OO9 • Daisy Rose Archer

Weer werd het me duidelijk dat Xavier nog nooit een afwijzing had gehad, nou ja nog nooit? Daar was ik niet helemaal zeker van maar laten we maar zeggen de afgelopen tijd. HIj keek namelijk erg beduusd zodra ik mijn hoofd schudde doelend op het lacrosse gedeelte. Meneer moest toch maar eens leren dat niet iedereen hem zo geweldig vond als dat hij zelf dacht, of in elk geval niet zo deden zoals de meeste. Maar toch was ook ik een van de personen die hem niet afwees en toch voor de koffie ging. Mijn woorden hadden er dan ook voor gezorgt dat hij een opgewekte glimlach rond zijn lippen kreeg. Ergens dacht ik dat hij het aan de einde van de avond allang weer vergeten zou zijn. Want waarom zou hij met iemand zoals ik om willen gaan? Populaire en outsider ging zou niet bepaald samen, niet dat ik uit ervaring sprak maar zo was het nou eenmaal. De vele boeken en films die ik gelezen en gezien had waren meer dan duidelijk. Die twee ging helemaal nier samen. Maar ik was ergens ook wel benieuwd naar hem, hoe hij buiten school was etc. Of het echt zo'n macho persoon was als waar ik hem voor aan zag. Een enkele seconden staarde ik naar zijn mobiel voordat ik hem eenmaal overnam.

"Als je je nummer opslaat, stuur ik je later een berichtje! Dan laten we lacrosse en schaatsen achterwegen." Ik glimlachte iets om zijn woorden en zette vervolgens mijn nummer in zijn telefoon net wanneer ik op opslaan drukte en hem daarna wou overhandigen werd hij mee getrokken door een van zijn vrienden en kon ik net op tijd zijn telefoon in zijn handen drukken. Voor dat hij te ver weg was, ik staarde hem verbaasd na eenmaal hij rare bewegingen maakte waar ik uit haalde dat hij me nog een berichtje zou sturen eenmaal hij zijn aandacht niet meer op mij had gevestigd schudde ik nog steeds verbaast, mijn hoofd nog steeds niet helemaal wetend waarom ik er ook maar in had gestemd. Waarschijnlijk zou hij me aan het eind van de avond allang vergeten zijn en zou hij later ooit het nummer tegen komen om hem vervolgens te verwijderen. Liesel kwam al giegelend naar me toegeschaats en greep mijn handen vast zodat ik niet aan haar kon ontkomen. Ze had een tijdje door gezeurd over Xavier wat ik allemaal had gezegd en wat hij allemaal gezegd had waarna ze het liet rusten. Ik had echter maar niet gezegd dat Xavier en ik binnen kort koffie zouden gaan drinken. Het verbaaste me ergens dat zelfs Liesel hem wel zag zitten. Ze had immers vaak gezegd dat als ze niet op meiden viel dat ze zeker hem had geprobeert te krijgen. Als een van de eerste mensen ging ik al weer richting huis.

Eenmaal thuis liep ik stilletjes naar boven wetend dat mijn moeder allang in bed lag. Zodra ik de huis deur op slot had gedraaid en het alarm systeem aan had gezet liep ik zacht naar mijn moeders slaap kamer. "Mam ik ben er weer." sprak ik, na een hmm liep ik vervilgens door naar mijn slaapkamer waar ik me aan mijn avond ritueel begon. Op mijn gemak haalde ik mijn make-up van mijn gezicht borstelde mijn haren waar ik een vlecht in deed om daarna naar de badkamer te gaan om mijn tanden te poetsen. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik totaal niet aan Xavier dacht, hij zweefde vanaf het moment dat ik hem niet meer had gezien door mijn hoofd heen. Niet dat ik de gehele tijd aan hem moest denken maar meer dat hij af en toe omhoog kwam in mijn gedachten. Zuchtend spoelde ik mijn mond en waste mijn gezicht nog even voor ik die afdroogde en terug keerde naar mijn slaapkamer. Ik sloot het raam die ik eerder los had laten staan, ruimde nog een paar prulletjes op voor ik mijn mobiel op mijn nachtkastje legde en in mijn bed kroop. Net op het moment dat ik half in dommel schrik ik weer wakker het geluidje dat aan gaf dat ik een berichtje had. Ik had het idee dat het Liesel was waar door ik de neiging had om mij zelf om te draaien en verder te slapen. Maar het idee dat het ook Xavier zou kunnen zijn kwam in me op waardoor ik toch mijn telefoon maar pakte. Ik had het inderdaad juist. 'Zie ik je morgen om 3 uur bij Tully's? Ik trakteer! Zav'. Twee keer typte ik een antwoord in maar al snel haalde ik de tekst ook weer weg. Uiteindelijk werd het een simpele 'Leuk, zal er zijn! Daisy.' Ik sloeg zijn nummer in mijn telefoon op waarna ik mijn telefoon weg legde en met de gedachten dat ik flink fout zat over het feit dat hij me allang weer zou vergeten in slaap viel.