Hoofdstuk 5.

Ik lag op mijn armen, starend naar het bos vanaf de picknicktafels op het schoolplein. Maya lag in precies dezelfde houding naast me.
‘Vind je het niet raar,’ vroeg ik haar. ‘De jongens zijn niet meer op school geweest vanaf maandag.’
Ze keek even op om naar me te kijken. Ze dacht na, ik zag het aan haar. ‘Ik probeer met een logische verklaring te komen, maar het enige wat ik kan bedenken is PTSS.’
Ik grinnikte. ‘Dat zal wel los lopen.’
Maar raar was het wel. We hadden niemand meer gezien, geen Jared, geen Paul, geen Jacob of Embry. Seth was logisch: hij was niet op school vanwege zijn zus, die nog steeds in het ziekenhuis lag volgens mijn moeder. ‘Zelfs Bella heeft een paar keer gebeld, omdat ze Jacob niet te pakken kan krijgen,’
‘Bella?’ vroeg Maya. ‘De vriendin van Jacob?’ Ik knikte. ‘Ja, ik vind het heel raar.’
Maya en ik waren er van overtuigd dat ze onofficieel bij elkaar waren, Jacob en Bella. Ik hoopte het, in ieder geval. Bella leek me een lieve meid, en Jacob was een puur gouden jongen. Als er iemand iets goeds en elkaar verdienden, waren zij het wel.
‘Bella zei dat Billy had gezegd dat ‘ie pfeiffer heeft,’
‘Pfeiffer? Alle vijf?’ Ze lachte vol ongeloof. ‘Waarom stuur je Jared niet gewoon een berichtje? Jullie zijn toch goeie maatjes. Kan je best doen.’
Waarom ook niet.
Ik las Maya het berichtje voor. ‘Hoi Jare, waar ben je, joh? Smiley.’
‘Lijkt me prima.’ Ik knikte en drukte op verzenden. De bel voor de laatste les ging en zuchtend stonden we op. Weer Engels. ‘Gaan we straks naar het strand?’ Voor we de school in liepen keken we naar de lucht. Grijze wolken maakten plaats voor blauwe lucht.
Ik glimlachte naar mijn beste vriendin. ‘Goed idee,’

Na anderhalf uur stond ik weer voor mijn kluisje en pakte mijn boeken mee voor huiswerk. Snel keek ik even op mijn telefoon en zag dat ik een berichtje had van Jared. Gelukkig, dacht ik. Hij leeft nog.
‘Dikke yo,’ Maya stond grijnzend voor me. ‘Weekend.’
Ik grijnsde terug. ‘The world of the free,’
‘Jij begrijpt me.’
Ik opende het berichtje en las voor. ‘Hey Jenn, ik lig ziek op bed. Nog nooit bent je zo bezorgd om me geweest, I like it ’
‘Hij is aan het flirten.’
‘Wat.’ Het was geen vraag, ik keek alleen met hoog opgetrokken wenkbrauwen naar mijn beste vriendinnetje.
‘Dat soort dingen zei hij altijd tegen mij. En wat zei je ook alweer over de kieteldood en de sandwich. Hij wil je.’
‘Uhm. Nee,’ Ik schudde mijn hoofd verward. ‘Maya, houd eens op. Ik heb Luke,’
‘Ja, lieverd, dat weten we. Iedereen weet dat je Luke hebt en Luke heeft jou. Maar Jared heeft geen Luke.’
Ik besloot er niet op te reageren. ‘Hoe is het met Jason?’
Ze lachte me in mijn gezicht uit. ‘Oké, je wordt er ongemakkelijk van. Ga er niet op in. Met Jason gaat het prima, heb ‘m gister nog gezien.’
‘Hebben jullie al gekust?’
Weer begon ze te lachen. Ik stond bij mijn auto en zij stond bij de hare. ‘Allang,’ Ze knipoogde. ‘Ik kom straks naar jou. Met een fruitsapje of zo. Leg een boek klaar, ik wil mijn tekening afmaken op het strand.’
Ik rolde mijn ogen en stak mijn tong uit. ‘Ik zie je straks.’

‘Hallo!’ riep ik toen ik thuis binnen kwam. Mijn broertje zei niks maar stak zijn hand op voor een high five.
‘Hallo lieverd,’ Mijn moeder gaf me een kus op mijn wang.
‘Ik ga zo met Maya nog het strand op, het weer is prachtig.’
‘Ja, groot gelijk heb je.’ Ze zette de waterkoker aan. Mijn moeder was geweldig, ze was lief, aardig, kon goed met ons (en ook om ons) lachen en was altijd thuis wanneer we haar nodig hadden. En, ze was altijd thuis met een kopje thee wanneer we uit school thuis kwamen.
‘Ik heb Jared een berichtje gestuurd. Het zat me toch niet helemaal lekker na het hele beer-gedoe van afgelopen maandag.’
Mijn moeder keek iets wat gespannen op, wat me verbaasde. ‘En?’
Ik bleef even kijken maar schudde het toen van me af. ‘Hij is ziek,’
Ze zuchtte en meteen ontspande haar schouders. Ik glimlachte. Jared was natuurlijk ook als een soort zoon voor haar. Ze was gewoon bezorgd. ‘Ik zal een paar stukken fruit voor hem in een mandje doen,’
Ik begon te lachen. ‘Ik denk dat een berichtje met “beterschap” het beter zal doen, mam.’
Ze glimlachte en reikte me een kop thee. ‘Embrian, wil je ook een kop thee?’
‘Is er ook cola?’
Mijn moeder keek me aan met trok één wenkbrauw op. ‘Misschien, maar dat krijg je niet.’
Hij zat meer in zijn stripboeken dan bij de vraag die mijn moeder had gesteld. ‘Doe dan maar thee, met een koekje.’
‘Ja hoor, restaurant Lain is weer geopend.’
Ik kletste nog wat met mijn moeder totdat ik mijn thee ophad en opstond om mijn spullen bij elkaar te zoeken. Boek, kleedje, extra vest – je wist nooit wat je moet verwachten in La Push – tot ik het vest van Jared zag liggen. Woops. Ik besloot om mijn spullen in een tas te doen, Maya te berichten dat ik haar zou zien op het strand en dat ik nog even langs Jared zou lopen om het vest terug te brengen. Kon ik meteen even hallo zeggen en kijken hoe het met hem ging. En niet te vergeten hem even duidelijk te maken dat ik het prima naar mijn zit had met Luke.
Ik seinde naar mijn moeder, wees naar een pak koekjes, daarna naar mijn tas, richting het strand en daarna naar Embrian. Ze begreep me en knikte. ‘Ik ga nog even langs Jared. Ik heb maandag zijn vest per ongeluk meegenomen.’
‘Ik zie je wel weer verschijnen. Heb geen haast voor het eten, ik maak soep. Maar als je ergens anders eet, laat het even weten zodat je vader geen hartaanval krijgt.’ Ik grinnikte en kuste haar op haar wang.
‘Dat zal ik doen, hoor.’