom vanavond alsjeblieft even langs.

Jared Cameron:
- Jenn neem alsjeblieft je telefoon op
- Kom terug pls
- Laat onze vriendschap niet op het spel staan door mijn koppigheid
- Please

Emily Young:
- Ik heb geen idee hoe je je moet voelen, Jennifer. Het spijt me dat ik me in jouw ogen alleen maar heb voor gedaan als een vriendin. Dat is echt niet zo, ik houd heel veel van je als mijn eigen zusje. Kom alsjeblief even langs.
Ik rolde mijn ogen. Daar had ik absoluut geen zin in, niet meer vandaag in ieder geval. Dus stuurde ik naar Emily, op wie ik nog het minst boos was: “Misschien morgen” en daarna zette ik mijn telefoon uit.
Ik holde terug naar Maya. ‘Hamburgers en frietjes vanavond? Daarna ijs.’ Haar enige antwoord was haar eeuwige grijns.