Hoofdstuk 2.

‘Neem de auto mee, kleine.’
Ik draaide me om en keek mijn vader aan met opgetrokken wenkbrauwen. ‘Uhm… Voor dat kleine stukje?’
‘Ja, voor dat kleine stukje door het bos.’
Ik rolde mijn ogen toen ik mijn kop thee van de tafel afpakte. Ik had zoals ik had gezegd Luke nog even gebeld voor het eten. We hadden ons weekend met elkaar doorgenomen en ik had gegiecheld toen hij me vertelde dat hij me had gemist. Zaterdag was normaal ons dagje om samen huiswerk te maken – en gewoon om samen te zijn en te kunnen knuffelen zonder dat we vervelende opmerkingen naar ons hoofd kregen. Hij was dit weekend met zijn broers in het bos wezen kamperen en had het verhaal wat rond ging, dat er een enorme beer door het bos zou sluipen, bevestigd.
‘Jenn, het waren er drie! En ze waren enorm! Ik dacht dat we er waren geweest! En grommen dat ze deden!’
Een ongerust gevoel verpletterde me meteen. Ik had moeite om mijn tong niet af te bijten zodat ik niet zou gaan huilen. Alleen al bij het idee dat ik Luke zou kwijt raken, stortte mijn blije humeur helemaal in.
‘Papa,’ zei ik voor ik een slok nam. ‘Beren komen niet bij dorpen en steden in de buurt.’
‘En toch pak je de auto.’ Ik hoorde irritatie in zijn stem en stopte meteen met protesteren. Papa was bijna angstaanjagend wanneer hij boos werd. Alsof hij uit zijn vel zou springen.
‘Fine.’ Met een iets wat boos gezicht dronk ik mijn thee op. Dit was één van de kleine dingetjes die mijn ouders mij en mijn broertje verplichtten: familietijd. En als ik heel redelijk was, vond ik dat ze gelijk hadden. Maar op het moment vond ik dat beschermende gedoe iets te overdreven.
Met een ruk greep ik naar mijn jas en naar de autosleutels. ‘Geen flauw idee hoe laat ik thuis ben.’
Mijn vader stond op en legde zijn handen op mijn armen. ‘Niet te laat, kleine, je moet morgen weer naar school. En niet zo opgefokt doen, we zijn alleen maar bezorgd.’
Ik zuchtte en forceerde een glimlach. Ik wist ook wel dat het allemaal goed bedoeld was, en ik hield van mijn ouders, ik wilde geen ruzie. ‘Tot morgen.’
‘Ik blijf op.’
‘Dan tot straks.’
En weg was ik. Ik verzette de stoel in de juiste stand, deed mijn riem om en zorgde ervoor dat de verwarming aanstond. Het stuur voelde koud onder mijn vingers. Ik draaide het licht al aan voordat ik de auto startte – de kleine dingetjes die ik dus zou vergeten.
Langzaam reed ik in het donkerte naar Sam’s en Emily’s huisje. Ik herkende de bloembakken uit duizenden op hun veranda en zette de auto naast een boom.
Ik stapte de kleine maar warme ruimte binnen en snoof. ‘Ohh, lekker! Ik ruik mijn favoriete drankje al!’
Emily kwam grinnikend op me af. ‘Sam zei al dat je langs zou komen! Hoi!’ Ze knuffelde me.
‘Hoi Em!’
Wanneer Emily glimlachte, lachte zelfs haar littekens met haar mee. Ze was aangevallen door een beer in het noorden. Tijdens het zalmseizoen. Haar handen die de mijne even vast hielden zaten er ook onder. Ze waren felrood en staken af bij haar bruine huid.
‘Fijne meiden middag gehad, kleintje?’
Ik grijnsde naar Sam die net een blok hout op het vuur legde. Hij zat op zijn hurken, met zijn rug naar me toe en ik wist gewoon dat hij grijnsde. ‘Ik denk toch wel dat ik een veel leukere dag dan jij hebt gehad, oude saaie meneer,’
Hij lachte hard terwijl hij opstond. ‘Dat geloof ik graag.’ Hij sloot zijn arm om Emily’s heup.
‘Fijne dingen besproken?’ Hij humde wat terwijl hij een paar plukjes uit Emily’s gezicht streek. Ik dacht aan Maya’s opmerking over spijbelen. ‘Hey, hoor eens.’ Het koppel keek beide op. ‘Weet jij heel toevallig iets over spijbelende jongens? Roddelkoningin Maya had weer een nieuwtje.’
Emily liep weg, richting de keuken en Sam’s gezicht stond behoedzaam. ‘Hm, nee. Wat gaat er ter ronde dan?’
Hij wenkte richting de bank. Zonder nadenken ging ik op de zachte kussens zitten. ‘Vat het niet persoonlijk op, het zijn maar roddels en verhalen, maar dat jij ze laat spijbelen. Onder andere Embry. Zo heb ik gehoord,’ Ik voelde me heel vreemd, ik klonk net alsof ik al die verhalen geloofde. ‘Niet dat ik ze geloof! Maar als ik er meer van weet dan kan ik morgen er misschien een draai aangeven dat de roddels eens de wereld uit geholpen worden.’
Sam glimlachte vlak. ‘Roddels zijn roddels, Jennifer, ik heb het te druk om me daar druk over te maken.’
Ik nam er maar genoegen mee, alhoewel ik de vraag ‘En waarmee ben je dan zo druk’ maar tijdelijk even inslikte. Sam zag er duidelijk geïrriteerd uit. Zijn blik veranderde meteen toen Emily weer begon te kletsen, zacht en warm, verliefd. Stiekem glimlachte ik er even om en keek haar toen aan.
‘Jenn, ik wil eens goed shoppen. Mijn moeder vertelde me over een aantal leuke boetiekjes in Port Angeles. Mijn nichtjes gaan ook mee. Heb je zin om mee te gaan? Je kan Maya ook vragen als je wilt.’
‘Lijkt me super gezellig! Over welke dag hebben we het nu, want dan kan ik het even doorspelen aan Maya morgen. Zeker weten dat ze mee wilt.’
‘Aanstaande zaterdag.’
‘Tweede week een dag zonder Luke,’ grinnikte ik.
‘Je mag hem ook mee vragen hoor!’ Emily keek me medelevend aan.
‘Nee, joh, ben je gek. Hij kan echt wel even zonder me. Dan gaan we vrijdag wel wat leuks doen.’
Emily gaf me een mok met stomende melk aan. Automatisch rook ik eraan en de heerlijke geur van Chai Tea kwam mijn neus binnen. Ook Sam greep gretig naar de tweede mok. ‘Ik wil dit recept, Em! Ik kijk er altijd zo naar uit als ik hier kom!’
Sam begon te lachen. ‘Dat zeg je nou elke keer als je hier komt.’ Hij stak zijn tong naar me uit.
Ik zette mijn mok op tafel, maakte van mijn handen vuisten en daagde hem uit. ‘Had je wat? Had je wat? Kom dan, kom dan, hè, je durft niet.’ Tussen elke zin raakte mijn vuist zijn arm. ‘Woohoo, je kunt niet winnen. Kom dan.’
Sneller dat ik het kon beseffen had hij zijn mok ook op tafel gezet en lag ik over zijn schouder heen. Ik gilde en lachte. Ook Emily keek ons lachend aan. Met een schaterlach begon ik op Sam’s rug te bonken – zachtjes, want ik had mijn lesje geleerd vanmiddag. Die jongen had in zijn vrije tijd veel te hard getrained.
Ik wiebelde heen en weer en tot hij me weer op de grond zette. ‘En wie heeft er hier nou gewonnen?’
Ik plofte op de bank en nam gretig weer de mok vast.
‘Fijn dat je het zo lekker vindt, Jennifer. Ik zal het recept straks opschrijven.’
Ik glimlachte naar Emily. ‘Toppie.’
‘Dus,’ zei Sam die ondertussen met een lepeltje door zijn drinken roerde. ‘Hoe is het met Luke?’
‘Nou, grappig dat je daarover begint.’
Sam liet het lepeltje even met rust en keek me met een verbaasde blik aan. ‘Zijn jullie uit elkaar?!’
‘Wat? Nee! Haha, nee. No worries,’ Ik schudde van verbazing mijn hoofd. Ik en Luke uit elkaar. Wat een lachertje. ‘Nee, hij belde vanavond nog even, omdat we elkaar gister niet hebben gezien.’ Sam wist ervan dat zaterdag mijn dagje was met Luke. ‘Hij was kamperen met zijn broers ergens in het bos. En jullie weten toch van die beer die zou rond lopen? Luke heeft ze gezien. Want het zijn er meer. Waarom denk je dat ik met de auto ben? Papa wilde me niet laten gaan.’
‘Het zijn er meerdere?’ Sam leek er niet echt van onder de indruk.
‘Dat vertelde hij.’
‘Hm… Ik hoop dat ze er wat mee kunnen.’
Ik glimlachte naar hem als teken dat ik er mee eens was. Ver in mijn achterhoofd vroeg ik me af waarom ze niet aan me hadden gevraagd of Luke en zijn broers wel oke waren.