Glass

Met haar ogen gesloten en haar benen in kleermaker- zit luisterde ze naar de geluiden die haar gehoorgang binnendrong. Een verscheidenheid aan vogels, in het oosten, waar de zon net opgekomen is. Hardlopers die het grindpad bewandelen met het gehijg dat daaraan te pas komt. Het geluid van een tweetal eenden in het rustige water en tot slot de auto's, bestuurd door de hardwerkenden, in het zuiden. Niemand keek er van op dat ze geheel alleen op een kleedje zat in het met dauw bedekte gras, want ze was ten slotte niet de enige. Ze hoefde maar haar ogen open te doen en ze zou twee figuren in dezelfde houding aan de overkant van het riviertje zien zitten. Toch hield ze haar ogen gesloten. Puur voor de voorstelling dat ze de enige was in het park, de enige met haar gedachten en de enige die het iets aangaat dat ze daar zo zat. De reden dat ze er zat wilde ze nog niet toegeven. Niet aan haarzelf en al helemaal niet aan een ander, bekend of onbekend. Ze ademt in. Dan weer langzaam uit en gaat zo verder tot haar hoofd alleen ruimte heeft gemaakt voor de vogels, de eenden, de auto's en lopers. Niet voor de vraagtekens, de signalen en de gekooide vlinders.
Niet lang nadat ze haar ogen opent staat ze op en strekt zich uit van haar nek tot haar tenen, om daarna het kleedje op te rollen en onder haar arm te nemen. Verder had ze niks meegenomen. In een langzame pas loopt ze over het grindpad het park uit. De al vrij drukke weg steekt ze over, begroet haar onderbuurman als ze het trappenhuis betreedt en opent de deur van appartement 6 als ze op de derde verdieping aankomt. De deur wordt gesloten waarna ze regelrecht naar de verschillende ramen toeloopt om ze te openen en zo de frissere buitenlucht binnen te laten. Het losse shirt en de yogabroek worden verruild voor skinnyjeans en een lila shirt, met een bloemendetail aan de onderkant. De make-up die ze eerder die dag op had gedaan zit nog in goede staat op haar gezicht en het bruine haar liet ze in de knot op haar hoofd zitten. De slippers die ze aanhad naar het park zijn uitgegooid toen er plaats gemaakt moest worden voor de jeans.
Haar gedachten werden al snel zat van de geluiden, zoals de vogels, en maakten zo weer plaats voor de twijfels. De twijfels die ze met zoveel moeite probeerde te verdringen om te kunnen blijven functioneren op de manier dat ze altijd heeft gedaan. Niet bij alles na te hoeven denken of het op die manier overduidelijk is voor haar omgeving, of misschien wel voor haarzelf. Ze wilde niet veranderen en hield daar aan vast. Dezelfde persoon blijven die de relatie met de liefste jongen op aarde had afgekapt, omdat ze vrij wilde zijn. Niet om een andere reden. Om de gedachten van haar af te slaan, voor de zoveelste keer, besloot ze om te gaan opruimen. De woonkamer in het bijzonder aangezien April net begonnen was en er als je goed keek er nog kerstspullen te vinden waren. Als begin zette ze de boeken in haar kleinschalige boekenkast recht en vulde hem aan met de exemplaren die onder haar bed lagen. Vervolgens haalde ze alles van de vloer, legde de kussens op de plek waar ze hoorden en eindigde bij de kast in de rechterhoek van de kamer. Ze hoefde één van de deurtjes maar te openen en er viel van alles uit. Na belangrijke papieren bij elkaar te hebben gelegd raakte ze afgeleid door een kerstkaart. De kaart die ze gekregen had van haar beste vriendin om precies te zijn. 'Omdat je mijn soulmate bent' werd hij mee afgesloten. Iets waar de twee in de eerste klas van de Middelbare mee begonnen waren en nu, 8 jaar later, nog niet vanaf waren geweken. Wat voor de beide een geheel andere betekenis was gaan krijgen, waarbij de één alles probeerde haar gevoelens weg te stoppen, alles probeerde om haar soulmate als beste vriend te zien, maar barsten achter begon te laten in het glas om haar heen, was voor de ander als de normaalste zaak van de wereld geworden. Zo was ze nou eenmaal en dat kon ze niet veranderen. Ze hadden het elkaar alleen nog niet verteld.

Met een hart dat op uitbarsten stond en trillende handen belde ze aan bij appartement 6. De klanken van de voetstappen aan de andere kant van de marine blauwe deur bouwde de spanning alleen maar verder op. Ze kan niet veranderen en moest dit detail in haar leven dan ook delen met de persoon waar ze het meest om gaf. Hoe dan ook. De deur opent en de jonge vrouw in het lila shirt komt er voor in de plaats. Ze begroeten elkaar, de tijdbom in elkaars lichaam negerend en lopen samen naar de woonkamer om daar op de bank plaats te nemen. Het barstende glas besluit koffie te gaan zetten met het Senseo- apparaat in de kleine keuken. De soulmate- ondertekende- kerstkaart- verzender probeert ondertussen alle mogelijkheden af te gaan om de kans uit te rekenen dat ze haar beste vriendin voor altijd kwijt raakt. Zij weet niet dat de vriendin waar ze het over heeft, langer over koffiezetten doet dan ze ooit heeft gedaan, omdat het haar net duidelijk werd dat ze meer dan vriendschap verlangt. Waar ze vanochtend het glas heel probeerde te houden, hoopt ze nu dat het barst. Ze wil vrij zijn. Ze wil openlijk toe kunnen geven aan de liefste jongen van de wereld dat de relatie verbroken werd omdat ze nou eenmaal niet op jongens valt. Het koffieapparaat is klaar en met de dampende kopjes loopt ze, met iets meer zelfvertrouwen, terug naar de woonkamer. Haar beste vriendin ziet er zenuwachtig uit en stiekem hoopt ze dat het om dezelfde reden is. De scherven die zullen ontstaan na het barsten van haar glazen bescherming zouden littekens kunnen veroorzaken. Voor allebei, maar met een beetje geluk, misschien wel een hele hoop geluk, zal het aanvoelen als veren.
'Er is iets dat ik je moet vertellen' begint de twintigjarige visite, waarop de jonge vrouw in het lila shirt hoopvol haar handen om haar kopje vouwt en knikt.
'Herinner je de avond van Oudjaarsdag nog?' gaat ze verder.
'Natuurlijk. We stonden op het dak van mijn appartementencomplex en ik heb hoogtevrees. Dat vergeet ik niet zo snel'. De visite lacht, met haar zenuwen er in verwerkt.
'Ik besefte me iets op dat moment en ik hoop met heel mijn hart dat dit niks tussen ons veranderd, ten minste niet op een slechte manier, dat je niet boos wordt en me niet haat vanwege iets dat ik niet kan veranderen'.
De twintigjarige kijkt de jonge vrouw hoopvol aan. De emoties verdriet, angst, verliefdheid en adoratie zijn maar een paar voorbeelden van de tientallen emoties die door haar hoofd razen.
'Ik beloof het' antwoord ze vervolgens.
De visite neemt een diepe zucht, weegt alles nog een keer af en besluit het dan gewoon te zeggen.
'Ik ben verliefd op je'.
Beide vrouwen kijken elkaar aan en proberen elkaars gezichten te lezen in de hoop de antwoorden te krijgen die ze willen. Ze moeten alleen van dezelfde persoon komen.
'Ik ook op jou'.
Het glas dat zich de afgelopen maanden gevormd heeft barst met zo'n kracht dat alles buiten de twee op de bank er even niet toe doet. De scherven die verwacht werden littekens achter te laten, zijn kleine glinsteringen die de persoon tegenover haar nog mooier doet lijken dan ze al is. Ze beseft nog niet dat ze veranderd is. In ieder geval niet op de manier die ze had dacht. In plaats dat ze veranderde in een persoon die ze niet wilde zijn, ontpopte ze tot haar ware ik.
De mooiste variant van jezelf die je kan zijn.