Madilyn Raven de Vil • Disney Descendants
Iets nats op mijn gezicht zorgde ervoor dat ik warrig mijn ogen opende. Wat was dat? Ik keek in de ogen van een kleine pup. Had die hond serieus het lef om op mijn bed te klimmen?
Ik trok mijn arm van onder de deken vandaan en veegde het beest van me af. Ik negeerde de jankende geluiden die het wezentje produceerde - snertbeest. Die honden waren ook echt natuurlijk goed voor - behalve als jasmateriaal natuurlijk.
Ik begreep niet dat mijn moeder de beesten rond in huis liet lopen. Vroeger had ik het heel leuk gevonden, maar nadat ik erachter gekomen wat ze eigenlijk met die honden deed...
Niet dat ik er problemen mee had. Ik had er vrede mee gemaakt en nu vond ik de kleding die ze maakte juist erg mooi en leuk. Sommigen walgden ervan en vertelden me dat ze het niets vonden, maar ik lachtte ze dan in hen gezicht uit. Dachten ze nu echt dat het me iets uit maakte wat zij vonden?
Waar ik wel problemen meehad was de eerste schooldag. Ugh, waarom had je nou goede cijfers en een goede opleiding nodig om ver te komen in het leven? Waarom moest alles nou zo moeilijk zijn op school?
Ik deed wel mijn best. Natuurlijk deed ik dat, ik had echt geen zin om later vuilnisman te worden - wat ik waarschijnlijk ook niet zou worden als ik geen goede opleiding gedaan had. Mijn moeder zou wel iets voor me regelen.
Toch wilde ik dit graag. Ik wilde niet dom gewoon worden. Ik wás niet dom. Ik moest enkel gewoon even wat meer mijn best doen om een goed resultaat de behalen.
Na me nog een enkele keer omgedraaid te hebben, stak in mijn been uit het bed. Gelukkig waren die rothonden opgerot. Al zou ik het ook niet erg vinden om perongeluk op eentje te gaan staan. Eigen schuld, plat. Moesten ze maar niet onder mijn voeten gaan liggen.
Ik liep naar mijn kast en pakte daar wat kleding uit. Een rokje dat mijn moeder zelfgemaakt had. Het was een mix, had ze me verteld. Er zaten allerlei verschillende dieren in verwerkt, niet alleen honden.
Ik trok er een simpel shirt bij aan en een leren zwart leren jasje. Aan mijn voeten trok ik zwarte highheel sandalen. Misschien een beetje veel zwart, maar zeg nou zelf - waarom zou ik me daar zorgen om maken?
Na mijn kleren aangedaan te hebben, maakte ik me op. Echt veel make up deed ik niet op - dat was niet echt nodig. Enkel een beetje mascara, oogpotlood en lipbalm was wel genoeg.
Ik at wat en was toen wel klaar om naar school te gaan. Mijn moeder sliep nog, die werd meestal pas rond elf uur wakker - ook door de week. Het verbaasde me niet. Zelf zou ik dat waarschijnlijk ook doen als ik niet naar school zou moeten.
School was overigens één van de enige dingen die moesten en ik serieus nam.
Ik keek even op mijn mobiel naar de social media. Allemaal mensen die zichzelf helemaal geweldig of zielig vond. Drama much. Kon niemand nou ooit eens normaal doen?
Na alles een beetje gezien te hebben - ik had heel veel tijd over. Liep ik naar de garage om daar mijn scooter te pakken. Het was een zwarte - shocker. Mijn tas vasthoudend stapte ik op en reed ik weg.
Op naar het geweldige schoolleven.
Ik parkeerde mijn scooter op de parkeerplaats, waarna ik ervan af stapte. Ik zag dat ik een hele plek in beslag nam, maar het maakte me niet uit. Alsof een scooter minder waard was dan een auto.
Ik keek om me heen en nam de school en zijn omgeving in me op. Echt veel was er niet vergeleken met vorig jaar. Veel dezelfde mensen - een aantal nieuwelingen en ook precies dezelfde deprimerende stemming. Tenminste, dat gevoel kreeg ik als ik op school was. Er waren maar weinig mensen echt blij of in een goede stemming. Ikzelf was nu ook niet bepaald altijd zo positief, maar school leek alles gewoon nog erger te maken.
Ik zag overigens niet echt iemand die bekend was of de moeite om woorden aan vuil te maken, dus pakte ik mijn telefoon om in de groepschat te checken wie er al was.
Zayko bleek er al te zijn en eigenlijk had ik wel zin om hem te zien, dus spraken we af in de gang van school. Ik las een beetje, terwijl ik af en toe omhoog keek om niet tegen iemand op te lopen.
Man, waarom moest school nu zo vroeg zijn? Ik was nu alweer moe.
Ik vroeg in de groepschat of iemand me koffie wilde brengen. Natuurlijk moest Blake het weer letterlijk opvatten - de dramaqueen. Dat kind moest ook echt overal een drama van maken. Ik begreep niet dat we vriendinnen waren.
Gelukkig wist Zayko me te vertellen dat er pasgeleden een koffiemachine geplaatst was in school. Het was dan misschien niet de beste koffie, maar het was koffie dus moest ik er maar blij mee zijn. Al snel had ik de machine gevonden.
Jammer genoeg deed het apparaat het een stuk langzamer dan de meeste andere machines. Tijdens het wachten op de twee zwarte koffie - ik nam er ook één mee voor Zayko - praatte ik een beetje met hem op whatsapp.
Hij vertelde me dat hij helemaal klaar was met Blake - wat me overigens niet echt verraste. Zo'n dramaqueen kon toch niemand overleven? Bovendien vond die meid zichzelf heel wat. Dochter van Cindrella, maar ze was natuurlijk super badass en totaal geen voorbeeldige prinses - wow stoer hoor.
Ze móest gewoon op haar plek gezet worden. Het was misschien niet helemaal eerlijk tegenover Zayko, maar hij verdiende het ook niet door haar aan het lijntje gehouden te worden of pijn te krijgen door haar of wat ze dan ook van plan was. Ik begreep haar gewoon niet.
Ik stuurde haar dat Zayko klaar met haar was - wat hij in principe ook tegen mij gezegd had. Meteen begon ze weer bitchy tegen me te doen.
Ik had ook niet anders verwacht, maar ze kon toch op zijn minst wel een beetje aardig tegen me doen? Nu wist ze het tenminste. Ze had me ook kunnen bedanken hoor.
Natuurlijk moest ze mijn moeder er weer even bijhalen, alsof dat me zou kwetsen. Ik was trots op haar. Dat zei het nou slecht getroffen had met de hare en dat dat haar zo'n bitch gemaakt had, betekende toch niet dat ze me kon kwetsen met de mijne? Bovendien maakte het me echt helemaal niets uit wat dat kind allemaal zei, maar goed.
De koffie was eindelijk klaar en ik stopte mijn telefoon terug in mijn tas om beide handen vrij te hebben voor de koffie.
Zayko had me tijdens ons gesprek zijn locatie gestuurd; bij het bankje achter school onder de appelboom. Op deze plek was hij wel vaker te vinden.
Jammer genoeg was hij er niet alleen. Naast hem stond een donkergeklede jongen; Jack. Hij was een vriend van me, maar soms wilde ik Zay ook gewoon even voor mezelf. Het leek wel of er altijd ook iemand anders om hem heen hing.
Ik liep erheen en gaf Zay zijn koffie.
'Alstublieft' zei ik terwijl ik het bekertje aan hem overhandigde. Ik liet me op het bankje zakken.
'Ugh, ik ben nu al dood.' kreunde ik vermoeid.
Ik nam een slok van mijn koffie om dit vervolgens meteen weer uit te spugen.
'Gatver, dit is niet te drinken.' zei ik, walgend van de automaat koffie. Ik keek eigenlijk voor het eerst oprecht naar Jack.
'Wil jij misschien koffie?' Ik stak mijn koffie naar hem toe zodat hij de beker aan kon pakken.
Lang liet ik mijn aandacht niet op hem hangen.
'Zay, maak je geen zorgen om Blake. Dat kind heeft gewoon even iets teveel aandacht nodig.'
Ik zit op mijn kamer te twijfelen of ik naar het feest zal gaan. Aan de ene kant zijn er wel leuke mensen op dat feest - nou ja, één of twee. Aan de andere kant is een feest echt een goede aangelegenheid voor drama en zal er dus zeker weten iets dramatisch gaan gebeuren. Ik had nou niet bepaald zin in drama.
Ik plofte op mijn bed en pakte mijn mobiel erbij. Ik checkte mijn gesprekken en zo ook de groep en vroeg daar wie er allemaal zou gaan.
Een aantal mensen reageerden, waaronder Mel en Zayko. Voor hen wilde ik wel komen, denk ik. De rest had ik er eigenlijk liever niet. Maarja, anders zou het feest ook zo leeg zijn.
Oke, er waren nog wel een paar mensen die ik mocht, maar die reageerden niet, dus daar kan ik in dit geval ook geen uitspraak over doen.
Ik had mijn spullen nog niet uitgepakt, dus trok een jurkje uit één van mijn koffers
Het was een volledig zwart wit outfit met ene furry jasje van dalmatiërs haren - een echte klassieker van mijn moeders collecties en tevens één van mijn all-time favourite kledingstukken.
Ik wierp een blik in de spiegel en besloot dat ik er nog wel goed uitzag. Ik ging me dus echt niet opdirken voor die mensen waar ik niet eens bij wilde zijn. Voor mijn vrienden hoefde het ook niet echt.
Na de blik in de spiegel pakte ik mijn nodige spullen en vertrok ik uit mijn kamer om lopend naar het feest te gaan.
Na eventjes gelopen hebben - wauw, wat was ik toch sportief - kwam ik aan bij het geweldige - kuch kuch - feest. De muziek stond al aan en er waren al een aantal mensen, maar dat waren eigenlijk alleen maar sukkels en saaie mensen.
Dan zie ik Jack staan. We zijn niet supergoede vrienden, maar hij is wel oke. Langzaam loop ik naar hem toe. In mijn weg naar hem toe pak ik nog gauw een glas van de tafel. Ik heb geen idee wat er in zit, maar het is vast wel iets met alcohol - iets wat ik op dit moment echt nodig heb.
'Wat leuk dat ik jou nu weer tref op dit geweldige feest.' groet ik Jack - natuurlijk - sarcastisch. Niet dat ik hem nou wil beledigen ofzo. Maarja, whatever.
Er zijn nog geen reacties.