Geheim 11

Totaal versteend zag Christophe hoe de draak voor hem landde. Het leek even dat de draak hem keurde, maar daarna ging zijn aandacht uit naar de luid ronkende dwerg. Even leek het alsof hij afkeurend snoof. Als laatste wendde hij zich tot Sarah, die bewusteloos op de grond lag. Opeens voelde Christophe hoe de lucht weer in zijn longen kwam, maar voordat hij kon schreeuwen, gaf de draak hem een tik met zijn staart en werd alles zwart voor zijn ogen.

Nadat Nicola eindelijk de groepen samen had gevonden in een grot waar ze zich aan het klaar maken waren voor de nacht, zei hij trots dat hij en Christophe klaar waren. De meesten draaiden met hun ogen en Nina zei: “Dat is fijn, maar jullie zijn niet de enigen: Niels, ik, Bas en Senne zijn ook al klaar. Heb je trouwens Dennis of Sarah gezien?” Nicola schudde zijn hoofd. Hij steeg op en vloog naar de grot waar hij Christophe had achtergelaten. Het enige wat hij daar echter aantrof was een dode reuzentarantula, een plas bloed rood bloed en drie paar voetsporen. Eerst ging hij naar het bloed kijken en stopte er een vinger in. Die bracht hij naar zijn neus om te ruiken en daarna proefde hij ervan. Het leek misschien vies, maar hij was eenmaal een draak met honger... Maar goed, dit bloed was raar te noemen. Niet menselijk en toch weer wel, van verschillende rassen zou je kunnen zeggen. Wat nogal raar was.
Na zijn “bloedtest” stond Nicola terug op en volgde de sporen. Die stopten echter 100 el verder bij een plek waar er een afdruk was van een zittende persoon en een afdruk van een slapende dwerg. Daarna leek het of de personen in lucht waren opgelost, want er was geen spoor meer te bekennen. Nicola stak zijn neus in de lucht en snoof. Er hing een ijzergeur en de geur van... Ongelovig rook hij nog eens. Nee, hier hing degelijk de lucht van een draak, een onbekende draak. Ongerust vloog Nicola terug naar de anderen om bij hen te slapen. Wel hield hij wat hij had ontdekt voor zich, om de anderen geen angst aan te jagen.

Op Neptunus ontwaakte iedereen. Aangezien iedereen klaar was gingen ze samen naar het paleis. Daar aangekomen gingen ze onder het vertellen van allerlei belevenissen naar de vergaderzaal, waar ze tot hun verbazing Christophe en Dennis aantroffen. Nina liep naar voor terwijl de rest op hun plaats ging zitten. Ze zei: “Ten eerste: leg jullie edelstenen op tafel zodat ik kan zien dat jullie je opdracht hebben gedaan. Ten tweede... wacht, waar is Sarah?” Ook de rest keek om zich heen, behalve Dennis die antwoordde: “De verplegers zijn haar nog verzorgen.” “Verplegers? Wat...”, begon Nina, maar op dat moment ging de deur open. Voorzichtig stapte daar Sarah binnen en ze sloot de deur weer achter zich. Ze zag nog altijd bleek, maar nu had ze haar arm in een mitella. “Sarah, wat is er gebeurd?” vroeg Nina bezorgd terwijl ze op haar af kwam. Vreemd genoeg leek Sarah even achteruit te deinzen, waarna ze naar haar plaats liep en ging zitten. Verward bleef Nina staan, maar liep toen toch naar Sarah toe. Terwijl ze dit deed vroeg ze aan Dennis: “Wel Dennis, volgens mij heb je ons nog wat te vertellen...”

Dennis zuchtte en vertelde dan het verhaal.
“Wel, om een lang verhaal kort te maken… Wij gingen in de grot Moron of Doron, ik weet het niet zeker, en daar vocht zij tegen een grote slang, een Inssorral, en een reuzentarantula, volgens mij een Arrogh. Daarna kwamen we weer uit dat ondergronds gangenstelsel en hielp Christophe ons. We gingen verder, maar meer kan ik me niet herinneren, want…” “Hij viel in slaap”, zei Christophe. “Terwijl Sarah en Dennis bewusteloos lagen, k… heb ik ze met magie naar het paleis gebracht”, vervolgde hij, maar Nina zag aan Nicola’s gezicht dat dit niet de volledige waarheid was. “En die draak dan?” vroeg hij en meteen zag je Christophe verstijven. “Jongens, over welke draak wordt er hier gesproken?” vroeg Nina wantrouwig en ongerust. Was het Mensenrijk in gevaar? Ze keek naar Nicola en zag dat hij uitdagend naar Sarah keek, die hem dan weer kil aanstaarde en hoe Christophe machteloos zijn vuisten balde, wat hem dan weer knapper maakte… ‘Shit Nina, plicht niet vergeten!’ sprak ze zichzelf toe. “Wel, gaan jullie het nog vertellen?” vroeg Nina weer.