The orphan girl hoofdstuk 44

Na een hele tijd snel te drijven kwamen ze op trager water waar ze bijna niet vooruit gingen. Met wat moeite leunde Eltawariel uit de ton en begon nutteloos te peddelen met haar handen.
“We zijn ze kwijtgespeeld!”
“Niet voor lang als de rivier zo blijft, we moeten aan land!” Al peddelend met hun handen gingen ze aan land. Vermoeid en uitgeput kropen ze over de stenen.
“Helena, jij hebt de scherpste ogen, uitkijk!” Beval Thorin.
“Jaja” Snel liep ze het struikgewas in en klom in een boom.

“Nog een stap en je bent er geweest!” Helena herkende de stem uit duizenden, hij was niet veel verandert behalve dan dat hij wat ouder was. Ze keek naar beneden en zag dat hij zijn pijl op Kili mikte. Heel stilletjes kroop Helena weer uit de boom en sloop tot vlak achter de man.Snel trok ze haar zwaard, greep de man vast en legde haar zwaard tegen zijn strottenhoofd.
“Het is je afgeraden los te laten, want dan ben jij er geweest.” Ze had expres haar stem anders laten klinken.
“Maar als jij mijn keel doorsnijd gaat jouw dwergenvriendje dood.” Helena grijnsde.
“Ik denk niet dat ik jouw keel ga doorsnijden Bard.”
Geschrokken liet Bard de pees vieren.
“Nee!” riep Helena maar gelukkig voor zowel Bard en Helena had Kili de reflex om weg te duiken. Opgelucht zuchten beiden Bard en Helena. Het meisje liet haar zwaard zakken en de man draaide zich om.
“Helena? Je bent geen haar veranderd.”
“Jij duidelijk wel.” Hij lachte.
“Ken jij die man?,” vroeg Kili die nog altijd heel geschrokken eruit zag.
“Ja het is mijn broer.”
“Maar hij is toch een mens en jij een elf?” vroeg Ori.
“Familie is niet altijd door bloed, mag ik trouwens vragen wat dwergen hier in deze streek doen?” Helena deed haar mond open om te antwoorden maar Balin was haar voor.
“Wij zijn gewoon dwergen van de Blue Mountains op weg naar onze familie in de Grijze bergen en daarvoor moeten we over het meer raken.” Bard keek eens naar de tonnen, hing zijn boog over zijn schouders en begon ze op zijn boot achter de hoek te slepen.
“Ik weet waar deze tonnen vandaan komen, het maakt niet uit wat voor zaken je met hen had maar ze waren duidelijk niet goed gegaan.”
Thorin liep naar hem. “We hebben voedsel nodig, kleren en wapens.”
“En hoe weet ik dat ik jullie kan vertrouwen?” vroeg Bard
“Omdat ik dat doe.” Antwoordde Helena en de man knikte ter bevestiging dat dat genoeg was.
“We kunnen je betalen.” suggereerde Balin. “Die boog daar, is niet voor niets denk ik. Je hebt waarschijnlijk wel wat hongerige monden om te voeden. En je vrouw, ze is zeer mooi denk ik.” Een trieste uitdrukking verscheen op Bards gezicht. “Aye dat was ze.”
“Je was getrouwd?” De verbazing was van Helena’s gezicht te lezen.
“Ik ben geen klein kind meer.”