OO7 • Daisy Rose Archer

Het was aan hem merken dat hij het gedrag wat ik vertoonde niet gewend was of het ook maar had verwacht, waarschijnlijk was Xavier zo'n persoon die dacht dat iedereen hem geweldig en leuk vond door dat hij een status had op school. Waarschijnlijk was het ook wel waar maar viel ik daar net weer buiten. Ik viel met zo veel dingen buiten het normale gebeuren dus het was meer dan normaal voor mij. Hij was na mijn idee alleen te ver gegaan toen hij me openlijk bekeek, het voelde als een beledeging gezien iedereen wist dat hij op dunne meiden viel en ik was zeker niet dun. In de chearleider wereld was ik dik, het was me verschillende keren gezegd door de meiden die er in zaten. Maar ook had ik het meerdere malen gehoord omdat ze dachten dat ik hen niet zou kunnen horen of gewoon overal de scheid aan hadden. Ik dacht dan ook dat hij me bekeek om me er aan te herinneren dat ik niet het standaard meisje was waar hij mee om ging. Echter ging ik na het zeggen dat hij me aan moest kijken en nergens anders gewoon verder met wat ik van plan was en hield ik het voor nu achter wegen.

Afwachtend keek ik hem aan terwijl ik wacht tot hij mijn onderarmen pakte die ik naar hem uit stak. Het was te merken dat mijn gedrag hem echt verrast had gezien ik hem zag twijfelen voor ik zijn grote handen om mijn onderarmen voelden gaan. Meteen pakte ik dan ook de zijne vast en legde ik hem uit wat de bedoeling was. "Oké," Een wat verbaasde blik verscheen in mijn ogen eenmaal hij onzeker antwoord gaf. Ik had hem om eerlijk te zijn nog nooit onzeker gezien en had nooit echt gewetend dat iemand zoals hem dat ook maar kon. Aan de andere kant snapte ik het volkomen. Hij stond immers wel op twee dunne ijzers op een glad ondergrond. Dat was zeker iets om onzeker over te kunnen zijn. "Je kunt het wel, het is echt niet zo moeilijk. Val je wel dan vang ik je op." sprak ik hem zacht bemoedigend toe. Ik betwijfelde echter of ik zijn gewicht wel op zou kunnen vangen gezien hij wel wat langer dan mij was en waarschijnlijk ook veel zwaarder. Hij zou me eerder meenemen in zijn val dan dat ik er voor zou kunnen zorgen dat we beide zouden blijven staan. Maar het ging om het idee, zodra hij in beweging kwam voelde ik hoe hij zijn grip om mijn onderarmen pijnlijk verstevigde waar door ik iets in elkaar kroop maar verder niets liet merken.

Af en toe bewoog ik zelf ook wat waar door het voor hem alleen maar makkelijker was, maar zorgde ik er ook voor dat hij bleef staan wanneer hij in beweging was. Automatisch gleed mijn blik samen met de zijne naar beneden en hield ik zijn voeten in de gaten, ik had hem namelijk nooit als een onhandig persoon gezien maar het zou me niet verbazen als hij wel over zijn eigen voeten zou struikelen op het ijs. Zodra ik er zeker van was dat, dat niet zou gaan gebeuren liet ik mijn blik los van zijn voeten en bekeek ik hem zonder dat hij dit door had. Ik begreep toch wel waarom hij populaire was bij de meiden op school en waarschijnlijk ook wel buiten school om. Het was een mooi persoon om naar te kijken. Eigenlijk was het gewoon een lekker ding. Zelfs ik zou dat niet ontkennen als iemand me het zou vragen. Zijn gezicht leek perfect te zijn, een scherpe kaak lijn waar menig man jaloers op zou zijn. Wanneer zijn ogen de mijne ontmoete keek ik met een betrapte uitdrukking in mijn ogen voor even weg om hem daarna weer terug aan te kijken. "Je doet het prima," sprak ik hem bemoedigend aan na zijn nerveus lachje. Als hij het echt niet kon dan waren we allang onderuit gegaan en gezien we beide nog op het ijs stonden en hij steeds wat meer zelfvertrouwen leek te krijgen wist ik zeker dat als hij vanavond nog even door ging oefenen hij zich prima over het ijs kon bewegen. Zodra Xavier me los liet bleef ik nog even voor hem om er zeker van te zijn dat hij bleef staan om daarna naar achteren teschaatsen terwijl hij ook in beweging kwam.

Uiteindelijk ging ik wat aan de kant en bleef ik stil staan kijkend hoe hij zijn voeten bewoog, maar ook denkend dat hij er meteen van door zou gaan om een of andere meid aan de haak te slaan. In laats daar van kwam hij voor me stil te staan en keek ik hem voor enkele seconden vragend aan maar verban die emotie al snel weer uit mijn systeen. Het trotse glimlachje die ik eerder op zijn gezicht had gezien was er een die hem wel goed stond. Ik was zelf ook een beetje trots op dat het hem toch gelukt was, iets wat zeker te zien was aan de blik in mijn ogen. "Dit had ik nooit verwacht! Ik zal wel nooit een pro worden zoals jou, maar heel erg bedankt," Een blos verscheen op mijn wangen toen hij sprak waarna ik mijn schouders op haalde. "Het was niks, iedereen had het kunnen doen. Als je iemand anders mee had getrokken in je val zouden ze vast en zeker het zelfde doen." mompelde ik zachtjes niet helemaal wetend of hij me wel zou verstaan gezien het lawaai om ons heen. "Mag ik je eens trakteren op een koffie als bedankje?" Aarzelend keek ik hem aan, ik wist niet of dat helemaal een goed plan was. Maar aan de andere kant leek het me ook wel leuk, het was een keer wat anders dan normaal en koffie kon er bij mij altijd wel in. "Euhm," sprak ik waarna ik onzeker een hand door mijn haren laat gaan. Ergens nog niet helemaal zeker over mijn antwoord. "Of iets anders, misschien wil je wel leren om lacrosse te spelen," Zodra ik het woord lacrosse en spelen hoor schud ik meteen mijn hoofd waar door een paar van mijn rode krullen voor mijn gezicht vallen. "Lacrosse is niet echt een sport voor mij, ik betwijfel ook of dat maar goed zou gaan komen." kort keek ik van hem weg waarna ik voor even diep adem haalde om hem uiteindelijk weer aan te kijken. "Maar ik neem de koffie graag een keer aan." sprak ik uiteindelijk met een voorzichtige glimlach.