Chapter 11

5 juni

Severus

Hij deed de deur open en liep zachtjes de donkere kamer in. 'Lang zal ze leven, lang zal ze leven, lang zal ze leven in de gloria, in de gloria, in de gloria, hieperdepiep hoeraaa,' zong hij zachtjes terwijl hij naar het bed liep en zijn hand uitstrekte naar de deken. 'Hieperdepiep... hoeraaa.' Zijn hand pakte de deken vast en trok hem langzaam weg. 'Hieperdepiep...'
'HOERAAAAAAAAAAAAAA!' Violet duwde de deken weg en sprong overeind. Ze greep Bommel die naast haar kussen lag en ging ermee op het bed springen.
Hij schoot in de lach en greep het meisje bij haar middel, om haar in de lucht te houden en door de deur te laten "vliegen."
Ik moet oppassen, straks gaat stoot ze haar hoofd tegen de deur.
Violet liet opeens haar armen vallen en keek hem bezorgd aan. Dat liet hem bezorgd kijken en hij zette haar neer, daarna hurkte hij voor haar.
'Wat is er?' vroeg hij.
'Waarom ben je bang dat ik mijn hoofd stoot?' Ze legde haar hand op zijn wang.
Hij dacht na en begreep niet waar ze het over had, tot hij in de paarse ogen keek en besefte dat ze vier was en gedachtes kon lezen.
'Niks lieverd, waarom dacht je dat?' Hij aaide haar over haar hoofd en glimlachte.
'Jij zei het.'
'Nee, kom mee, ik moet je iets vertellen.' Hij pakte haar hand en ging overeind staan. Samen liepen ze naar beneden en hij zocht in zijn boekenkasten een boek wat hij eens gehaald had. 'Kijk Violet, dit is een boek over mensen die gedachtes kunnen lezen.' Hij liet het boek aan haar zien.
Ze pakte het aan en sloeg het open, ze staarde naar de letters en sloeg toen een bladzijde om.
'Dus mensen met paarse ogen kunnen gedachten lezen?' vroeg ze, nadat ze ook weer uitgebreid naar die bladzijde had gestaard.
'Hoe weet je dat? Je kan toch nog niet lezen?' Hij pakte verbaasd het boek en staarde naar de bladzijdes.
'Het boek vertelde dat, kan ik gedachtes lezen?'
'Ja, je hebt die gave, wees er voorzichtig mee,' waarschuwde hij haar.
Ze knikte en sloeg het boek dicht. 'Je denkt heel veel,' zei ze met een lichte frons in haar voorhoofd.
'Je moet leren om de gedachtes te blokkeren.' Hij pakte het boek en zette het terug in het kast.
'Hoe,' zei ze.
'We zien wel, nu zal het niet zo moeilijk zijn, maar als je naar school gaat zal het heel anders worden.' Hij aaide haar over haar hoofd.
Ik zal het aan Dumbledore vragen, misschien weet hij raad, ik zal ook mijn gedachtes moeten uitschakelen. Het is anders dan occlumentie.
'Wat is occlumentie?' Violet keek hem nieuwsgierig aan.
'Dat is gedachtelezen met behulp van magie, maar lang niet zo goed als jouw gave.' Hij tilde haar op en toverde een blinddoek voor haar gezicht.
'Hihi, ik hoor je nog steeds denken,' giechelde Violet. 'Het lijkt net of je wat zegt, maar dan klinkt het als een echo.'
'Als je ouder bent zul je het makkelijker herkennen, als je een echo stem hoort, moer je er niet op reageren.' Hij bracht haar naar de kamer waar de pakjes lagen.
Ze pakte een pakje en scheurde het papier eraf, met grote ogen keek ze naar doosje met een ganzenveer erin, en inkt.
'Ik neem aan dat het wel slim is dat je leert schrijven.' Hij lachte even en knikte toen naar de stapel pakjes, omdat ze hem aan bleef kijken.
Ze richtte zich weer op de andere pakjes en na een tijdje waren alle pakjes uitgepakt.
'Ik heb ook wat voor Draco,' zei ze opeens. 'Gaan we daar vandaag heen?'
'Ja, maar eerst even taart eten,' zei hij.
Ze lachtte en ging met speelgoed, wat ze had gekregen, spelen.
Hij pakte de taart en dacht; de taart die ik wou maken is mislukt, maar een gekochte taart kan ook.
'Volgens mij ben je niet zo'n goede taartenbakker,' klonk een stemmetje.
Van schrik liet hij de taart bijna vallen, maar hij hiel hem gelukkig nog vast. Violet stond op de drempel en keek hem lachend aan.
'Sorry lieverd, want ik weet dat je zo graag zelfgemaakte taart hebt.' Hij keek haar spijtig aan.
'Draco heeft zelfgemaakte taart, dat heeft hij altijd.'
'Niet gemaakt door Draco neem ik aan,' zei hij.
'Nee, maar we mogen soms helpen.'
Hij voelde een steek van verdriet door zich heen, misschien moest ze samen met hem een taart maken.
Wat was hij voor slechte ouder. Tot zijn schok besefte hij dat Violet nu ook wist wat hij dacht.
'Kom, we gaan naar Draco, misschien mag je daar logeren.'