1.2
"Ja, maar denk je dat ze in orde is?" zei Beth. Frankie keek achterom naar haar vriendin, ze leek weer bezorgd. Ze zag er al zo jong uit voor haar leeftijd, maar wanneer ze die uitdrukking droeg zag ze er nog jonger uit. Als haar handen niet vol waren, zou Frankie het meisje hebben omhelsd. "Ik weet zeker dat ze in orde is, Beth. Ze heeft vast griep of zoiets, ze komt maandag gewoon weer naar school." Beth plaatste de twijfelachtig uitziende pastagerecht op haar dienblad. "Ik hoop het."
Frankie had Beth er niet op gewezen dat zelfs als Lesley terug was op maandag, zou ze niet plotseling vrienden met Beth worden. Noch Frankie of Beth had Lesley veel aandacht gegeven in de jaren dat ze samen op school zaten en een griep zou dat niet veranderen.
Ze vonden een tafel aan de achterkant van de cafetaria en ze gingen tegenover elkaar zitten. Frankie nam een bijt van haar hamburger, het was nauwelijks warm. "Dus," zei Frankie met een mondvol van iets wat ze niet overtuigd van was dat het van een koe was gekomen, "Plannen voor het weekend?"
"Iets bij jou," zei Beth. "Geen feestjes," waarschuwde Frankie terwijl ze een vinger omhoog hield. "Mijn ouders gaan me vermoorden als ze er ooit achter zouden komen."
Haar ouders waren een weekend aan het doorbrengen in Bath en Frankie kon waarschijnlijk nog sporen van een feestje opruimen voordat haar ouders terug kwamen. Maar alle ouders hadden een manier om te weten wanneer hun kinderen wat hadden gedaan waar hun geen toestemming voor hadden gegeven. Ze vertrouwden Frankie om een weekend alleen thuis te blijven en ze wilde dat niet verpesten. Als ze dat wel deed dan zou Frankie waarschijnlijk nog lang niet jarig zijn.
"Girls night! We kunnen gezichtsmaskers op doen, films kijken en ijs eten," zei Beth vrolijk. Het ijs eten klonk een leuk, maar gezichtsmaskers? Frankie was niet zo geïnteresseerd in dat soort dingen maar Beth vond het geweldig en Frankie deed meestal wel met haar mee, puur om haar vriendin tevreden te houden. "Klinkt goed," zei ze. "Jij -" Het geluid van gehoest onderbrak haar, een jongen aan de andere kant van de cafetaria struikelde terug van zijn tafel. Zijn gezicht was wit en hard gehoest verliet zijn mond, kippenvel prikkelde over Frankie haar huid. "Denk je dat hij hetzelfde heeft als Lesley?" vroeg Beth, ze klonk nerveus. "Waarschijnlijk een griep," het was de tweede keer dat ze het zei en het klonk minder overtuigend deze keer. "Denk je dat het rond gaat?"
Frankie legde haar hamburger neer, "Ik hoop het niet." Ze was misschien niet van plan om wild te gaan feesten maar ze keek er wel naar uit om het huis voor haar zelf te hebben terwijl haar ouders weg waren.
De jongen sprong plotseling voorwaarts en hij pakte een meisje vast van de dichtstbijzijnde tafel en stak zijn gezicht dicht bij die van haar, alsof hij haar ging kussen. Het meisje schreeuwde en schoof hem weg, maar hij net zo snel weer terug. Zijn ogen schitterden met hetzelfde koortsachtige licht net zoals die van Lesley voordat zij Mrs. Sanford aanviel. Beth keek Frankie aan en Frankie kreeg de indruk dat ze beiden hetzelfde dachten — wat voor een soort griep zorgde ervoor dat een persoon zo reageerde?
Twee docenten sprintte door de kantine heen en trok de hoestende jongen van het meisje weg. Hij probeerde uit hun greep te komen, spuug stroomde langs zijn kin en hij leek gek, alsof hij niet in bedwang was van wat hij deed. De jongen werd weggetrokken uit de kantine, een nerveuze drukte van stemmen achterlatend. De mensen die hadden gezien wat er met Lesley was gebeurd, keken het meest nerveus. Frankie duwde de hamburger van haar af en Beth begon weer met het eten van haar lunch. Beth's gezicht was bleek en haar wenkbrauwen waren gefronst.
"Dus.. girls night," zei Frankie. "We kunnen vragen of Melly en Allison ook zin hebben om mee te gaan?"
Beth knikte aarzelend maar ze keek naar de deur waar de jongen in was verdwenen. Frankie wilde haar gerust stellen maar de woorden bleven vast zitten in haar keel. Ze had geen idee wat ze eerder had gezien maar wat Frankie wel wist is dat het absoluut niet normaal was. Griep zorgde er niet voor dat mensen zo reageerde.
De pauze ging voorbij zonder een andere gebeurtenis maar er was nog steeds een ongemakkelijk gevoel in Frankie's buik. Als twee mensen die ziekte hadden, dan waren er gemakkelijk meer — als het besmettelijk was dan kon iedereen het hebben.
Het was drie uur, wat betekende dat Frankie's schooldag was geëindigd. Er was altijd wel een soort van vrolijkheid aanwezig in de lucht wanneer de leerlingen het schoolterrein verlieten, maar het was het sterkst op een vrijdag. Het was een heel weekend voordat je weer in een klaslokaal moest zitten, en iedereen genoot van hun tijdelijke vrijheid. Zelfs de leraren konden niet wachten tot het einde van hun werkdag.
Melly en Allison liepen naast Frankie en Beth terwijl ze het gebouw uitliepen. Melly was bijna net zo lang met Frankie bevriend als Beth, en Allison kwam bij hun vriendengroepje toen ze een jaar geleden van school veranderde. Ze waren niet lid van het populaire groepje maar ze waren ook geen buitenstaanders — een gemakkelijk doelwit voor pestkoppen. Ze waren gewoon normale pubers, niet de eerste die werden uitgenodigd voor een feestje maar ook niet de laatste.
"Dus, je bent dit weekend alleen thuis, toch, Frankie?" vroeg Allison, terwijl ze haar rode krullen uit haar gezicht veegt. "Geen feestjes," waarschuwde Frankie. Allison's gezicht betrok, en haar rode krullen flopte weer in haar gezicht.
Van de paar keer dat Frankie naar Allison's huis was geweest, realiseerde ze hoe beschermend Allison's ouders waren over haar jongere broertje. Het was alsof ze vergaten dat Allison vijftien was, geen vijf. Ze waren zeker geen voorstander van feestjes waardoor Allison zelden naar één kon gaan. Het was geen verassing dat Allison hoopte voor een feestje nu Frankie alleen thuis was. Frankie gaf de rode krullenbol een zacht stootje. "Sorry, maar mijn ouders gaan me dan vermoorden."
Allison keek bedroefd terug door een lok van haar haar. "Je hebt geluk dat je ouders je thuis laten blijven. Die van mij zouden dat nooit goed vinden."
Beth vertelde over de girls night en Melly's ronde gezicht vrolijkte op bij de vermelding van ijs. "Er is een twee voor de prijs van één aanbieding voor Ben en Jerry's bij Tesco's," zei Melly terwijl ze over haar buik heen aaide. Ze paste haar blauwe schoolshirt aan het begin van het jaar nog maar nu begon er een spanning te ontstaan op de knopen bij haar taille. "Niet alle smaken zitten inbegrepen bij de aanbieding maar ze hebben zeker de chocolate brownie en cookie dough."
"Hoe weet je dat?" vroeg Allison. "Hogzilla heeft de vriezer lopen leegscheppen sinds de aanbieding," zei een stem achter hun.
Frankie verstijfde. Zij en haar vrienden waren geen duidelijk doelwit voor pestkoppen maar als je het over Vanessa Gilmore had, dan was iedereen een doelwit. Vanessa liep langs hen heen, terwijl ze haar glanzende zwarte lokken over haar schouder deed met een gemanicuurde hand. De blik die ze Melly gaf was van pure walging. "Ze hadden je geeneens ijs mogen verkopen. Obesitas is op de verhoging en je bent al zo dik," zei Vanessa gemeen. Melly's gezicht werd rood en haar lip pruilde. Ze was niet gevoelig over haar gewicht tenzij iemand haar ermee pestte. "Negeer haar maar, Melly," zei Frankie hardop. Ze liep wat langzamer zodat Vanessa en haar kleine groepje van Vanessa-clones voorbij kon lopen. Eén van de Vanessa-clones keek naar hen. Frankie wist niet zeker wie het was - Jess of misschien toch Becky, ze leken allemaal zo op elkaar.
Ze liepen naar de schoolbus en de stoelen achterin, die werden beschouwd als de beste stoelen, waren al bezet door het groepje van Vanessa. Frankie wees naar een paar stoelen voor in de bus — des te meer ruimte tussen Vanessa en Melly, des te beter het was. Ze zorgde ervoor dat Melly en Allison voor haar en Beth zaten, alsof dat hun tegenhield van gemene opmerkingen van Vanessa.
"Welke film gaan we kijken?" Vroeg Allison, draaiend in haar stoel zodat ze Frankie aan kon kijken. "Mean girls is een klassieker, maar we kunnen ook een Sex and the City marathon houden."
"Breng maar wat je wilt, en we kunnen dan wel beslissen," zei Frankie. Ze keek erg naar een avond met haar meiden uit, maar om eerlijk te zijn keek ze er ook naar uit om een avondje alleen te zijn. Het was de eerste keer dat haar ouders haar alleen lieten voor een hele nacht en ze vond het erg spannend. Ze kon net doen als of het huis van haar alleen was, junk food eten, ze kon in bad gaan met de deur open, haar muziek hard afspelen en ze kon dansen als een gek. Niemand die haar tegen hield.
De bus reed weg van de stoeprand en de school vervaagde in de verte. "Laat het weekend maar beginnen!" riep iemand en gejoel barstte uit. De buschauffeur, kijkend in zijn achteruitkijkspiegel, glimlachte toegeeflijk naar hun.
Frankie had niet in de gaten dat de wegen ongewoon leeg waren die dag, ook merkte ze de kinderen niet op met verwarde gezichtsuitdrukkingen en ze zag de zakenman niet die aan de kant van de weg zat, zijn lichaam voorover gebogen terwijl hij hevig aan het hoesten was.
Maar ze merkte het wel toen iets tegen de zijkant van de bus knalde.
Er zijn nog geen reacties.