Punt 9

De wind zorgde voor een aangenaam briesje op mijn terras. Ze speelde met mijn haren zoals een kat met een bolletje wol en het voelde fijn aan.
Het deed me terugdenken aan vroeger, wanneer mijn zus met haar vriendinnen niets leuker vond dan kleine vlechtjes te maken in mijn haren.
De laatste tijd voelde ik me meer verbonden met de natuur, ondanks ik in een grote stad leefde. Maar ik voelde me zelfs verbonden met de stad
Ik, Harry Styles, voelde me op een bepaalde manier in contact met de auto's in de straten, de afbladerende verf en de vervallen huizen. Nu viel me op hoe de vervallen huizen, die verwaarloosd waren geweest, hun eigen schoonheid hadden. Ik zag alles als een kunstwerk en begon me daarom te voelen als een kunstenaar ook al had ik geen van deze dingen ontworpen en wist ik niets af van kunst.
De stad had iets magisch, zeker wanneer de avond begon te vallen of de ochtend aanbrak. De kleuren op die momenten waren gewoonweg adembenemend en ik had het al die jaren niet gezien.
Elke dag had iets speciaals, dat had Fauve me geleerd. Ze had me geleerd te dromen door de kracht van haar krullerige geschrift op papiertjes. Zelfs mijn geduld was er op vooruit gegaan sinds ik met Fauve communiceerde via briefjes. Mijn moeder zou apetrots op me zijn, moest ze dit horen. Ze klaagde er vroeger altijd over hoe ongeduldig ik was. Dat ik altijd met mijn handjes omhoog, tegen haar aangeplakt, stond te smeken om pap. En ik was het nooit verleerd. Tot nu.
Mijn geduld leek nu wel eindeloos lang te zijn alsof ik al de tijd die ik al die jaren had uitgespaard door ongeduldig te zijn, nu ineens opgebruikte door te wachten.
Er liepen al de hele dag tintelingen door mijn lichaam heen alsof er een knetterende vuurmand in mijn buik verscholen was en er iemand de hele tijd met een stok doorheen zat te roeren zodat er vuurspettertjes kwamen. Ik moest wachten tot kwart voor 6. Dat deed ik die andere dagen ook.
Maar nu was het anders.
Fauve wist mijn naam. En dat zorgde ervoor dat er een hele nieuwe wereld voor ons beiden openging. Het was zoals wanneer je bij cluedo al zeker wist wie de dader was, maar de juiste kamer nog moest zoeken.
En eindelijk verschoof de wijzer op de 9. Het was kwart voor 6 en zo snel ik kon, deed ik mijn schoenen aan mijn voeten en strikte mijn veters. Ik viste snel mijn jas vanop de zetel -die had ik daar al klaar gelegd toen ik opstond-.
Snel liep ik de trap af terwijl ik mijn jas nog half dicht deed. De kale, grijze muren flitsten voorbij en de treden van de trap leken op grote toetsen van een piano die bespeeld werden door mijn voeten. Alleen nu sneller dan gewoonlijk.
Ik wilde net de deur openduwen en verwachte me al aan het typerende, krakende geluid maar dat kwam niet want toen mijn hand tegen de deur leunde, zag ik een briefje hangen.
you have to get lost before you find yourself
-Fauve
Mijn hart ging tekeer als een gek. Ik scheurde het blaadje van de deur en duwde de deur open. Ik voelde me zoals een klein kind dat naar de speeltuin mocht.
Ik begon te rennen.
De wind blies door m'n haren heen en ik voelde me zoals een vogel die door de lucht vloog. Ik had zin mijn armen te spreiden en een rondje te draaien maar dat deed ik niet. Het enige dat ik deed was rennen.
Fauve had mij gevonden en moest ik haar zoeken. Ik rende naar het park, naar het bankje waar ik toen had gezeten en zocht haar blote voeten. Ik zocht haar bruine haren. Ik zocht haar. Ik draaide mijn hoofd heen, maar ik vond haar niet.
Ik glimlachte.
Natuurlijk zou ze niet hier komen zitten.
Dat zou te gemakkelijk zijn.
Dan was het geen avontuur meer.
Ik ging even op het bankje zitten en dacht na. Fauve wilde dat ik haar vond, zoals ik wilde dat zij mij vond.
You have to get lost before you find yourself
Ik sloot mijn ogen.
Die zin kwam me zo bekend voor.
Ik had ze vaker gelezen de laatste tijd.
En toen wist ik het.
Hoe kon ik nu ook zo stom zijn. Vluchtig keek ik op mijn horloge en ik rende sneller dan ooit tevoren.
Mijn voetstappen flitsten snel voorbij. En uitgeput stond ik in de deuropening. Met mijn arm leunde ik tegen de deur en gelukkig was het caféetje nog open. Ik was uitgeput maar zo voldaan als nooit tevoren want ik zag Fauve's bruine haar.

---

En wat vinden jullie?
Oh trouwens ik heb een trailer gemaakt, als je wil kan je bij de voorpagina van dit verhaal klikken op de link.