11.4: Herenigd

Mijn doorlopen ogen zijn net aan het donker gewend als drie kleine lieve personen met een kaars op me af komen. Mijn ogen voelen rood en pijnlijk aan van het huilen, maar ik voel me nog steeds even verraden en verward.
"Louis..." Het is Lottie's stem die me met medeleven aanspreekt. Al snel hurken de drie meisjes rond me en voel ik hoe ze hun armen rond me heen slaan.
"Als ik Harry te pakken krijg..." Phoebe klinkt boos en haar geest is gevuld met wraak.
"Wraak is nooit goed lieve zuster. Dat loopt altijd slecht af, geloof me."
"Waarom ben je verdrietig?" Daisy omklemt met haar kleine warme handjes mijn rechterarm terwijl haar donkerdere blauwe ogen me aanstaren.
"Ik ben even heel moe. Louis zijn geest is niet sterk genoeg om dit allemaal te dragen." Een pijnlijke stilte vult de kamer en ik merk dat ze allemaal nadenken over mijn plotselinge wijze woordkeuze. Alsof ik ineens een pak slimmer ben als daarvoor.
"Dus ik moet die vampier niet in elkaar slaan?" Ik glimlach even om Phoebe haar brutale opmerking.
"Ik houd je niet tegen." Ze grijnst breed, ik glimlach. Vanaf het moment dat ze Harry's knappe uiterlijk zal zien, zal ze hem alleen nog maar willen aanbidden. Dat heb je nu eenmaal met Harry en zijn honingzoete stem. Phoebe en Daisy verlaten de kamer terug terwijl Lottie stil naast me zit, leunend tegen mijn arm.
"Gebeurt dit vaker Lu?" Ik zucht lichtjes en voel de verdomde tranen weer opkomen. Soms lijk ik meer op een meisje als op een jongeman die aan het begin van zijn leven staat.
"Ik kan het gewoon niet allemaal aan Lot. Ze sturen veel te veel op me af en ik ben nogal gevoelig voor sterke veranderingen... Je kent me." Ik zucht en sluit mijn vermoeide ogen terwijl een natte traan over mijn wang glijdt. Dit is spijtig genoeg een van de enige manieren waarop ik mezelf kalm en rustig krijg. Mezelf afzonderen en huilen dat het zoveel pijn doet tot je niet meer kan. Stomme Harry, dan geef je je hart eens aan iemand en die maakt het nog kapot ook. Mijn onderlip begint weer verdacht te trillen en als ik zachtjes terug in snikken uitbarst zegt mijn grote zus niets. Ze is er, stil, naast me, in tegenstelling tot andere personen. De vermoeidheid neemt al snel toe en ik merk dat ik onbewust steeds meer gewicht tegen de muur zet en me tot een bolletje maak. Alles om me heen vervaagt, behalve Lot, zij is er voor me, ze is er altijd al voor me geweest, net zoals mijn moeder.
"Slaapt hij?" Een hese diepe stem doet me fronsen, maar ik besluit te doen alsof ik nog slaap, voor even.
"Eindelijk. Als je een stap dichterbij zet zal ik er persoonlijk alles aan doen om je bij hem weg te houden. Je hebt hem gekwetst en hij heeft sowieso al maar een klein gouden hartje." Lottie haar stem snijdt gevaarlijk door de ruimte. Ze is een schatje. Een zeer zacht karakter, maar als ze boos is, kan je best hopen dat je aan haar kant staat. Ze is namelijk nogal erg verstandig voor haar leeftijd.
"Ik wil alleen maar met hem praten. Niks meer, ik beloof het." Harry fluistert niet meer waardoor ik Lottie boos naast me voel bewegen.
"Laat hem nu toch eens slapen, het is middernacht en hij heeft de hele avond gehuild om een of andere klootzak." Haar blik kan ik me zo voor de geest halen waardoor ik onbedoeld lichtjes glimlach en probeer mijn ogen te openen. Lottie is echt te lief voor me en ik moet voor mezelf leren opkomen.
"Het is oké Lot." Mijn stem kraakt eerst pijnlijk voordat ik mijn plakkerige wimpers van elkaar kan krijgen en het gestalte van een geknielde Harry voor me zie. "Je was geweldig. Ga nu slapen, alsjeblieft. Je verdient het." Ik kijk haar doordringend aan voordat ik haar een kus op haar slaap geef en mijn stijve pijnlijke lichaam probeer overeind te krijgen. Mijn kaak klopt nog steeds en mijn rug zit vast door de miezerige regenval van gisteren. Voordat ik besef wat er gebeurt voel ik hoe zijn twee grote handen me met de alle voorzichtigheid opnemen, mijn rug ondersteunend en mijn benen in een sterke arm van hem. Zo haalt hij me uit de kamer van mijn slapende zusjes. Mijn lichaam is te moe om zich te verzetten, maar ik zorg er nog net voor met een simpele spreuk dat Lottie ook in haar verdiende slaap valt. “Ik kan zelf nog lopen, Styles.” De vampier reageert niet, nog niet, hij wandelt er gewoon vandoor met me. Harry ruikt vreemd. Zijn zoete mint-achtige geur is nog sterk aanwezig, maar hij ruikt totaal anders als hij zou moeten. Ik bots nog even tegen zijn borstkas op voordat hij me buiten eindelijk tegen de muur aanzet en niet veel later het laatste wollendeken over me heen gooit. De sterren schitteren helder boven mijn hoofd en de maan is op zijn allermooist.
"Je hebt me verlaten, achtergelaten. Ik heb je niets te zeggen. Ik dacht dat ik je kon vertrouwen." Ik slik de koosnaam in en staar stuurs naar de sterrenhemel. Dit vergeef ik hem niet zomaar.
"Ik verging van de honger Louis. Nog vijf minuten langer in jouw buurt, en ik had je keel opengereten en je gedood." Zijn stem klinkt zwaar. Hij kijkt wel naar mijn gezicht maar ik weiger hem aan te kijken, nadenkend over wat hij zei. Enerzijds is dat wel de bezorgdheid die de overhand nam in zijn besluit, maar hij kon me dat ook gewoon vertellen.
"Lekker gegeten? Onschuldige boerenmeisjes?" Mijn stem snijdt recht door zijn ziel als ik twee koude handen op mijn wang voel en pijlsnel mijn gezicht draai. Hij is gekwetst, erg gekwetst; maar dat ben ik ook. Ik ruik de ijzergeur van het bloed als hij zijn mond opnieuw opent.
“Ik ben naar de heer in het dorp geweest hier. De heer Louis. Bloedzakken.” Ik haal voorzichtig maar met een stevige grip zijn handen van mijn gezicht af en schuif terug iets van hem af, ik ben nog steeds boos, razend, verward. Mijn gevoelens beginnen op te borrelen, alsof ze langzaam tot hun kookpunt aan het komen zijn.
“Je verliet me.” Ik staar boos naar de donkere hemel die er duisterder en gevaarlijker als ooit tevoren uitziet. Donkere wolken trekken over mijn hoofd. “Je verliet me net toen ik je het meeste nodig had.” De tranen prikken in mijn ogen en ik pulk gefrustreerd aan mijn eigen nagels. Tranen komen altijd opzwellen als ik niet verwoord krijg wat ik voel. Mijn hart lijdt te veel pijn om nog iets anders te voelen.
“Sorry Louis, je weet waarom.”
“Ja, maar je kon dat ook nog op een andere manier doen!” Mijn handen zijn geïrriteerd in mijn schoot gevallen terwijl mijn ogen hem ontzet aankijken, boos. Een flits van pijn schiet door zijn groene ogen als hij zijn blik afwendt, verloren.
“Ik was- ik was overstuur Louis. Ik dacht echt dat je, dat, dat je terug op vrouwen viel. Je was zo geïntegreerd door dat kind en door haar en je leek even zo gelukkig…” Wanhopig staren zijn groene ogen in de mijne. Mijn ogen worden spontaan groot. Is de grootste vampierheer van alle tijden die alles en iedereen aan zijn voeten heeft liggen nu jaloers om...niks? Dat is echt ongelofelijk lief, zeker als hij me in het duister zo ongemakkelijk en onzeker aanstaart. Dan kunnen zelfs vampiers schattig zijn. Een paar grote ogen en die heerlijke bos krullen met die roze lippen... Ik merk dat Harry merkt dat ik naar zijn lippen staar en herstel mezelf snel, houd je bij elkaar Louis, je was boos. Heel boos, hij verliet je.
"Waar ben je precies jaloers op Harry? Ik heb niets behalve een zwangere vorige vriendin die met de grootste klootzak uit het dorp is getrouwd. Ja, ik heb haar gemist, maar zoals ik al veel eerder zei..." Ik adem even diep en kalm in en uit. Deze woorden heb ik al vaak gezegd, maar elke keer blijft het een gevoelig knelpunt voor mij. "Ik heb nooit van haar gehouden Harry. Tenminste niet op de manier waarop ik-" mijn stem zwakt net op tijd af. Ik ga echt niet zeggen dat ik van hem houd, of was ik dat wel van plan? Oh God sta me bij, dat was ik niet enkel van plan, ik was er verdomd goed mee bezig ook. Mijn ogen durven de belachelijk knappe krullenbol enkel vanuit mijn ooghoeken te bekijken. "Je hebt me nog steeds in de steek gelaten. Ik liet mijn zwangere beste vriendin achter voor jouw razernij, voor jou, en jij trapt het gewoon af!" Gefrustreerd draai ik mijn hoofd nu wel volledig in Harry's richting en kruip ik iets verder onder het wollen deken, de koude is fel toegenomen, maar de vampier lijkt nergens last van te hebben. Enkel van ongelofelijke kwetsbaarheid. Harry ziet er zo pril en angstig uit dat ik hem op mijn beurt gewoon wil omarmen.
"Sorry Louis, daar kon ik toen echt niet aan denken. Je weet waarom ik ben weggegaan en waarom ik ook voor je ben opgekomen..." Hij ademt even in, diep en traag stuurt hij de lucht door zijn brede borstkas. "Dit gaat misschien vreselijk romantisch klinken, maar de gedachte dat iemand anders jou heeft is als een mes dat zich keert in- in mijn donkere ziel." Wanhopig staren zijn lentegroene ogen me opnieuw aan, smekend om genade, smekend om een kus. Zijn ogen rustten op mijn dunne lippen voordat ik dichterbij schuif en langzaam op zijn lange benen plaats neem. Harry neemt me geduldig en precies in zich op. "Je ziet er zo mooi uit Louis." Harry's hese stem maakt me opgewonden waardoor er een kleine glimlach tevoorschijn komt op mijn gezicht. Die jongen is te charmant. Niet doen Louis.
"Je maakt je zorgen om het kind niet? Nog een tovenaar zou geen goed idee zijn. En of ik een kind zou willen." Harry's glimlach verdwijnt even waardoor zijn gezicht terug serieus staat. Zijn bleke tanden kwellen niet alleen zijn onderlip, maar ook mijn honger om de kleren van dat strakke lichaam te scheuren.
"Ik geloof je als je zegt dat er niets gebeurt is. En als je een kind wilt moet ik je betreuren. Er zal wel een weg zijn, maar die is voorlopig nog onbekend voor me." Harry's onzekerheden doen elke vezel in mijn lichaam smelten tot een hete stomende brij en verhit door zijn eerlijkheid sla ik mijn armen rond zijn middel, onder het deken door. Oh... Hij voelt tegelijkertijd warm en koud aan en zijn rustgevende ademhaling en ondeugende ogen doen me toegeven.
"God Harry. Ik- ik heb geen flauw idee hoe het moet, maar kus me alsjeblieft. Alsjeblieft, ik houd het niet meer uit zo." Toegevend aan mijn grootste zonde en mijn grootste liefde merk ik dat Harry even verbaast is en versteend blijft zitten waarna zijn grote zachte handen zich rond mijn kaken sluiten en hij eerst zijn voorhoofd tegen het mijne laat rusten.
"Sinds het moment dat ik je zag, hoopte ik dat je ooit die woorden zou zeggen." Harry's scheve grijns maakt me nog gekker dan ik al was doordat er een aantrekkelijke plooi ontstaat in de buurt van zijn strakke kaak. Als hij dichterbij leunt houd ik onbewust mijn adem in waardoor Harry geruststellend met zijn ruwe duim over mijn gladde kaak strijkt. Oh, ik heb nooit niks liever gewild dan dit. Die kus, hij was onvermijdelijk, maar nu... Elk gevoel dat er mogelijk aanwezig kan zijn in mijn lichaam springt eruit en mijn hart bonkt enthousiast tegen mijn ribbenkast aan, het wilt o zo graag. Zoekend naar steun neem ik zijn middel steviger vast waarna ik zelf toegeef aan de krachten werking tussen ons en zijn lippen bijna aanraak, bijna. Als Harry zijn ogen sluit voel ik meteen hoe twee zachte volle lippen de mijne uiterst voorzichtig verkennen. Traag, teder, heel lief. Harry zijn lippen zijn alles waar ik ooit naar verlangde. Dit klopt, dit plaatje, en ik geef dat dan ook de schuld voor het feit dat ik mezelf helemaal niet meer kan beheersen. Mijn handen hebben het zware deken aan de kant geduwd en mijn handen zitten verstrengeld in die heerlijke krullenbos van hem. Als ik er zachtjes aantrek doordat zijn twee volle lippen net een felle kracht uit oefenden op de mijne ontsnapt de meest opwindende en mannelijke kreun ooit Harry's mond. Zijn stem is zo hees en overheerlijk om aan te horen dat ik buiten adem mijn gezicht tegen zijn hals aanleg, snakkend naar adem. Ik merk dat Harry's handen die zich inmiddels onder mijn trui bevinden even geruststellend kringetjes maken om mijn enthousiaste spieren te kalmeren.
"Dat- dat was geweldig." Ik voel me op dit moment echt, maar dan ook echt de gelukkigste man op aarde. Harry glimlacht overduidelijk als antwoord en zijn ogen staan helderder en lichter als ooit, ze lijken even zelfs hemelsblauw als hij me aankijkt.
"Ik kan dat wel blijven doen." Ik grinnik verlegen, de zenuwen eruit latend als ik mijn ogen hoofd terug dwing zichzelf te dragen. Harry is zo vreselijk mooi in het maanlicht. Het allermooiste schepsel dat God ooit gemaakt heeft. Het enigste schepsel dat mijn gevoelens in een pot kan stoppen en er mee kan schudden totdat ik duizelig ben van overweldiging.
"Ik ook," antwoord ik dan toch terug. Ik merk zelf dat mijn ogen stiekem weer afdwalen naar zijn volle roze lippen. Harry's verwarmen de handen die over mijn rug heen traceren helpen mijn zelfcontrole daarbij helemaal niet. Ik wil hem kussen, opnieuw, zelf deze keer.
"Louis?" Harry's stem is hees en laag met een onzeker toontje; hij denkt misschien dat ik aan het twijfelen ben over daarnet. Absoluut niet. Daarnet was perfect, mooier en romantischer dan je je ooit kan inbeelden. Misschien is het maar goed dat het moment spontaan was, onverwacht. Anders was ik waarschijnlijk weer helemaal geblokkeerd en gepanikeerd bij de gedachte dat hij dit ooit zou doen. Harry is duidelijk bezorgd als hij zijn vingers vederlicht langs mijn gezicht laat gaan. Oh, ik heb nog niet geantwoord, oeps. Harry lijkt meer de tovenaar als mij op dit moment. Ik snap niet hoe hij dit allemaal met me doet, me dit kan laten voelen.
"Har- ik. Kunnen we dat opnieuw doen?" Even beweegt de man niet waardoor mijn hart bang in mijn keel klopt maar als er kuiltjes in zijn roos aangeslagen wangen verschijnen wordt hij alleen maar prachtiger.
"Dat moet je niet vragen Lou," hij lijkt even te twijfelen, niet begrijpend wat ik hem duidelijk probeer te maken. God laat me uitspreken Harry.
"Ik- ik wil jou kussen degene zijn die..." Ongemakkelijk haken mijn ogen zich in de zijne. "Har, ik heb in godsnaam geen idee hoe dat moet. Daarnet was geweldig maar ik heb echt geen idee van wat jij deed of wat ik moet doen. Niemand praat erover en alles moet zomaar lukken en ik wil je niet teleurstellen, echt niet maar-" Twee volle lippen. Twee volle lippen waarachter de eerlijkste lach van de aardbol schuilt legden me het zwijgen op. De vampier zijn ruwe duim wrijft kalmerend langs mijn slaap.
"Je bent echt schattig als je nerveus bent. Ik help je Lou, je doet dat niet alleen." Ik glimlach ineens vreselijk onzeker naar hem. Het verlangen heeft plaatsgenomen voor gierende zenuwen die het weigeren om me te kalmeren.
"Ik had gehoopt op aantrekkelijk of zo, maar schattig..." Ik trek een raar gezicht wat Harry ontspannen doet lachen.
"Jij kan alles zijn wat je maar wilt schatje." Ik grinnik opnieuw en schuifel nog steeds licht nerveus dichter naar de krullenbol toe. Mijn mond wil niets anders doen dan lachen als ik dichterbij leun en tevergeefs probeer ik mijn lach in te houden. Uiteindelijk breekt het toch van diep van binnen uit.
"Sorry, zenuwen." Ongemakkelijk grijns ik naar de geamuseerde Harry. Deze keer leg ik wel serieus mijn handen in zijn hals en merk ik dat ook mijn hoofd een tint donkerder wordt, typisch Tomlinson. "Har, hoe..." Ik wil wel dichterbij leunen, maar de kans om te falen is dan te groot, zeker als er honderden vlinders en zenuwen door je aders racen.
"Gewoon ontspannen Louis. Het gaat vanzelf. Ik help je." Harry's stem is zo bezorgd en diep dat het me toch iets doet ontspannen. Als mijn dunne lippen eindelijk de zijne raken gaat er meteen een gevoel van euforie door me. Ik heb Harry gekust, zelf, en het is ge-wel-dig. Traag komen ook Harry’s lippen in actie en al snel merk ik dat we zeer traag en verkennend een super lieve zoen aan het draaien zijn. Ik grinnik opgelucht als ik naar adem hap en laat mijn vermoeide pijnlijke hoofd tegen zijn borstkas steunen. "Je bent moe." Ik hum maar wat terug, onder de indruk van de vibraties die zijn stem veroorzaken bij zijn borst, en de gevoelens onder mijn borst. Harry's warme adem blaast wolkjes uit tegen mijn hals en als ik zijn twee sterke armen zich om me heen voel slaan weet ik al wat hij gaat doen.
"Harry..." ik zucht vermoeid. Hij is weer te overbezorgd over mij en mijn gezondheid.
"Niks Harry, het is geen moeite voor mij, bovendien doe ik dat graag. Zo lijkt het net of je echt de mijne bent..." Het laatste deel komt er twijfelachtig uit waardoor ik meteen gecharmeerd naar boven kijk. Als hij dat meent, was dat echt serieus schattig.