1.1
De geluiden van het gehoest, nat en slijmachtig, maakte Frankie aan het rillen. Ze had zich op het aardrijkskunde boek voor haar gericht en bestudeerde het gelabelde diagram van een vulkaan alsof dat het meest interessante zaak van de wereld was. Maar elke hoest was een natte klap tegen haar trommelvliezen.
Frankie keek naar achter, Lesley Phillips zat gebogen over haar bureau en haar lichaam trilde met elke hoest. Een paar andere kinderen schoot haar geïrriteerde blikken maar Mrs. Sanford die aan de voorkant van het klaslokaal stond lijkt niks te hebben gemerkt. Lesley hoestte weer en Frankie's pakte haar pen harder beet.
"Ze had niet moeten komen vandaag," fluisterde Beth aan de rechterkant van Frankie. "Het is walgelijk," zei Frankie terwijl ze opnieuw naar Lesley staarde. Ze voelde zich gemeen: het was niet de schuld van Lesley dat ze ziek was maar ze had thuis moeten blijven. Voor nog slechts een jaar en vijf maanden moest Frankie op school blijven en ze kon niet meer wachten, geen uniformen, leraren met gruwelijke koffie adem en slecht smakende kantine eten. Ze kon het niet begrijpen waarom Lesley niet de kans greep om een dag vrij van school te hebben. En al helemaal op een vrijdag, wat een drie-daagse weekend betekende.
"Waarom wordt ze niet naar huis gestuurd?" fluisterde Beth. "Ik weet het nie-" begon Frankie maar ze werd al snel onderbroken.
"Frances! Bethany!" riep Mrs. Sanford en beide meisjes schrokken. Hun leraar zette haar handen op haar brede heupen, die omhuld waren door een geruite rok, en staarde met een frons naar de twee meisjes. "Iets wat jullie willen delen met de rest van de klas?" Beth keek naar haar bureaublad en Frankie schudde haar hoofd. "Mooi," zei Mrs. Sanford met een andere strenge blik waarna haar aandacht weer terug naar de les ging.
Achter hun hoestte Lesley opnieuw, nattigheid raspend in haar keel. Frankie trok een gezicht en schoof haar stoel verder naar voren, alsof dat her buiten het gebied van besmetting zou brengen. "Lesley? Gaat het wel?" Mrs. Sanford merkte eindelijk dat er wat mis was met het meisje.
Lesley was aan het hijgen en hoesten, haar stoel schraapte langs de vloer als ze zich van haar bureau duwde en Frankie draaide bezorgd in haar stoel. Lesley klonk niet alsof ze moest hoesten maar eerder alsof ze haar ingewanden zou overgeven. Mrs. Sanford liep door het klaslokaal in drie stappen wanneer Lesley van haar stoel af sprong. Haar gezicht was bleek en bezweet met glazige ogen. Ze hoestte opnieuw en gal morste over haar lippen. Iedereen om haar heen liep gehaast naar de andere kant van het klaslokaal en Lesley sprong voorwaarts.
"Waar ben je mee bezig...?" Mrs. Sanford greep Lesley's pols vast en Lesley hijgde, hoofd in haar nek. Zweet doordrenkte haar haren, bloed en gal spatte langs haar kin naar beneden.
"Wat is er mis met haar?" zei Beth bezorgd. Frankie wist het niet, het enige wat ze wilde was zoveel ruimte tussen haar en Lesley mogelijk. Ze vond het zielig voor het meisje maar wat Lesley had leek ernstig en Frankie wilde niet besmet raken, zelfs niet voor een dag vrij van school. Lesley stopte met vechten, ze zakte luid hijgend in Mrs. Sanford's greep en de leraar stuurde Lesley naar de deur. "Iedereen moet hier blijven," zei ze met een boze blik, maar het was niet zo krachtig als normaal. De wijdheid van haar ogen gaf aan dat ze net zo geschrokken was als de rest van de klas. Mrs. Sanford begeleidde Lesley uit het klaslokaal en sloot de deur achter haar.
Geschokte stilte heerste door het klaslokaal totdat iemand begon met giechelen. Het geluid was nerveus, een reactie van iemand die niet wist wat anders te doen. Het gegiechel werd gevolgd door nog een andere en dan braken stemmen uit, een gebabbel van discussie's over wat er net was gebeurd. Beth pakte Frankie's hand vast.
"Dat was vreselijk," zei ze zacht. Frankie's ogen waren gericht op Lesley's bureau, spuug glom op het oppervlak van het tafelblad. "Inderdaad."
Ze hoopte dat iemand het zou desinfecteren voordat iemand anders daar ging zitten. Toen voelde ze zich schuldig dat ze zich druk liep te maken om spuug op een tafel terwijl er duidelijk wat mis was met Lesley.
"Denk je dat ze in orde is?" zei Beth, kijkend naar de deur. Ze hield nog steeds de hand van Frankie vast, haar vingertoppen werden rood terwijl ze zachtjes in Frankie's hand kneep. Frankie glimlachte naar het meisje, "Ik weet zeker dat ze nu weer in orde is." Het was niet waar - Lesley leek echt heel erg ziek - maar om dat te zeggen zorgde ervoor dat er weer hoop op Beth's gezicht verscheen. Geen van beide kende Lesley echt maar het was in Beth's aard om zich zorgen te maken over iemand die misschien in de problemen zat.
Een van de stoerdere jongens klom op een tafel. "We zijn uit, jongens!" kraaide hij terwijl hij zijn vuist in de lucht pompte. Frankie rolde met haar ogen, Mrs. Sanford of iemand anders zou elk minuut binnen kunnen komen om de orde weer te herstellen. Maar het duurde nog tien minuten voor dat iemand kwam; een mannelijke leraar die Frankie vaag wist van gezicht, maar niet bij naam. Hij blafte bevelen naar hem, herstelde de orde in het klaslokaal en pakte de les weer op alsof er niks was gebeurd. Hij had geen woord gezegd over Lesley Phillips.
Reageer (1)
Ik had heel even moeten wachten met lezen
9 jaar geledenDit lezen tijdens het eten was geen goed idee hahaha
Maar echt wel zielig voor Lesley. Arme schat
En zo stom dat die leraar niet even een update maakt van hoe Lesley eraan toe is..
Ze had inderdaad beter thuis kunnen blijven met zo'n hoest maar wie weet zit ze dan alleen en kan niemand haar helpen mocht dat nodig zijn
Ik denk dat het goed mis is met Lesley. Als je bloed hoest is er iets niet pluis. Heb wel medelijden hoor met Lesley. Dat word gelijk de roddel van de dag...
Maar wel een geweldig eerste hoofdstukje!
Kudoo!
Snel verder!