Hoofdstuk 10

Dagen, weken, misschien wel maanden waren verstreken. Het was raar, maar ik had echt geen idee hoeveel tijd er voorbij was gegaan. Alles leek hetzelfde, maar was tegelijkertijd ook zo anders geworden. Een jaar zou ook nog kunnen. Of was het nog dezelfde dag? Je kon mij letterlijk alles wijsmaken, en ik zou het geloven. Het was enorm frustrerend, en het enige waar ik zeker van was, was dat ik Alisha heette – dat zei dus al genoeg.
Gister, vorige week, vorige maand – whatever – had ik Calum nog gesproken. Bijna dagelijks belden we met elkaar, en daarbij kwamen nog heel veel berichten de hele dag door. Alleen als ik aan het werk was had ik mijn telefoon niet bij me, en kon ik niet met Calum appen. In mijn gedachten was die dan wel bij me. Het leek haast een obsessie.
Aniesa was er heel zeker van dat dit geen obsessie was, maar dat dit liefde werd genoemd. Volgens haar was het compleet normaal dat ik me zo voelde, want Calum was nou eenmaal knap en we pasten goed bij elkaar. Haar woorden, niet de mijne. Ik was het er ook niet helemaal me eens, maar vaak zat er wel een kern van waarheid in de dingen die Aniesa zei. Yara en Mali bevestigden het nogmaals, en toen kon ik er niet meer omheen. Het was dus echt zo.
Wat me wel irriteerde was dat ook zij nu met van die vage uitspraken over dromen begonnen. Van Mali had ik het kunnen verwachten – ze komt uit de familie Hood. Hoewel ik Calum er de laatste tijd niet over had gehoord, wist ik zeker dat Mali het van hem had, of andersom.
Dingen zoals “Open je ogen, en zie al het moois om je heen.” of “De dromen van gisteren zijn soms de waarheden van morgen.”
Ik snapte niet wat ik ermee moest, en waarom ze dit soort dingen tegen mij zeiden.
Ik wist best dat ik niet echt oog had voor alles om me heen, inclusief de kleine dingen, maar zo erg was dat toch niet? Zolang ik maar gelukkig was, was alles goed.

In plaats van die stomme uitspraken over dromen, had Mali me best mogen vertellen dat Calum haast zo snel als de bliksem was, en hij op de meest onverwachte momenten voor je neus stond.
Net nu ik rustig tv zat te kijken, uitrustend van de drukke werkdag, stond Calum ineens voor me.
Ik had geen deur gehoord – helemaal geen enkel geluid had ik gehoord. Alleen het programma wat aanstond hoorde ik, en toen ik me omdraaide stond de jongeman daar doodleuk.
“Cal? Hoe ben je binnen gekomen?” vroeg ik verbaasd. De voordeur kreeg je niet zomaar open, en ik kon me niet herinneren dat ik hem een sleutel had gegeven.
Ik stond op, en gaf hem een knuffel. Door zijn plotselinge intrede was ik lichtelijk in de war.
“Oh, via het raam. Wat was je aan het kijken?”
“Geen idee. Ik was er niet bij met mijn gedachten, maar volgens mij was het zo’n reality show."
Dan pas dringen zijn woorden helemaal tot me door, en ik kijk hem stomverbaasd aan.
“Door het raam?”
“Ja, ik had geen zin om aan te bellen, en het keukenraam stond toch open,” antwoordde hij gemakkelijk. Hij liep een paar stappen naar voren, en keek aarzelend naar de bank. “Mag ik zitten?”
“Eh ja, tuurlijk,” mompelde ik, nog steeds in de war. “Maar serieus, het keukenraam? Daar pas je toch helemaal niet doorheen?”
Calum haalde zijn schouders op. Ik ging naast hem zitten, en zette snel de televisie uit. Het geluid was vervelend, en zeker al die stemmen van mensen die zichzelf te goed voor deze wereld vinden.
“Het was niet mijn idee.”
Ik liet het daar maar bij, maar eigenlijk had ik geen flauw idee van wat hij bedoelde. Hij was toch echt degene die door het raam was geklommen, ik had hem niet gezegd dat hij dat moest doen.
Misschien zat die vaagheid in de familie, of misschien was ik gewoon te moe om al die filosofische uitspraken te begrijpen. Ik wilde mijn overige energie er niet eens insteken.
In plaats daarvan kroop ik dicht tegen Calum aan, en voelde ik hoe hij een arm om me heen sloeg. Zijn lichaamswarmte was erg aangenaam, zeker omdat ik het nogal koud had.
Ik sloot mijn ogen, en genoot van het moment. Het enige wat nu telde was Calum, en ik.
Alleen wij tweetjes.