Chapitre Soixante-Huit

Ines Leveque

Met een kop slappe koffie sta ik 's ochtends, nog voor ik naar school moet bij het kopieerapparaat op het werk. Het is pas vijf over acht. Ik stond al een paar minuten voor dat het kantoor open ging buiten op de stoep. Als ik dadelijk op school ben ga ik meteen naar Luca op zoek. Als ik hem deze lijsten kan laten zien kan hij misschien wel iemand herkennen. Ik ben de lijsten van foto's van alle managers van het hele kantoor aan het uitprinten. Ik gaap nog een keer flink ongegeneerd. Er is hier toch nog niemand op de afdeling. Terwijl de printer door blijft gaan laat ik me op een krukje zakken. Ik was gisteren pas laat thuis en toen kon ik ook nog niet slapen omdat alles door mijn hoofd ging. Ik had echt te veel om over na te denken, en dan vooral te speculeren over wie het zou kunnen zijn. Nog steeds kan ik me niet voorstellen wie het kan zijn geweest.
"Ines?" Ik schrik me kapot van de onverwachte stem. Ik had niemand hier verwacht zo vroeg en ik was meer met mijn gedachtes bezig. "Slecht geweten?", lacht Pièrre.
"Uhh, nee." Ik werp een snelle blik op de kopieermachine en hoop dat Pièrre niet ziet wat ik aan het doen ben. Dan gaat hij zeker vragen stellen, ook al weet ik dat hij het niet slecht bedoeld. "Ik moet naar school", zeg ik snel om onder deze situatie s uit te komen.
"Is prima, dan zie ik je vanmiddag weer." Wanneer hij aanstalten maakt om weg te lopen gris ik gauw naar de blaadjes bij de printer en verstop ze achter mijn rug. "Trouwens, als je nog wat van Liam hoort, laat me wat weten." Hij draait zich nog een keer om, geeft me een knipoog en loopt dan weg.
"Ja, prima", mompel ik nog. Wanneer hij echt weg is, prop ik de blaadjes in mijn tas en maak ik me zo snel mogelijk weg hier. Pièrre had vast wel wat door. Hij is niet dom.

"Luca, Luca, Luca", mompel ik zacht als ik door de gang loop en op zoek ben naar Luca. Normaal loopt die je altijd voor de voeten of botst die tegen je op en nu je hem eens voor één keer nodig hebt, is die jongen nergens te vinden. "Waar is die?", mompel ik geïrriteerd in mezelf.
"Waar is wie?"
"Lu- Amelia?" Ik schrik me kapot als Amelia ineens naast me loopt.
"Volgens mij was je niet naar mij op zoek aangezien je me straal voorbij liep", reageert ze.
"Uh nee." Shit! Wat moet ik zeggen? Als ik zeg dat ik Luca zoek, gaat ze weer raar reageren en überhaupt niet luisteren naar mijn waarom. "L- leslokaal. Ik zoek mijn leslokaal", verzin. God, wat slecht!
"Leslokaal? Je zit al twee jaar hier op school." Amelia kijkt me vreemd aan.
"Ja, vergeten", glimlach ik zwak.
"Nou, vertel. Gisteren was je ook al de hele dag weg. Ik had je gebeld. Of ben je dat ook al vergeten?" Ze slaat haar armen over elkaar en kijkt me confronterend aan. Ik kom er dus niet onderuit.
"Sorry, dat was ik vergeten. Ik kwam Tom tegen en ben met hem naar de journalist van het artikel geweest, maar daarna moest ik werken en dat was ik vergeten", leg ik uit. Half. De helft van Luca hoeft er niet bij.
"Hmm oke", mompelt Amelia. "Wat zie je er slecht uit", floept eruit. "O, sorry, dat was niet zo vervelend bedoeld, maar heb je wel geslapen?" Ze trekt haar wenkbrauwen op.
"Heb je eigenlijk wel geluisterd naar wat ik gisteren zei?", vraagt ze verontwaardigd. Shit, ik ben alles al aan het verpesten deze dag, en het is pas half negen.
"Een beetje", zeg ik schuldig.
"Laat maar, ik moet naar mijn les", zucht ze ergerlijk. Ze hangt haar tas om haar schouder en loopt zonder verder nog een woord vuil te maken, weg. Argh! Laat het alsjeblieft goed gaan de rest van de dag, zodat ik vanavond met goed nieuws thuis kan komen. Nu heeft het toch geen zi- Luca! Daar!
"Luca!" Ik ren op hem af en neem de blaadjes uit mijn tas. "Hier." Hij kijkt me aan, vragend voor uitleg. "Potentiële verdachtes. Kijk er rustig naar en laat me weten of je iemand herkent. Geef het over een uur maar weer terug, hier bij de kluisjes." Ik druk het in zijn handen en neem dan een sprintje naar mijn lokaal.

. . . .
Iemand benieuwd of Luca haar gaat helpen? Altijd fijn om jullie reacties te lezen, hihi. Kudo's worden ook heel erg gewaardeerd! Voor morgen beloof ik weer een leuk stukje. En misschien dat die vanmiddag al komt als ik het allemaal makkelijk op papier (laptop ghehe) krijg.