O57 - The pain inside

Krakend ging de deur van Draco's kamer open. Het was donker in de kamer. 'Draco? Ben je nog wakker?' vroeg ik zacht. 'Ga alsjeblieft weg,' zei Draco, zijn stem klonk gebroken. Ik sloot zacht de deur, en liep geruisloos naar Draco's bed. Het bed zakte een beetje in toen ik erop ging zitten. 'Het spijt me,' fluisterde ik. Draco ging recht opzitten. 'Niet waar, ik zag wel hoe trots je was,' zei Draco met een kille ondertoon in zijn stem. 'Draco, ik heb geen keus,' zei ik, 'ik ben zijn dochter. Ik moet wel.' Draco keek me aan, en aan zijn blik kon ik zien dat hij me niet geloof. 'Weet je, als je niet naar me wilt luisteren, dan zoek je het toch lekker zelf uit?' reageerde ik. Draco leek te schrikken van mijn reactie. 'Ik luister wel, maar-' 'Ja, natuurlijk,' praatte ik dwars door hem heen. Hij keek me ongelovig aan. 'Ik kom hier om mijn excuses aan te bieden, en zelfs dát word niet gewaardeerd!' zei ik. 'Doe eens rustig, laat me uitpraten,' zei Draco. 'Vertel me niet wat ik moet doen,' siste ik. 'Je hebt me gemarteld,' zei Draco fluisterend. 'Denk je dat ik een keus had?' 'Je had kunnen nee kunnen zeggen,' zei Draco. 'Jij kreeg je straf sowieso, van mij, van Voldemort. Of misschien wel door iemand anders.' Draco was even stil. 'Ik heb het je ook vergeven, omdat ik weet dat jij geen keuze had,' zei ik zacht, 'waarom is het zo moeilijk om hetzelfde te doen?' 'Omdat ik weet dat je het wilde, je genoot ervan.' Oh, dat had hij niet moeten zeggen.

Huilend stond ik op het balkon. Draco en ik hadden ruzie. De tranen gleden onophoudelijk over mijn wangen. Ik streelde Viridian over zijn kop heen. 'Hij is het niet waard,' siste de slang tegen me. 'Ik snap het gewoon niet,' siste ik terug. 'Er is beter bloed te vinden dan dat van de Malfoys.' Ik haalde mijn schouders op, en keek met betraande ogen naar de sterren. Ik hoorde de deur open gaan, ik wendde mijn af van de sterren. In een paar seconden had ik mijn tranen met mijn mouw weggeveegd. 'Sarah,' klonk de stem van mijn vader. Ik draaide mezelf om, en boorde mijn ogen in de zijne. 'Vader.' Hij liep op me af. 'Ik heb je nog niet vertelt hoe trots ik op je ben,' zei Voldemort, 'je hebt de enigste tovenaar die me nog in de weg stond, vermoord.' 'Dank u,' zei ik en boog mijn hoofd lichtjes. 'Buig niet voor mij,' beval hij me. Ik keek hem wederom weer aan. 'Je hebt gehuild,' zei hij plotseling, 'waarom?' Ik was even stil. 'Het is nogal.. stressvol,' besloot ik te zeggen. En dat was waar, het was écht enorm stressvol. 'Ik begrijp het, zoiets groots als jij hebt gedaan, doet men niet elke dag,' zei Voldemort. Ik krulde mijn lippen om, en ik streelde Viridian's hoofd met mijn hand. Het was voor een paar seconden stil. 'Waarom lieg je tegen mij, Sarah?' zei hij, 'je stelt me teleur.' Geschrokken keek ik op. 'Ik lieg niet.' 'Het is die jonge Malfoy, is het niet?' Ik zuchtte en draaide mezelf weer om. En wierp mijn blik weer op de sterren.

De volgende dag heerste een stilte aan het ontbijt. Ik had geen woord tegen Draco gezegd. De enige woorden die ik had gezegd waren goede ochtend, goedemiddag en goedenavond. En zo gleden de weken langzaam voorbij. Terwijl ik verveeld samen met Viridian op mijn kamer zat. 'Maak het goed met Draco,' zei Viridian sissend. 'Ik zou wel willen, ik weet alleen niet hoe.'