OO8 • Xavier Andrews

"Je kunt het wel, het is echt niet zo moeilijk. Val je wel dan vang ik je op," spreekt ze me bemoedigend toe als ik haar onderarmen vast pak, wat maar half werkt.
      Natuurlijk is het voor haar makkelijk praten, voor haar is het net een tweede natuur. Voor mij gaat het geheel tegen mijn natuur in. Wolven horen niet op ijs, ik ben geen ijsbeer. Maar met sarcasme tegen mezelf kom ik niet zo ver, dus pak ik haar uiteindelijk steviger vast dan de bedoeling is en daar gaan we dan. Ik concentreer me zo hard op mijn voeten aan het begin dat ik niet door heb dat Daisy mij bekijkt. Gelukkig maar, want die afleiding kan ik toch niet gebruiken momenteel.
      "Je doet het prima," zegt ze na mijn nerveuze lachje en dit keer werken haar bemoedigende woorden dus wel.
      Ik laat haar dan uiteindelijk ook los en schaats een klein, onhandig rondje. Daisy is ondertussen langs de kant gaan staan, dus schaats ik voorzichtig daar heen. Gelukkig lijkt iedereen om mij heen te schaatsen, waarschijnlijk omdat ze zelf ook geen ongelukken willen. Ik stop voor haar en ze kijkt me vragend aan, alsof ze zich afvraagt wat ik nu nog van haar moet. Toch drukt dat mijn stemming niet, ik heb een trots glimlachje op mijn gezicht en ik bedank haar dan ook hartelijk, hoewel het op mijn eigen manier is. Haar wangen kleuren licht rood en ze haalt haar schouders of. Of misschien waren ze al rood door de kou hier.
      "Het was niks, iedereen had het kunnen doen. Als je iemand anders mee had getrokken in je val zouden ze vast en zeker het zelfde doen," mompelt ze zachtjes, waarschijnlijk onverstaanbaar voor iemand die minder goed hoort dan ik.
      Ze kijkt me aarzelend aan als ik haar een koffie aanbied en ik weet zeker dat ze het af gaat slaan. Er komt een zachte 'euhm' uit haar mond en haar hand gaat door haar rode krullen. Daarom bied ik gelijk aan om haar anders lacrosse te leren, iets waar ik goed in ben. Ze schudt haar hoofd echter gelijk van nee, waardoor ik een tikkeltje beduusd kijkt.
      "Lacrosse is niet echt een sport voor mij, ik betwijfel ook of dat maar goed zou gaan komen," wijst ze mijn voorstel beleefd af en ze kijkt weg van me. "Maar ik neem de koffie graag een keer aan."
      Haar woorden en haar glimlachje zorgen voor een opgewekte glimlach die zich over mijn gezicht verspreid. Daar is me toch even een beschamend moment bespaard gebleven. Ik ben niet gewend aan afwijzingen, daarom denk ik er ook niet aan voordat ik iets vraag. Misschien een beetje arrogant, maar het is wel zo. Maar Daisy heeft er wel even voor gezorgd dat ik me zorgen ging maken. Iets in dit meisje zorgt er ook voor dat ik haar graag beter wil leren kennen, vooral omdat ze zo anders reageert dan de meeste mensen. Ze lijkt me heel nuchter en leuk, eigenlijk. Ik vis mijn telefoon uit mijn broekzak en overhandig hem aan haar.
      "Als je je nummer opslaat, stuur ik je later een berichtje!" zeg ik opgewekt tegen haar. "Dan laten we lacrosse en schaatsen achterwegen."
      Op dat moment komen mijn vrienden echter joelend voorbij geschaatst, een gespierd zooitje tieners die nogal chaotisch over het ijs heen bewegen. Ik word zo goed als meegetrokken door één van hen, gelukkig kon ik mijn telefoon nog net weer terug pakken. Ik glimlach naar Daisy en mime naar haar dat ik haar vanavond zeker nog een berichtje stuur, waarbij ik overdreven gebaren maak met mijn vingers. Zoals verwacht plagen ze me nogal met het feit dat een meisje me heeft leren schaatsen, waarop ik er plagend op inga. Ik zie haar verder niet meer echt, misschien ook omdat ik er niet echt op let en tegen de tijd dat ik wegga, ben ik doodop van alle moeite die ik gedaan heb van het schaatsen.

Als ik die avond thuis kom, val ik op mijn bed neer en vis ik mijn telefoon uit mijn broekzak. Ik scroll wat door Facebook als ik me opeens herinner dat ik Daisy nog een bericht moest sturen, wat ik snel doe. Ook dat is weer zoiets waar ik niet al te lang over nadenk. Het is gewoon een simpel 'Zie ik je morgen om 3 uur bij Tully's? Ik trakteer! Zav'. Tully's Coffee is een bekende koffiezaak waar ik vaak koffie ga halen, maar ze hebben daar ook nog wel meer dingen. Morgenochtend heb ik een extra training voor lacrosse, dan kan ik daarna mooi gaan douchen en richting Tully's gaan.
      Tevreden met mezelf, mijn nieuwe schaatskunsten en het nieuwe meisje dat ik ga leren kennen, leg ik mijn telefoon weg, kleed ik mezelf uit en kruip ik in bed. Gelukkig is het nog geen volle maan, rond die tijd heb ik altijd meer moeite om me te beheersen, vaak ook overdag. Als het dan bij lacrosse fout gaat, zal de rest van de dag al helemaal niet meezitten. Onder de halve maan val ik rustig in slaap.