||41

De dagen op tour gingen te snel en doordat de jongens de komende dagen iedere dag een concert hadden, nu net vandaag in Nederland, morgen in België en overmorgen al in Parijs, zag ik hun niet veel. ’s Ochtends moesten ze vroeg op om te soundchecken, in de namiddag gingen ze meestal even door de stad, maar daar waren altijd zo veel fans dat ik niet graag mee ging en dan ’s avonds moesten ze op tijd terug zijn voor de stylisten en dan natuurlijk het concert. Daarna waren ze meestal te moe om nog iets te doen, behalve Ashton dan. Ashton was na een concert altijd nog klaarwakker, die jongen zijn lichaam liep over van adrenaline. Maar op die momenten was ik altijd doodop.
Ik miste hun, dit al na zo een korte tijd hun te kennen. Daarbij kwam het nog eens dat Dylan ook meer dan de helft van de tijd bij hun was, want hij was natuurlijk wel hun bodyguard. Daardoor lag ik nu al weer als eerste in mijn bunk op de tourbus. Ja, we hadden zelfs tot in Parijs geen hotels, de tourbus was veel makkelijker, want direct na de concerten moesten we doorreizen naar het volgende land.

Maar toch was het deze avond anders. Ik lag niet zoals gisteren al te slapen voor de jongens ook in hun bunk lagen. Deze avond kon ik niet slapen door de spanningen en vanuit mijn bunk hoorde ik de jongens zacht snurken. Ik sliep nog maar één nacht samen met hun allemaal, maar ik kon zelfs het gesnurk uit elkaar houden. Van boven me kwam er meer een gemompel en uit ervaring wist ik al dat dat Dylan is. Naast me lag Michael die echt ronkte, maar het was schattig en niet een gesnurk die irriteerde. Boven Michael lag Luke, zijn ademhaling als hij slaapt zou ik uit een bende van honderd mensen kunnen halen. Het was een geluid die me altijd kon doen kalmeren. De andere kant van de gang hoorde ik op dit moment nog geen geluid en ik wist daardoor dat Ashton en Calum nog zaten te gamen in de ruimte naast de slaapbunks. Voorzichtig kroop ik uit mijn bed en sloop naar de ruimte waar Ash en Cal direct opkeken als ik binnenkwam. “we hebben je toch niet wakker gemaakt he?” Ik knik van nee en allebei zuchten ze opgelucht. “Waarom slaap je dan niet? Het is al 1 uur gepasseerd.” Vraagt Ash, ik zie de bezorgdheid in zijn ogen staan. “Heb je zenuwen voor morgen?” vraagt Cal al voor ik kan antwoorden en ik bevestig dit door te knikken en zet me neer naast hun. Mijn knieën trek ik op tot tegen mijn lichaam en mijn kin laat ik rusten op mijn lichaam. “Wat als hij me niet leuk vindt?” zucht ik.” Ashton legt zijn hand op mijn rug en verplicht me zo naar hem te zien. “Jade, ten eerste heb je toch al vaak met hem geskyped?” Ik knik. “En ten tweede, wie kan jou nou niet leuk vinden.” Vervolgt hij zijn punten. “En ten derde, het is je neef. Waarschijnlijk is hij even gek in zijn hoofd als jij.” Vervolgt Calum. Ik sla mijn armen rond de twee jongens en zucht. “Waar heb ik zo een jongens als jullie aan te danken?”
Calum schiet in de lach. “Wij hebben meer aan jou, dan jij aan ons hoor.” Ik kijk hem vragend aan en hij wijst de bus rond. Nog steeds blijf ik hem vragend aan kijken, waardoor Ash in de lach schiet. “Dacht je nu echt dat deze bus zo proper bleef moest er geen meid hier zijn?” legt Calum dan uit. Waarna ik Ash bevestigend zie knikken. Ik schiet ook in de lach en geef beide jongens een kus op de wang. “Dankje jongens, ik ga toch maar terug proberen slapen. Zodat Bart me toch niet ziet als zombie voor de eerste keer.” Beide jongens schieten in de lach en ik lach nog eens, voor ik terug keer naar mijn bunk. Proberend nu wel de slaap te vatten.