O56 - Punishment

Die nacht bleef ik bij hem. En ik hoopte dat alles een nachtmerrie was geweest. Maar van binnen wist ik dat alles nooit meer hetzelfde zou zijn. Toen de zon in de verte opkwam stond ik op. Ik liep naar de Thestral en aaide hem over zijn hoofd. 'Kun jij me naar Malfoy Manor brengen?' vroeg ik hem. Met zijn grote, donkere ogen keek hij me aan. Dankbaar keek ik hem aan voordat ik op zijn rug klom. Een paar seconden deed het dier niets, maar plotseling steeg hij stijg omhoog. Ik hield me krampachtig vast aan de manen. Al snel werd alles piepklein. De kou sneed door me heen. Het was verschrikkelijk koud door de hoogte, en door de wind. Ik vroeg mezelf af wanneer we eindelijk zouden landen. Mijn hoofd begon te bonken door de kou. 'We moeten snel landen,' mompelde ik. Het gebonk nam langzaam toe. En het leek wel alsof het dier me had gehoord, want ik voelde dat hij de daling inzette. 'Dankjewel,' fluisterde ik en aaide hem over zijn hals. Ik tuurde de verte in, en herkende het gebied van Malfoy Manor. Rillingen trokken over mijn rug, en het kwam niet door de kou.

Met een harde knal landden we vlak voor het landhuis. Ik gleed elegant van zijn rug af. Voor ik naar de deur toe liep, aan de Thestral over zijn neus. Daarna liep hij de bossen in. Ik opende de deur, die vreemd genoeg niet op slot leek te zijn. De deur ging krakend open, en ik stapte de donkere hal binnen. Ik hoorde stemmen uit de zaal komen, en zo nieuwsgierig als ik was liep ik erheen. Ook deze deur ging krakend open, en zag een donkere, houten tafel vol met Death Eaters. En met Voldemort aan het hoofd van de tafel was het compleet. 'Wees de dochter die hij wilt zien,' fluisterde een zachte stem door mijn hoofd. 'Fijn dat je ook nog komt opdagen,' zei een kille stem. Ik keek hem recht in zijn ogen aan. Ik knikte enkel en ging naast hem aan de tafel zitten.

'Mijn lieftallige dochter is ietwat stil, misschien dat was actie je wel wakker maakt.' 'Ik ben wakker, vader,' zei ik, 'maakt u zichzelf geen zorgen.' Voldemort luisterde niet naar mijn woorden en richtte zijn blik op Draco. 'Je hebt gefaald,' zei mijn vader. Draco slikte hoorbaar. 'Het spijt me, my L-Lord,' zei Draco. 'De Malfoys tonen weer eens dat andere, betere mensen het werk moeten doen.' Hij is wel goed in mensen de grond in boren. 'Onder ga je straf,' siste Voldemort. Voldemort stond op, en Draco volgde zijn voorbeeld. 'Sarah, dit mag jij doen,' zei hij. Een geschrokken uitdrukking trok over mijn gezicht, maar ik mijn blik werd snel weer emotieloos. Ik stond op. 'Bedankt, vader,' zei ik. Ik ging naast Voldemort staan, die zijn hand op mijn schouder legde. Ik voelde de kou van zijn hand door mijn kleding heen gaan, wat me een rilling op leverde.

Draco keek me smekend aan. Ik had mijn toverstok op hem gericht. 'Crucio,' zei ik. Draco zakte door zijn knieën. Hij kermde van de pijn. Hij maakte spastische bewegingen met zijn armen en benen. Eigenlijk met zijn hele lichaam. Zijn geschreeuw sneed door mijn ziel heen. 'Hef de vloek op,' zei Voldemort na een paar minuten. Ik wachtte geen seconde, en hief de vloek op. Draco bleef roerloos liggen, niet in staat zichzelf te bewegen. Schuldgevoel sneed als een scherp mes door mij heen.