Hoofdstuk 9

Snel keek ik om me heen, zoekend naar Kelsey. Praten met Calum was nu even de prioriteit, maar een boze Kelsey zat ik ook niet op te wachten. Gelukkig was ze zelf in gesprek met een vriendin van haar die blijkbaar er was, en was het verder heel rustig. Er zat niemand te wachten, dus dat kwam mooi uit. Nu had ik alle tijd om met Calum te praten over gisterochtend. Of wat het al langer geleden? Ik hield de dagen niet meer bij. Je moest mij nu ook niet vragen welke dag het vandaag was – ik wist het gewoon niet.
Het leek alsof er soms twee Maandagen waren, terwijl de week later er ineens een paar dagen werden overgeslagen. Dat kon natuurlijk niet echt, maar zo voelde het wel. Alsof ik er niet helemaal bij was met mijn hoofd; alsof ik zelf kon bepalen welke dag het was.

En nu was het weer zover – ik was er helemaal niet bij met mijn hoofd. Als Calum niet tegen me had gepraat was ik waarschijnlijk vergeten dat ik in de salon was.
“Kunnen we ergens rustig praten, of moet je per se doen alsof je aan het werk bent?” Calum keek me met een grijns aan, en al lachend woelde ik met mijn hand door zijn haar. Een protesterend geluidje verliet zijn mond, en hij keek me via de spiegel met een pruillip aan. Die jongen mocht dan ouder zijn dan ik maar op dit moment leek hij net een twaalfjarig jongetje.
“De enige plek die er is, is de personeelsruimte. Ik moet alleen wel uitkijken, want ik wil niet dat Kelsey boos op me wordt,” reageerde ik, en ik wees achter me naar de vrouw die ik bedoelde.
Calum wierp een korte blik op haar, en stond toen op uit de stoel.
“Waar is die ruimte?” Hij keek me vragend aan, en schonk me nog een glimlach. Daar zou ik nooit genoeg van kunnen krijgen, van zijn lieve glimlach. Zo oprecht en liefdevol was het – hoe ik dat uit een glimlach op kon maken; geen idee. Bij sommige mensen kon ik dwars door ze heen kijken als het ware, en bij sommige mensen zag ik niks. Calum was geen open boek, maar ook niet helemaal gesloten. Bepaalde dingen kon ik van hem aflezen.
Ik liep voor hem uit naar het kamertje, en pakte twee stoelen van de tafel. Vanochtend was ik te lui geweest om ze normaal neer te zetten, maar nu kon het niet anders.
Nadat we allebei plaats hadden genomen, bleef het kort stil. Stiekem wachtte ik tot Calum zou beginnen met praten, maar hij dacht daar precies hetzelfde over – andersom.
Uiteindelijk was ik toch degene die begon.
“Ehm, ja. Het spijt me van gister. Het spijt me dat ik je heb afgeschrikt door dat alles te vertellen. Ik bedoelde het niet verkeerd, maar waarschijnlijk is het wel zo over gekomen. Het is alleen- Ik heb het nog steeds best moeilijk met de dood van mijn broer, maar jij moet daar niet onder lijden. Ik moet proberen jullie niet te vergelijken – jullie zijn natuurlijk twee totaal verschillende personen. Ik-... Nou ja, ik weet niet wat ik verder nog moet zeggen.”
Calum bleef me de hele tijd aankijken, en leek geïnteresseerd. Ik had echter het idee dat ik heel klungelig en onhandig overkwam, en daarbij kwam ik ook nog eens niet uit mijn woorden. In mijn hoofd wist ik precies wat ik wilde zeggen, maar ik kon het niet goed verwoorden.
Onverwachts pakte hij mijn hand vast die zojuist nog op mijn schoot had gelegen, en kneep er zacht in.
“Ik vind het heel dapper van je dat je dit tegen mij durft te zeggen. Ik ken je pas net, en toch vertrouw je mij. Dat betekent echt heel veel voor me.” Zijn stem werd langzaamaan iets harder naarmate hij zag dat ik goed reageerde. Of nou ja, ik zei niks en keek hem aandachtig aan.
“Mijn reactie was totaal verkeerd. Het waren gewoon even heel veel dingen bij elkaar, en dat kon mijn hoofd niet aan. Ik moest even weg, maar ik wist niks beters dan dat stomme smoesje. Als ik ooit nog een smoesje gebruik, weet ik in ieder geval dat ik niks met naar de kapper moet zeggen,” grinnikte hij.
Ik glimlachte kort. “Dat is het nadeel van bevriend zijn met een kapster. Jammer joh.”
De sfeer sloeg meteen om in een veel positievere en fijnere sfeer, maar helaas werden we snel door Kelsey gestoord aangezien ik nog steeds aan het werk was. Helaas.