OO5 • Xavier Andrews

Daisy haalt haar schouders op. "Er valt iedereen wel iets te leren, het is net zoals fietsen, je moet gewoon je evenwicht weten te vinden," legt ze me uit alsof het inderdaad zo makkelijk als fietsen is, maar ik betwijfel dat zeer en vertel haar dan ook dat ik heel realistisch ben over mijn eigen kwaliteiten. Natuurlijk mag ze het me altijd proberen te leren. Haar ogen glijden door de ruimte, ze lijkt wel op zoek naar iets. Om de stilte te verbreken, stel ik mezelf maar voor. Waarschijnlijk weet ze wel hoe ik heet, maar ja.
      "Ik weet wie je bent Xavier, ik denk dat de hele school je wel kent langzamer hand," antwoord ze, iets wat ik had verwacht, maar het klinkt nogal bot, wat tegenstrijdig is met de glimlach die daarna op haar gezicht verschijnt. "Daisy."
      Ik knik en zeg even niks, vooral verbaasd door haar reactie. Natuurlijk weet ik ook wel wie zij is. Als ik haar een beetje openlijk bekijk, slaat ze haar armen om haar lichaam heen. Al snel schaatst ze om me heen, terwijl ik me niet durf te bewegen. Daisy komt naast me tot stilstand en corrigeert mijn houding door haar handen op mijn borst en mijn rug te zetten. Haar hardhandigheid doet me echter eerder denken aan Coach dan aan een lief meisje, waardoor ik erg verbaasd ben. Misschien is ze gewoon erg zeker om me iets te leren en doet ze daarom zo. Ik besluit mijn lichaam maar gewoon aan te passen en ga rechter op staan, gelukkig zonder mijn evenwicht te verliezen.
      "Ik zou het erg op prijs stellen dat je alleen naar mijn gezicht kijkt, en daar mee bedoel ik mijn ogen," zegt ze geïrriteerd, waardoor ik met mijn mond vol tanden sta. Dat zegt normaal gesproken niemand tegen me. Gelukkig veranderd ze van onderwerp. "Je moet niet zo gespannen op het ijs staan want dan ga je zeker onderuit. Gezien ik hier nergens een stoel vind moet je mij maar gebruiken als een soort stoel dus als je mijn onder armen wilt vast pakken."
      Haar stem klinkt verrassend koel en leidinggevend. Ze steekt haar armen naar me uit en juist door haar afstandelijke houding, twijfel ik voordat ik ze vast pak. Het komt waarschijnlijk ook omdat ik niet gewend ben dat mensen me zo behandelen. Eerst leek Daisy nog enthousiast om het me te leren, maar de meesten blijven dan ook enthousiast want ik ben de populaire gast op school. Wie wilt mij nou niet leren schaatsen? Maar Daisy zorgt ervoor dat ik met beide benen op de grond sta en niet denk dat iedereen bij mij in de buurt wilt zijn. Uiteindelijk pak ik haar uitgestoken armen vast.
      "Je moet me zo van je af duwen terwijl je op mij kan steunen en langzaam voor uit gaat oké?"
      "Oké," antwoord ik, een tikkeltje onzeker.
      Ik ben nu wel totaal ontnuchterd, maar denk al amper aan daarnet als ik haar onderarmen iets steviger vastpak en haar zo zacht mogelijk vooruit probeer te duwen. Ik kan namelijk nogal eens uitschieten met mijn krachten en dat wil ik nu absoluut niet. Ze geeft me wel wat extra stevigheid waardoor ik niet zomaar omval en ze is licht om weg te duwen. Nu moet ik vooral zorgen dat ik niet over mijn voeten struikel. Hierdoor kijk ik vooral naar beneden om te zien of ik mijn voeten wel goed neerzet. Volgens mij is de paniek nogal van mijn gezicht af te lezen terwijl ik voetje voor voetje vooruit kom zonder echt te schaatsen. Als mijn ogen die van haar ontmoeten, laat ik een zacht, nerveus lachje over mijn lippen komen. Ik ben me er dan ook pijnlijk van bewust dat we niet alleen zijn en er meerdere ogen op ons gericht zijn.
      Uiteindelijk gaat het echter wel iets beter. Mijn nerveuze grip word lichter en ik voel me al iets zelfverzekerder worden op het ijs. Ik ga niet meer stapje voor stapje vooruit, het begint te lijken op echt schaatsen. Met de nadruk op lijken, want het is nog niet wat Daisy deed, of wat de meerderheid kan. Er verschijnt een trots glimlachje op mijn gezicht. Voorzichtig laat ik uiteindelijk haar armen los en blijf ik tot mijn eigen verbazing nog overeind ook. Een beetje triomfantelijk probeer ik een klein stukje te schaatsen, waarbij ik wel enkele keren mijn evenwicht dreig te verliezen. Dat gebeurd niet, ik blijf overeind en kom tot stilstand voor Daisy.
      "Dit had ik nooit verwacht! Ik zal wel nooit een pro worden zoals jou, maar heel erg bedankt," zeg ik met een grote glimlach op mijn gezicht. "Mag ik je eens trakteren op een koffie als bedankje?"
      Voor ik het weet, heb ik mijn normale charmes zo in haar gezicht gegooid zonder er verder over na te denken. Het duurt dan ook niet heel lang voor ik besef hoe afstandelijk ze naar me toe was en wat ze tegen me gezegd heeft. Plotseling vind ik mezelf heel stom, maar ik wil haar nog steeds bedanken dat ze me het geleerd heeft, dus trek ik de gratis koffie voor haar niet in.
      "Of iets anders, misschien wil je wel leren om lacrosse te spelen," probeer ik mezelf te redden.