|| 42

Zenuwachtig keek ik naar de naam van het cafétje en nogmaals keek ik naar de naam die geschreven stond in mijn gsm. Dit was het, hier had ik afgesproken met Bart. Mijn bloedeigen neef, die ik nog nooit had gezien. Ik wandelde het cafétje binnen en zag nog niemand zitten aan het tafeltje aan het raam. Het tafeltje waar wij hadden afgesproken. Ik doe mijn jas uit en schudt eens zacht mijn natte haren uit. Ik had al vaak van mijn neef gehoord hoe een slecht weer het hier in België wel niet kon zijn, maar nu viel de regen echt naar beneden en nog maar vijf minuten erdoor lopen en je was tot op je onderbroek nat. Gelukkig was het hier binnen wat warmer.
"Francais ou Nederlandais?" De ober kijkt me vragend aan en ik slik.
"English, please." Een lachje rolt over zijn lippen. Hij was nog best jong, ik schat hem een jaar of 20 en hij mocht er zeker en vast zijn.
"Wat wil je om te drinken?" vraagt hij nu, gelukkig in het Engels. "Een warme chocomelk" Ik had zoveel goeds gehoord over de Belgische chocolade en mijn neef vertelde dat ze hier de beste chocolademelk hadden van heel Brussel, misschien zelfs heel België. Dus die moest ik zeker en vast eens proberen. “With whipped cream?” Ik knikte en de ober verliet mijn tafeltje, om mijn warme choco te maken.
“Jade!” Ik kijk op van mijn gsm en kijk in de lachende ogen van mijn neefje. “Bart!” Ik spring recht en geef hem een knuffel. Hoe lang heb ik hier niet op gewacht.
Bart besteld zich, net als mij, een warme chocomelk met slagroom en zet zich dan neer.
Na een halfuur praten over onze families, komt dan toch de vragen die ik al heel de tijd had verwacht. “Hoe voelt het om op reis te zijn met een wereldberoemde band?” vraagt hij enthousiast. “Fantastisch om al die steden te zien, om al die prachtige landen te bezoeken. En de jongens gedragen zich totaal niet als wereldberoemde gasten, ze zijn zo lief, zeker voor hun fans.” Leg ik enthousiast uit. “En Luke?” vraagt hij, iets meer terug getrokken. Bart weet alles van Luke, ook hoe ik nu niks durfde te vertellen. “Die weet het nog niet, niet dat ik de Jade ben die hij al jaren kent.” Zucht ik. “Ben je verliefd op hem?” Was ik verliefd op Luke? Ik kan zeggen dat ik vroeger zeker en vast verliefd was op Luke, hij was mijn God, het grote ideaalbeeld van de perfecte jongen, maar was ik nu nog steeds verliefd op hem? Ik bijt op mijn lip en moet aan mezelf toegeven dat ik echt verliefd ben op Luke. Ik, Jade Elizabeth Martin, ben verliefd op de Luke Robert Hemmings.
Ik kijk Bart terug aan en hij kijkt me medelevend aan. “Misschien moet je er toch eens aan denken om eerlijk te zijn?” zegt Bart. “Maar wat moet ik dan zeggen, waarom heb ik het hem niet eerder verteld?” zucht ik. “De waarheid? Dat je niet durfde omdat je bang was dat hij zou denken dat je achter zijn roem zat?” Ik knik. Misschien moest ik de waarheid maar eens vertellen.