Hoofdstuk 12

Ik stond in het ziekenhuis.
Hoe ik er gekomen was wist ik niet, en wat ik hier deed wist ik al helemaal niet.
Ik kende dit ziekenhuis niet. Ik wist niet waar ik was. Alleen de geur deed me herinneren aan ziekenhuis.
Ik kon de borden en naamplaatjes op de deuren niet lezen. Alles was vaag, alsof er een waas voor mijn ogen zat.
Ik probeerde me te concentreren, en aanwijzingen of enige hulpmiddelen te zoeken, maar het lukte niet. Het was tevergeefs.
Mijn lichaam was niet van plan mee te werken, behalve mijn benen.
Ik zette wat stappen vooruit, en keek om me heen. Veel was er niet te zien – veel kón ik niet zien. Het frustreerde me enorm.
Om me heen waren geen mensen of andere levende wezens te zien. De situatie waarin ik nu zat was zo vreemd, dat het me niks zou verbazen als ik ineens een smurf zou zien langs komen wandelen.
Maar nee, ook dat gebeurde niet. Er was niemand te zien.
Alleen ik, in een lange, smalle gang. Ik kon het einde van de gang niet zien, zo lang was het. Deuren om me heen die naar de kamers leidden, maar ik kon ze niet bereiken. Ik leek gevangen in een lichaam dat niks kon doen behalve lopen.
Wat was dit? Wat gebeurde er met me? Was dit een droom?
Ten einde raad kneep ik hard in mijn linkerarm. Als ik al aan het dromen was, zou ik nu wakker moeten worden.
Ik sloot mijn ogen, en haalde diep adem. De pijn was duidelijk te voelen.

Maar er gebeurde niks.
Toen ik mijn ogen weer opendeed, was ik nog steeds in het ziekenhuis. De sterke geur was nog steeds aanwezig.
Er was wel een groot verschil. Ik stond niet meer in de gang. De deuren om me heen waren weg.
Ik stond nu in één van de kamers.
Het was een eenpersoonskamer, en er lag iemand in het bed. Er was geen bezoek, geen verpleegster, geen arts – helemaal niemand.
Ik liep dichter naar het bed toe, en probeerde de persoon te zien. Mijn ogen wilden nog steeds niet goed meewerken, maar ik zag wel een gedaante.
Lange, zwart/bruine haren. Het was een meisje. Een vrouw.
Haar gezicht werd verborgen door allerlei slangen en een zuurstofkapje. In allebei haar armen zaten allerlei infusen.
De rest van haar lichaam was verborgen onder een ziekenhuisdeken.

Nu pas hoorde ik alle geluiden. Piepjes van de infusen, de hartslag die laag maar regelmatig was, stemmen die vanaf de gang kwamen.
Ik kon een baby horen huilen, ik hoorde mensen druk met elkaar praten, artsen die over de gang renden naar één van de vele kamers toe.

Ik liep nog iets dichter naar het bed toe, en bestudeerde het meisje nogmaals.
Mijn hart begon sneller te kloppen, en ik kreeg het plots heel benauwd. Ik kon me niet meer bewegen, ik stond daar als versteend.
De hartmonitor begon te alarmeren, en ik hoorde hoe verschillende mensen de kamer binnenkwamen. Ik zag het niet, alles was donker geworden.
Ik kende dat meisje heel goed. Ik wist heel goed wie ze was.

Ik hoorde stemmen mijn naam schreeuwen.
Ik herkende de stemmen van mijn ouders. Het klonk alsof ze in paniek waren.
Met veel moeite probeerde ik mijn ogen te openen, of in ieder geval een klein stukje, maar zelfs dat lukte niet. Het leek alsof mijn oogleden met lijm vast waren geplakt.
Mijn armen kon ik ook niet bewegen, zelfs mijn vingers niet.
Nu raakte ik zelf ook in paniek, en al het lawaai om me heen maakte het alleen maar erger.
“Alisha!”
“Ali, wordt alsjeblieft wakker!”
“Ze gaat het niet redden hé? Zeg me, gaat ze het redden?”
Een stem die ik niet herkende gaf antwoord op die vraag. “De keuze ligt nu bij haar, ze moet blijven vechten.”
Ik werd weer opgeslokt in een zwart gat.
Na enkele minuten opende ik mijn ogen, en deze keer lukte het wel.
Ik werd verblind door fel licht. Weer hoorde ik allemaal stemmen, maar nu verstond ik ze niet. Ik was te moe om het tot me door te laten dringen. Ik wilde slapen.
Vandaag hoefde ik toch niet te werken? Waarom werd ik dan nu wakker gemaakt?

Toen ik gewend was aan het licht, zag ik pas waar ik was.
Dat meisje wat ik net in het bed had zien liggen, die ik zo goed kende, dat was niet zomaar een meisje.

Dat meisje, dat was ik.