O53 - Dumble-Dumb

Zodra ik terug op Hogwarts was, liet ik Viridian, de slang, aan Jasmine zien. 'Hij is echt mooi,' zei ze vol bewondering, toen ze hem zag. Ik knikte. 'Ik ben benieuwd hoe Parksion op hem reageert,' zei Jasmine grinnikend, 'waarschijnlijk rent ze gillend weg.' Ik lachte kort. Jasmine aaide Viridian op dezelfde manier als Voldemort had gedaan, maar ik zag dat de slang hier veel minder van genoot. 'Ik ga de Thestrals Viridian laten zien,' zei ik, 'tot straks.' Jasmine stopte met aaien, en ze knikte. 'Succes, wordt niet betrapt!' Ik verliet de slaapzaal, en ik liet Viridian in mijn mouw glijden. Niet iedereen hoefde de gifgroene slang te zien.

Stilletjes sloop ik de donkere en koele gangen door. En tot mijn grote ergenis, kwam ik Harry tegen. 'Wat moet jij zo laat op de gangen, Potter?' vroeg ik hem, toen we elkaar zagen. 'Dat kan ik ook aan jou vragen,' zei hij. Ik vernauwde mijn ogen. 'Dat kan nog wel zo zijn, maar-' zei ik, maar ik werd onderbroken door luid gesis. Het kwam uit mijn mouw. 'Harry Potter,' siste Viridian. Ik zuchtte geïrriteerd. 'Stil, Viridian,' siste ik zachtjes. 'Je hebt een slang?' vroeg Harry verrast. 'Dat gaat je niets aan, Potter.' Harry lachtte eventjes vreugdeloos, en opende toen zijn mond weer.
'Ik hoorde wat verhalen van Hermione,' zei hij, 'dat-'
De rest van zijn zin word onderbroken door mijn geschreeuw.
'Wát? Wat heeft dat wicht je verteld?' siste ik.
'Slecht geweten?' zei Harry grijnzend.'
'Vertel me wat ze zei.'
'Niet bijzonders,' antwoordde Harry, 'alleen dat je de Thestrals kan zien.'
'Meer niet?'
'Heb je geheimen?'
Geïrriteerd rolde ik met mijn ogen. 'Laat me met rust, Potter,' siste ik, en ik wilde mijzelf omdraaien. Echter voelde ik plotseling een hand op mijn schouder. 'Kijk, kijk,' klonk de monotone stem van Snape, 'Miss Delaney en Mister Potter.' Ik voelde de woede binnenin mij oprijzen. 'Gezellig een.. ommetje aan het maken?' 'Nee, professor,' zei ik, 'ik stond op het punt om te vertrekken. 'Niet zo snel jij,' zei Snape, die mij bij mijn bovenarm vast greep. 'Wát?' Mijn stem was geïrriteerd, dit was allemaal de schuld van Harry. Als hij niet in de weg had gelopen, was ik nu op weg naar de Thestrals. 'Jij komt met mij mee, nu,' zei Snape, 'en Potter, ik trek 50 punten van Gryffindor af, wegens het betreden van de gangen na middernacht. En als ik jou was, zou ik heel snel naar de Gryffindor Common Room terug gaan, anders komt er een maand nablijven boven op.' Snape had zijn woorden in één enkele ademteug gezegd. Harry keek nors. 'Nu.' De jongen met de bril draaide zichzelf om, en hij liep in een snel tempo weg.

Met Snape aan mijn zijde, liep ik een steile wenteltrap op. 'Dumbledore wilt met je spreken,' zei hij, 'gedraag je normaal.' Al snel kwamen we bij het kantoor van professor Dumbledore. Ik werd door de bewegende wenteltrap omhoog gebracht. Snape, die achter mij liep, opende de deur. Viridian die nog steeds in mijn mouw zat, begon langzaam aan steeds zwaarder te worden. Ik keek het kantoor van Dumbledore rond. 'Sarah, wat fijn om je weer eens te zien!' zei hij. Ik ging op één van de zachte stoelen zitten tegenover het bureau van Dumbledore. 'Fijn om u ook te zien, professor,' zei ik, en ik toverde een niet gemeende glimlach op mijn gezicht. 'Hoe gaat het deze dagen met je?' vroeg hij. 'Alles gaat goed hoor,' zei ik. Maar ik tikte geïrriteerd met mijn vingers op mijn knie. Ik had het hem nog steeds niet vergeven dat hij mij in de steek had gelaten. 'Je hebt een mooie slang in je mouw zitten,' zei Dumbledore, 'hoe kom je eraan?' Ik wist dat ik Viridian niet voor hem zou kunnen verbergen. 'Gevonden,' zei ik twijfelend, en daarna glimlachte ik. De ogen van Dumbledore fonkelden. Hij moest eens weten, over een paar dagen was hij dood. Morsdood.