Run

Ze probeerde zo hard te rennen als ze kon, maar het haalde niks uit. Hij was sneller dan haar. Zoveel sneller dat ze wist dat ze niet zou kunnen ontsnappen, wat ze ook probeerde.

Ze wierp een blik over haar schouders om te zien hoe dicht hij was, waardoor ze struikelde en viel. Zonder tijd te verspillen, sputterde ze om opnieuw op te staan, maar het lukte haar niet. Paniek gierde door heel haar lijf en ze versteef van angst. Hij grijnsde naar haar terwijl hij naar haar to stapte. Hoe kon het zijn dat iemand die er zo onschuldig en vriendelijk kon uitzien, zo kwaadaardig kon zijn?

"Alsjeblief..." Fluisterde ze smekend.

"Niet bang zijn. Ik beloof dat het snel voorbij zal zijn." Zijn stem was koud en emotieloos, niet hoe ze gewend was om hem te horen praten. En de woorden die hij sprak samen met zijn toon zorgden ervoor dat ze alleen nog banger werd.

Zijn grijns verbreedde alleen maar door haar woorden, en hij grinnikte zachtjes als hij zag dat ze het blinkend, zilveren metaal in zijn hand had opgemerkt. Hij prutste ermee voordat hij neerknielde. Ze probeerde zich te beheersen en niet te snikken, maar het lukte haar niet wanneer hij dichter bij haar aanleunde.

"Shhht." Suste hij haar en wreef zachtjes over haar kaak. Je hoeft niet bang te zijn. Maar zijn woorden stemden niet overeen met wat hij deed. Het mes in zijn handen drukte zachtjes tegen haar huid aan, het koude metaal zorgde ervoor dat ze kippenvel kreeg. Hij glimlachte naar haar, maar in een fractie van een seconde veranderde die glimlach opnieuw in een grijns. In een vlotte beweging sneed hij in haar onderarm, waardoor ze het alleen maar kon uitroepen van de pijn. Hij sloot zijn ogen en luisterde naar her prachtig geluid. Het klonk als muziek in zijn oren.

Wanneer ze de kans had, duwde ze hem van haar weg en stond op om opnieuw weg te lopen. Hij gromde uit frustratie en stond ook op, maar op een veel kalmere manier. Traag, volgde hij haar en hield zijn ogen op haar rug. Ze zou hem niet ontsnappen, wat ze ook probeerde, daarvan was hij zeker.

Na enkele minuten lopen, kwam het oude en verlaten schoolgebouw in zicht. Ze zag geen andere uitweg dan daar even te gaan schuilen in de hoop dat hij haar niet zou vinden. Ze drukte op de wonde om het bloeden te proberen te stoppen terwijl ze op adem kwam, maar erg veel hielp het niet. Ze duwde de deur open en stapte naar binnen in de donkere en lege gangen van het gebouw. Opluchting was het enige dat ze voelde wanneer ze enkel haar eigen ademhaling en voetstappen hoorde. Hier was ze wel veilig, maar het kon natuurlijk geen kwaad om een tweede uitgang te vinden. Ze liep verder het gebouw in zo stil als ze kon - voor de zekerheid. Maar na enkele minuten hoorde ze nog steeds niks anders dan haar eigen voetstappen.

Gekalmeerd draaide ze zich om, om terug naar buiten te gaan. Maar ze kon enkel gillen als hij recht voor haar neus stond, enkele centimeters verwijderd van haar.

Hij grijnsde opnieuw naar haar. "Ons aan het verstoppen?"